Op welk moment in je leven had je het gevoel dat je in een film zat?
 

En beschrijf het maar als een goede scène, voor het effect;).

Via de stalen treden die in de muur verankerd zitten, daal ik af naar de stadsgracht. Ik probeer elegant in het bootje dat onder me dobbert te stappen, maar struikel en val tegen hem aan. Hij pakt me vast en we kijken elkaar aan. Dan kijk ik weg, het is zo moeilijk. In mijn lichaam vechten gevoel en verstand hun eigen strijd, ik probeer ze te negeren, ze buiten dit moment te sluiten.
Ik ga zitten en heb het gevoel dat dit een droom is, de stadslichtjes, het donkere water onder me, het blauwige licht dat in de bruggen schijnt en dat de weerspiegeling in het water bijna surrealistisch maakt. En hij naast me. Ik ken hem zo goed maar nu voel ik me toch als een vreemde. Er is zoveel, zo onverwacht, gebeurt de laatste dagen en ik weet even niet meer wie ik ben binnen onze relatie. Alles is anders, en toch nog steeds zo vertrouwd.
We varen langzaam weg, zwijgend. Er valt zo weinig te zeggen, en ik zou niet eens weten hoe ik moet verwoorden wat ik nu voel. Onder een donkere brug slaat de motor af. We kijken elkaar aan en opeens weet ik het zo zeker; dit is niet te ontkennen, niet eens te beredeneren. We schuiven naar elkaar toe en in dat bootje onder die brug kussen we weer, niet meer vol twijfel maar vol overgave. Toch vraag ik nog één keer: "Weet je het zeker?" want de gedachte om hierna weer weggeduwd te worden kan ik niet verdragen.
Hij leunt zachtjes tegen mijn schouder. "Mijn hart klopt zo snel." En ik voel het, mijn hand op zijn borst. En voor het eerst voel ik geen twijfel meer, wel angst nog voor alles wat we zullen moeten overwinnen. Maar geen twijfel is meer mogelijk over wat er tussen ons is. De spanning die de laatste dagen mijn nek en schouders zo vastzetten, glijdt van me af.
Op een open stukje water leggen we de boot weer stil en praten weer met elkaar zoals vroeger. Ik lig tegen hem aan in dat bootje, op het water in die nachtelijke stad waar we geen deel meer van uit lijken te maken. Dan slaat een klok twaalf uur. Dit is perfect, in al zijn onmogelijkheid.


Dit is van 2 dagen geleden, ik vond het moeilijk om het "gevoel in een film te zitten" over te brengen, maar dat kon ik toen niet van me afzetten. Het "klopte" zoals het normale leven maar zelden klopt, ookal was het moeilijk.

Ben benieuwd!

Al vanaf het moment dat ik geboren werd.

Nee.

Leuk topic, maar ik ben te lam om er iets goeds mee te doen. :o

Oke.

Ik heb mijn hele leven al het idee dat ik in Scarface zit.

Om 13 uur 's middags? Dat klinkt als een scène uit een ongelooflijke B-film over duistere private eyes die stevig roken en drinken terwijl ze overdag de luxaflex dicht hebben.

Foute B-Films <3

Ik zit mijn hele leven al in een pornofilm :(

Vanaf me geboorte, een beetje als de Truman Show :o.

toen een vriend van me mij robeerde te vertellen dat hij niets voor me voelde omdat hij dacht dat ik verliefd was op hem.
maar ik was helemaal niet verliefd op hem, maar dat kon ik hem niet goed wijsmaken.

pff vreemde situatie :s

ja ach, dat zijn natuurlijk altijd weer andere momenten ,maar vooral als ik slaap en wakker wordt,lijkt het net een film ofzo :confused: .

Dat heb ik nou nooit. Raar zeg.

Ben jij even ruig.

Verschrikkelijk.

Ze zijn thuis zeker wel bang voor je?

:D

Doodsbang.

Begrijpelijk, hoe zit dat nou eigenlijk met dat huis dat jullie van Ratelband krijgen?

