Als de dood voor de dood???
 

Persoonlijk heb ik er geen last van, maar uit verscheidene gesprekken heb ik begrepen dat de dood iets beangstigends is...Er is veel verschillend gedachtegoed betreffende de dood...Sommigen geloven dat het leven met daarbij de ziel simpelweg verdwijnt, anderen geloven dat de ziel (oftewel het bewustzijn) 'verdergaat' in een eeuwigheid en weer anderen geloven dat je ziel overgaat naar een andere belichaming om vervolgens eeuwige rust te vinden...Slechts een kleine greep uit de verschillende mogelijkheden na ons bewuste bestaan...

Maar wat mij beangstigend lijkt is niet de onzekerheid die ons geeft wat betreft de dood, maar juist zekerheid...Het verdwijnen van je bewustzijn danwel ziel is uiteraard vreselijk...Ik voel me zelf behoorlijk speciaal en wil niet verloren raken en met logisch gevolg vergeten worden (geen arrogantie maar slechts eigenliefde)...Maar een grotere kwelling is de gedachte aan het voortleven in eeuwigheid...Weet je wel hoe lang dat is???

Ben jij als de dood voor de dood??? Of heb jij een rotsvast vertrouwen en zekerheid die je gerust stellen???

Mijn bewustzijn zit in mijn hersenen en is een irritant hoog aantal moleculen. Op een dag ga ik dood en dan ontbindt allles zich, en worden mijn hersenen niet meer met O2 gevoedt, en stopt alles voor jezelf.

Mensen maken kinderen en zetten daar hun normen en waarden op opdat ze zo denken dat iets van hen zo nog voor altijd zal voortleven. Een soort onsterfelijkheid dus, voor mensen die bang zijn dat alles ophoudt na hun dood. Verder heeft zowat iedereen als doel zijn gelijk op te dringen aan anderen om dezelfde redenen.

Wat hebben we ermee bereikt om Indianen te bekeren tot het christendom, en Aboriginal-kindjes in balanke gezinnen te plaatsen? Altijd maar weer het opdringen van je eigen normen en waarden...in plaats van te discussieren!

REIE

(Ben ik nu cynisch?)

ik heb geen idee wat er gaat gebeuren na mijn dood, maar ik ben der toch niet bang voor ofzow, het maakt me niet zoveel uit om dood te gaan

Ben zeker ook niet als de dood voor de dood!

Je weet nou eenmaal dat het ooit komt, als jouw tijd er is.

Bang om vergeten te worden ben ik ook niet, de mensen die er niet meer zijn voor mij, herinner ik me nog heel goed, en ik denk nog af en toe aan ze (bij het horen van een liedje, het lezen van een tekst etc....) Ik vergeet ze niet, en ik denk dat als ik er niet meer ben, er vast nog wel iemand is die af en toe aan mij denkt!

Blijf optimistisch! :D

En al was er niks, dan zou je dat toch niet merken.

De gedachte dat er gewoon NOOIt nog iets is, niets meer voor altijd. Ik vind de begrippen 'nooit meer' en 'niets' gewoon beangstigend, maar heb al heel wat mensne verloren in mijn leven dus dat kan daar wel iets mee te maken hebben. Ergens geloof ik reïncarnatie, dus het zijn eigenlijk meer die begrippen die me de stuipen op het lijf jagen, als ik eraan denk krijg ik bijna paniekaanval :D


-x-

GS

Hoezo wordt je 'niets'? Als je dood gaat wordt je materie en energie toch gewoon weer in de natuur opgenomen en gebruikt voor andere verschijningsvormen?

Volgens de 19e eeuwse Duitse filosoof Hegel is elk individu een manifestatie van het collectief.. Dus zonder persoonlijke manifestatie ben je weer collectief geworden. God is de mens. Ook een bijzondere visie (die leidde tot Nietsches "god is dood", tot het Marxisme, nihilisme, nationaal-socialisme en heel veel meers :) )

Dood is dood, niet meer niet minder en jammer genoeg is er maar 1 manier om erachter te komen wat dat nou precies is. Dat vind ik wel beangstigend, omdat je daarna nooit meer terugkan.

ik ben niet echt bang voor de dood, die voor mij eigenlijk geen gevolg heeft aangezien ik er geen spijt van kan hebben dat ik zo veel nog niet gedaan heb na mijn dood want tja dan ben ik dus dood :rolleyes: ik ben veel banger voor de dood van de mensen om me heen :(

ik heb helemaal geen problemen met doodgaan.
Het lijkt me eigenlijk wel fijn, dan heb je tenminste geen gezeur meer aan je kop enzo. denk ik. natuurlijk weet je dat niet zeker maar om het nu al uit te gaan proberen......ik ben nog zo jong.

