[Verhaal] Naamloos
 

Ik zou graag willen weten wat jullie van dit begin vinden. Is het de moeite om door te gaan, of niet?

(Ik heb hier idd al verschillende andere verhalen gepost, maar die heb ik dus nooit afgemaakt :bloos: :s ).

Het enige wat ik deed, was hem aankijken. Gevoelloos, sprakeloos.
“Hoe kón je dat doen?” vroeg ik tenslotte. M'n stem klonk niet raar, maar doodnormaal.
Hij haalde zijn schouders op en grijnsde, op een rare manier. “Ik weet niet. Ik móést het wel doen, denk ik.”
“Je móést het doen? Hoezo, je moest het doen?”
Ik deed m'n best om m'n stem kil te laten klinken, maar dat lukte niet al te goed. Ze bleef normaal klinken. Normaal, normaal... Alles was normaal, behalve hij... En Thomas.
“Anke, luister”, nog altijd stond hij daar op die rare manier te grijnzen, maar in z'n stem klonk iets van wanhoop door, “ik had geen andere keuze. Had ik het niet gedaan, dan hadden ze mij verdacht. Ik heb een strafblad, weet je... Ik had gewoon geen keuze.”
“Maar... Het was Thomas! En waarom zouden ze jou verdenken? Het was toch gewoon een ongeluk? Of... Of niet?”
“Tuurlijk wel”, zei hij fel. “Maar, het zou verdacht geleken hebben dat net ik erbij was. Ze zouden vast en zeker gedacht hebben dat we weer ruzie hadden gekregen, ofzo. En dat ik... Dat ik hem expres van z'n fiets geduwd heb. En dat is niet waar Anke, echt niet, je moet me geloven!”
“Misschien had hij nog geleefd nu, als je een ambulance gebeld had”, zei ik langzaam en verwijtend. “Misschien... Misschien was alles nog goed gekomen.”
“Nee!” verwoed schudde hij z'n hoofd. “Dat kon gewoon niet, hij was al dood toen ik wegging! Het bloed stróómde gewoon uit zijn hoofd!”
“Dus liet je hem maar achter”, zei ik. Het klonk bitter, en zo voelde ik me ook. Thomas was altijd een goede vriend van me geweest, een hele goede zelfs, en hoewel ze dikwijls onbenullige ruzie'tjes hadden, was hij de beste vriend geweest van Nick. Nick, mijn Nick.
“Laat me alleen, Nick”, zei ik na een tijdje. “Ik wil er even over nadenken.”
“Anke, laat me alsjeblieft niet vallen, ik heb je nodig”, zei hij, en nu klonk hij doodsbang. “Please Anke, ik heb gewoon niemand anders dan jij, zeker nu niet meer... Alsjeblieft?”
Ik schudde mijn hoofd. “Ga weg, nu. Ik moet dit verwerken, alleen.”
“Oké”, hij boog zich naar me toe voor een afscheidskus, maar ik trok mijn hoofd weg.
“Nee”, zei ik gewoon.
Nog even keek hij me verbaasd en verdrietig aan, daarna draaide hij zich om en ging weg.

Als ik eerlijk ben vind ik het niet goed. Kleine spanning, niet echt aantrekkelijk. Al die nadrukken zijn verschrikkelijk storend. De ene keer met van die accenten erop, de andere keer cursief. Dat is echt storend.

Eigenlijk ben ik het wel met Redhair eens.. Ik erger me dood als iemand in een verhaal steeds weer woorden cursief drukt. En wat ik eigenlijk nog erger vind, is dat het steeds is; zei ik bitter, zei hij gekwetst.. Er zitten teveel van dat soort zinnen in. En eigenlijk, vind ik het ook een beetje onderwerploos.. Maar goed, dit kan ook aan mij liggen.

En nog iets;
dit vond ik een beetje raar staan..
en dit eigenlijk ook, je kan er beter iets van maken als; 'vroeg ik op een normale toon.' Als je tenminste per se die zin erin wilt hebben..

Nee, het is niets voor mij..

Oké, er is dus niks aan :p.

Citaat:

Nee, het is niets voor mij..

Normaal gezien voor mij ook niet, ik vind het nogal raar om dit soort tekst te schrijven, 't is niet echt mijn schrijfstijl, maar ik wilde eens iets anders proberen :). Beter niet gedaan, dus :p

Ik sluit me aan bij de bovenste twee comments.
Ook vraag ik me af waar ze zijn, hoe hun mimiek is, hoe ze eruit zien, wat de relatie tot die twee is en waar het in vredesnaam overgaat. Het zou spannend moeten zijn om mensen in het ongewisse te laten, maar je zou enkele hints kunnen geven, waarin de lezer zich een bepaalde voorstelling kan maken. Het enige wat dusver uitgebreid belicht wordt is de toonhoogte van het dialoog.

het probleem voor mij is dat de mensen in je verhaal me eigenlijk niet zoveel kunnen schelen. Ik zou het erg moeten vinden dat Thomas doodgegaan is, maar ja, ik weet niets van hem en daardoor kan het me niet echt schokken.
Het is precies hetzelfde met de andere twee personages. Ik ken ze niet. Ik merk dat ik ze niet tijdens het lezen leer kennen. Dus ze interesseren me niet.

Ik heb er verder geen problemen mee gehad om door dit stukje heen te komen of zo hoor, maar achteraf heb ik niet echt het idee dat ik iets gelezen heb. 'Iemand' is van zijn fiets gevallen of misschien wel geduwd door 'iemand' en 'dinges' heeft moeite het te verwerken. Dat soort dingen gebeuren nou eenmaal wel eens. Niets bijzonders. In mijn ogen zijn het de karakters die een verhaal interessant maken. Pas als je je in (één van) hen kunt inleven, leest een verhaal echt lekker.

Ik denk dat je, als je verder wilt gaan met dit verhaal, beter even helemaal opnieuw kunt beginnen, dan hier allemaal kleine dingetjes aan te veranderen.

Kristoph

Oké, dit topic mag gesloten worden hoor :), ik ga aan een ander verhaal beginnen. Hopelijk lukt dat wat beter ;)

Goed idee. Succes!