Ik weet niet wat ik moet doen :S
 

Ik voel me zwaar klote en depressief enzo. ben 11 jaar gepest vroeger, en heb totaal geen zelfvertrouwen en eigenwaarde meer over en het wordt steeds erger. Nou heb ik al eens met een vertrouwens persoon gepraat op school, maar nu ben ik van die school af, en dus was de eerste ook meteen de laatste keer. verder kan ik met bijna niemand praten, alleen één iemand op msn, maar dat schiet dus ook al niet op. maar die vertrouwes persoon heeft mij aangeraden om naar een psycholoog of gespreksgroepje te gaan... eerst zag ik da nie egt zitte, maar nu ik echt alles kotsbeu ben ist misschien net zo handig om t wel te doen. maar ik weet niet hoe ik dat tege me ouders moet zegge dak da evt. zou willen. die komen dan met duizenden vragen dat het zowat niet meer nodig is om naar een psych te gaan... wat moet ik doen? en hoe? iemand een idee? of het zelfde probleem?
want ik weet het momenteel niet meer. k zou t liefst zelfmoord plege, en da is ook nie goed... naja...

grtz. Wendy :( :rolleyes:

Waarom zou het niet meer nodig zijn dat je naar een psych
gaat als je ouders "duizenden" vragen gaan stellen? Ik denk
niet dat je daar zo ontzettend veel mee opschiet dat het niet
meer nodig is ed, of bedoel je het niet zo?

Verder; als je het moeilijk vindt om te praten, zou je het evt
kunnen opschrijven en in een brief vertellen dat je naar een
psych wilt, en waarom. En je zou dan ook kunnen aangeven
dat je het moeilijk vindt om erover te praten ed bijv, of dat je
niet heel erg veel vragen wilt ed...

Al kan ik me wel voorstellen dát ze vragen gaan stellen ed,
want; als ouderzijnde is het zo gek nog niet als je wilt weten
wat je dochter bezig houdt ed, en hoe meer ze weten, hoe
beter je ook geholpen kan worden ws...

Met iemand praten lucht toch meestal wel op. Als je de vertrouwenspersoon bent "kwijt geraakt", is er misschien op je nieuwe school een vertrouwenspersoon?

Stichting korrelatie of de huisarts kunnen misschien ook helpen (met dat laatste ervaring mee).

T was meer sarcastisch bedoeld idd... omdat ze dan zoveel vragen gaan stellen, en daar sta ik niet op te w88... ik wil die vragen van hun tochniet beantwoorden, en dat zullen zij dan niet begrijpen enzo, en ik snap ook wel dat ze willen weten wat er in me omgaat, maar t maakt mij alleen maar moeilijker om er iets aan te doen...

maar verder bedankt voor de tip (wat eronder stond)

Lieve Wendy,
Ik zou je aanraden om naar de huisarts te gaan. Die kan je doorverwijzen naar een psycholoog. Wees niet bang!
Je ouders komen in ieder geval niet van de hulpverleners te weten wat jij aan hen verteld, die mensen hebben namelijk beroepsgeheim. :o
Zelfmoord is natuurlijk nóóit de oplossing. Denk na meissie...

Sterkte en praat erover, het kan je echt helpen!

Kus, Magic_STAR*

Toch hulp zoeken. Elf jaar gepest is verschrikkelijk lang, het maakt je kapot.Dat moet je toch echt verwerken, en je zelfbeeld moet opgekrikt worden. Je kan naar je huisarts gaan. Ze hebben allemaal beroepsgeheim, dus als je echt niet wil dat je ouders het weten kan je het stiekem doen. Toch raad ik je aan het je ouders te vertellen, zij kunnen je dan steunen.

Heel veel sterkte en succes,
liefs Redhair

Lieve meid,

Als ik jou was, zou ik toch zeker naar een psycholoog of een gespreksgroepje gaan. Welke van de twee, moet jij beslissen. Elf jaar gepest zijn, is erg veel. Het stuk over je ouders, herken ik wel. Zo is dat ook bij mij gegaan. Toch is het verstandig het ze wel te vertellen! Dit zijn dingen die je niet alleen kunt. En je ouders zullen het heus wel begrijpen. Natuurlijk komen ze met duizend vragen, hun kind is immers ongelukkig. Het zou mij eerder verbazen als ze niets vroegen.

Je kunt het beste naar je huisarts gaan (die heeft zwijgplicht) die kan je dan doorverwijzen naar een psycholoog. Of je kunt bellen met stiching Korrelatie (0900-1450).. In ieder geval, heel erg veel succes ermee! Ik hoop echt dat je hulp zoekt hoor meid! Zelfmoord is nooit de oplossing. Praten daarin tegen, kan de sleutel zijn tot geluk..

*knuffel* :)
Nijn*

hey meis,

misschien kun je ook naar jeugdzorg gaan (dat vond ik persoonlijk makkelijker)... jeugdzorg kun je zo bellen om een afspreek te maken en die kunnen iets voor je regelen (gespreksgroep ofzo). t nummer staat in t telefoonboek. ik zou t echt doen want t is echt niet nodig om je zo depressief te voelen en je zult je ervaringen van vroeger toch echt ooit moeten verwerken. heel veel sterkte en liefs

erg voor je dat je je zo klote voelt
en waarschijnlijk moet je -het naar de psycho gaan- maar doorzetten, om alsnog op een leuke manier door te gaan met leven.