Weet ik niet.

nah tijdens zo'n nacht die je alleen in 'fillems' ziet :rolleyes:

Moet je eens gaan zeilen :D

vannacht. om precies 4 over 3 had ik dat typische gevoel. maar ik kan het niet opschrijven. het was een film.

toen ik in de vijver viel had ik het intense gevoel in jaws te spelen....

Toen ik eens een keer naar school ging met een hoofd wat onder het opgedroogde bloed zat en mijn oog nogal dicht zat. Ik had het gevoel alsof ik in een scene zat waar de camera op mij inzoomde en de rest van de drukke school als wazige achtergronden werden vastgelegd. Maar dat zal wel komen doordat ik me op dat moment alleen op een ding tegelijk kon richten. Het zou dan een shot zijn geweest van een camera die langzaam van voren met me meeloopt terwijl ik aan het lopen ben.

Best wel blij met mijn literatuur examen wat ik toen had gemaakt.

:) Ken je van die ouderwetse films waarin een vrouw in een enorme jurk verliefd wordt of een super mooie leuke man? Dan hebben ze altijd eerst een gelukkige tijd (rennen door de wei, zomer, vrijen, muziek, praten lachen, zoenen) voordat het onmogelijk blijkt te zijn (hun liefde)

:o in zo'n film zit ik al een tijdje... (zonder dat de liefde onmogelijk blijkt te zijn) en zonder jurk enzo ;)

Je bent verliefd ;)

:bloos: best wel heel erg ja

ik sluit me bij jou aan

welkom terug zwoesjiepoeh ;)

Morgen precies twee jaar geleden. Maar dat was niet zo'n leuke film. Meer een drama ofzo. :o

Deel het hier. Alsjeblieft:o.

toen ik met "mijn" hunk aan het zoenen was :bloos:
(hier ga ik geen scene van make :p )

toen ik met een jongen wat had waar ik smoorverliefd op was

Mijn leven is een en al film ofzo.. ik zeg maar wat.

kusje :)

Soms, als ik er even niet bij ben met mn hoofd, dan lijkt het net of iedereen in een film speelt, en ik toeschouwer ben. Of bij een deja vu. Maar op de manier die jij bedoelt niet geloof ik. :)

Toen er een dierbaar iemand overleed en toen een dierbaar iemand plotseling in het ziekenhuis terecht kwam. Heb nu niet zo'n zin om daar over te schrijven, misschien later.

On-topic: De afgelopen twee jaar (en néé, dat was niet leuk). Afdgelopen maanden heb ik het gevoel alsof ik in een rom-com speel. :)

Maar volgens mij is dit topic te hoog gegrepen voor HT. ;)

Nooit, maar ik heb jarenlang het gevoel gehad dat ik in een boek zat.

Ik ben ernog ;)

Hm. Film niet echt. Maar toen m`n vader in het ziekenhuis lag had ik wel de hele tijd het gevoel dat ik een toneelstukje aan t opvoeren was. Toen de begrafenis voorbij was had ik ook echt zo`n gevoel van: `oke... nou mag je wel weer terugkomen, we hebben wel weer genoeg toneel gespeeld`

:(

Dat zeg ik: te hoog gegrepen. :p

Eigenlijk nooit. :o

het was ook een inkoppertje he ;)

Toen mijn voormalig ex-vriendje vroeg of ik weer zijn vriendinnetje wilde zijn :bloos: :)

al mijn karate toernoois lijken wel op die van een film (gemene eindbaas, en uiteindelijk vind ik mijn innerlijke kracht)

Ik was vroeger altijd bang dat mijn leven een droom was, dat
het zomaar *pats* afgelopen kon zijn en ik als een ander
persoon in een ander leven/andere wereld wakker zou worden
en dus al datgene waar ik toen van hield/waarde aan hechtte
zou verliezen ed... :|

Maar niet het gevoel dat ik in een film zou zitten dus. :o

af en toe eerder een soap dan een film :o:|

en de filmmomenten zijn niet geschikt voor het forum :o:p