Ommekeer van duizend doden
 

hij klopt voor geen meter.
dat zeg ik je alvast.
maar dat is de bedoeling.



De omslag, rond elke omgeving
De verandering die niets om handne heeft
En zichzelf weer verandert

Het afscheid
Terwijl het gras groeit
De twijfel terwijl mijn schreeuw klinkt

En de stille, kille nacht
En alle tenten gevuld met niets
En overal zijn bomen
Maar ik let er niet op
Want ik let er niet op

Dansende ritmes
Violen, pijn, toeval
En alles in een potje
Lang houdbaar
Tot jij hem openmaakt

Dit vind ik mooi, maar je einde vind ik te zoetsappig/cliché voor de rest van het gedicht, dat is jammer, want het heeft wel iets, een bepaalde kalmte komt op me over.

Citaat:

lovetear schreef op 14-08-2004 @ 09:28 : Dit vind ik mooi, maar je einde vind ik te zoetsappig/cliché voor de rest van het gedicht, dat is jammer, want het heeft wel iets, een bepaalde kalmte komt op me over.

Ben je al terug van vakantie en heb je dat nog niet laten weten??? :|.

Ik vind het een apart gedicht, het spreekt me wel aan; het doet me denken aan een vakantie waar enorm veel in is gebeurd, en dat is te vangen in een potje, dat gevoel, maar dat dat gevoel nog wel naar buiten moet komen, en dat een soort van geliefde het eventueel weer tevoorschijn kan toveren. Maar misschien is dat wel te romantisch gedacht. Het gedicht gaat niet over liefde imo trouwens, maar meer over ervaringen die een mens opdoet, en die soms vrij chaotisch kunnen zijn. Maarja, dit is slechts hoe ik het zie.

Qua vorm en uitwerking leuk gedaan; het leest lekker vlot, maar niet al te snel (y)!