Via de huisarts is misschien wel het makkelijkst ja
maar misschien kun je je ouders wel vertellen dat je je klote voelt en dat je daar iets aan wilt doen. Vragen zullen er zijn, en dat is logisch van hun kant. Maar als jij zegt dat je het eerst voor jezelf wat duidelijker wilt krijgen, zullen zij dat vast wel accepteren. Dat je gepest werd, weten zij toch ook wel?! Dan kan je toch ook gewoon zeggen dat dat nog steeds veel negatieve invloed op je heeft en dat het je zelfbeeld heeft aangetast. Of wil je eigenlijk dat je ouder echt nergens van af weten? Schaam je je omdat je problemen hebt en je denkt dat het aan jou ligt? Vind je dat je gefaald hebt tegenover je ouders?
Want dat is natuurlijk nergens voor nodig :nono:

Veel sterkte iig
en wat ik me afvroeg, ben jij die wendy die onder elke post schreef "liefs wendy''. Die vond ik namelijk altijd super aardig ookal was ze het inhoudelijk niet met een persoon eens. Als je het niet bent sorry, no offence natuurlijk.

naar de huisarts gaan is idd wel een optie, maar wel raar in mijn geval... want das de vader van een redelijk goede vriendin, maar die vader kijkt je altijd zo raar en ernstig aan enzo, beetje eng... maar dan kan ik me moeilijk openstellen voor die gast en zegge wa r op me hart ligt... dus ik weet t eg nie... en trouwes, ik kan wel in t geheim naar die gast toe (aangezien me ouders dan ook vragen gaan stellen, en me moeder gaat altij mee omdak nie alleen durf (grrrrrr...)), maar goed, kan wel in t geheim, maar da zien me ouders toch wel op de rekening... :S en das ook nie de bedoeling... en over da beroepsgeheim... dat maakt me niet zoveel uit... het is eigenlijk raar. maar van mij mag wa da betreft iedereen alles wete, behalve mijn ouders... das wel heel raar eigenlijk... naja... toch bedankt voor de tip... :|
grtz. Wendy

Maar zo denk ik dus wel... al begrijp ik het zelf nog niet helemaal waarom ik da zo geheim wil houwe... mja...

nee srry dat ben ik niet... k zet r nooit "liefs" onder... helaas...

ik kan wel begrijpen dat je niet naar die man wil. hij moet geheim houden, maar het idee. mss kun je een andere huisarts proberen? ik zou het niet in het geheim doen. dan voel je je dr ook niet lekker bij. probeer het te bespreken. je moet je er volgens mij gewoon door heen slaan, ook door die 1000 ;) vragen! gewoon recht zeggen van ik wil, ik moet en ik ga. en gewoon uitleggen waarom. probeer het gewoon! maar wat ik me afvroeg, schaam je je voor je ouders ofzo?

kun je geen meeting organiseren met diegene van msn ;). nee, als iedereen het mag weten, vertel het dan ook. aan mensen die je vertrouwen kunt, desnoods zoek ze als ze niet voor je voeten liggen!

suc6 :)

je mag niet geheim houden. kom op, je ouders slaan je heus het huis niet uit. ik weet niet of je het liever uitgebreid bespreekt of het kort zegt. maar doe het wel.

Ik denk dat juist een psycholoog je ook daar wel mee zal helpen. Die stap van het vertellen komt dan wel. Alles zelf maar verwerken is een zeer moeilijke taak.

Het spijt me van dat laatste, komt natuurlijk lullig over. Zo is het niet bedoeld he. :|

schamen niet echt denk ik, maar op de een of andere manier begin ik meteen te janke, ook al is het om niks... en da is dan een soort zwakte ofzo... en da wil ik nie... maar ik weet t zelf nie helemaal hoe het zit...

dat zulle ze idd nie doen, maar ik zal nooit meer hetzelfde tege me ouders aankijke, ik zal denke da ze me gedachte kunne leze ofzo, of me extra in de gaten houden en da lijkt me verschrikkelijk... en dan ist misschien alsof ik me laatste stukje "trots" kwijt ben en denk da nu werkelijk iedereen denkt da ik raar of gek ben ofzo...
kweenie

oke. ik snap wel wat je bedoelt. als je naar een psycholoog gaat ben je niet gek. dat snap je zelf ook wel, maar het is wel moeilijk om dat te vertellen. en ook niet leuk als iedereen dat weet, ook al hoeft dat helemaal niet.
je wilt dus gewoon eigenlijk je niet laten kennen voor je ouders?

ik zou zeggen bel een of andere hulplijn ofzo of kijk in het telefoonboek en zorg gewoon dat je bij een psycholoog terecht komt. en volgens mij moet dat gewoon lukken. en met zo'n iemand kun je ook dit probleem bespreken. ik weet alleen niet of je dat goed geheim kunt houden, maar het gaat om jou. ik zou het gewoon proberen en die mensen weten heus wel hoe ze zoiets aan moeten pakken. mss dat zij met je ouders gaan praten ofzo. al lijkt me dat je het beter zelf kunt doen. en als jij zegt dat ze niet mogen praten, doen ze het niet.

laat maar

Niks te laat maar... dit is een goed idee... bedankt! :)