nouw fijn lijkt me de dood nouw ook weer nie, maar ik ben er nie echt bang voor het gebeurt toch en ik ben bezz wel nieuwschierig wat er na de dood met je gebeurt. zou ik best wel willen weten maar als ik het weet wil ik het aan iedereen doorvertellen en ik denk dat dat een btjuh moeilijk gaat!!! maar k ben nie bang voor de dood :)

Ik ben bang... Het idee om te eindigen, om simpelweg niet meer te zijn, kan ik niet bevatten. Ik ben altijd geweest, hoe kan ik stoppen met zijn? Het idee alleen al voelt belachelijk, terwijl het toch ooit zal gebeuren... Ik denk er gewoon liever niet aan, 't komt ooit wel eens.

En ik zou altijd liever in eeuwigheid doorleven dan doodgaan (tenminste, als je een beetje gezond en beweegbaar lichaam blijft houden). Moet je je bedenken wat je allemaal kunt leren!

Ik heb een redelijk vast vertrouwen en zekerheid die me geruststeld, niet omdat ik geloof in een hemel ofzo, maar omdat ik denk dat als je dood bent het net zo iets is als slapen. Je merkt er niets van, dus waar zou ik dan bang voor zijn.

Hoe kun je nu bang zijn voor de dood? Als het eenmaal zo ver is, kun je niet evalueren. 'He, ik ben dood, da's jammer, ik had nog zoveel willen doen.' Nee, de weg ernaar toe vind ik veel beangstigender. Stel dat je ongeneeslijk ziek bent; dan weet je gewoon dat het punt eraan zit te komen, binnen een aanzienlijke tijd. Weet je dit niet, en sterf je plotseling, dan heb imo een fijner leven met minder zorgen gehad.

(dit is natuurlijk allemaal naar mijn gedachten over de dood, ik geloof niet in een hiernamaals of een volgend leven. dood is dood imo.)

Ik ben niet bang... want ( ja ja :rolleyes: ) Ik weet wat er komt als ik ga.
Maar een vriend van me is bang.. heel bang... Hij gelooft niet in God, en ook niet in leven na de dood (o.i.d.) Maar wil wel dat er leven na de dood bestaat. :confused:

brrrrr, ik ben wel bang voor de dood...... ik heb altijd geleefd alsof ik onsterfelijk ben.... denk zo ook nog steeds het liefst, maar vooral het laatste jaar ben ik veel in contact gekomen met ernstige ziekte (niet ikzelf gelukkig) in m'n omgeving en moest ik wel toegeven dat het leven en dus ook ik niet onsterfelijk ben.... ik geloof niet in iets na de dood.... ik denk wel dat ik ,ook al zou ik nu al doodgaan, de wereld ookal is het nog zo'n klein beetje heb verandert.... en hoe langer ik leef, hoe meer dat zou kunnen.... best eng eigenlijk, maar dat stelt mij gerust....
ik hoop dat als ik doodga het zoiets is dat ik wegzak.... dat ik heel ziek ben en pijn heb en heel veel kracht zou kosten om nog als het ware boven water te blijven en ik dan langzaam me toch over zou moeten geven (ja, ik heb zoiets weleens gedroomd :() en zo al slapend wegzak... brrrrrrr, ik wil niet! vanaf nu ben ik weer onsterfelijk.....

ik geloof niet in eeuwig kwaad, en als je na je leven eeuwig dood bent (ALS), vertrouw ik erop dat dat wel goed zal zijn..

misschien ist wel jusit erg prettig, voelt het als een soort orgasme, doodgaan :D just speculating..

nee ik ben niet bang (zou ook geen nut hebben)
alles is mooi

zie mn sig :D

Ik snap dit niet. Als je je bewustzijn verkliest kun je dat toch niet meer voelen danwel bewust meemaken? Waarom die angst dan?

Je tweede argument, voortleven in eeuwigheid, lijkt mij ook vreselijk.

ik ben niet bang voor mijn dood, wel voor die van anderen. en tja, toch wel voor de manier wáárop... mijn oma is vrijdag overleden en die heeft ontzettend geleden, dat lijkt me echt zo verschrikkelijk!!! voor haar is de dood dan ook een streven geweest, ze wilde dat héél graag. op zo'n moment kan je dan toch niet bang zijn voor de dood? dan is het juist een redding!

maar ook al hoef je niet te lijden voor je dood gaat, toch zie ik het als iets moois. ik heb me namelijk een paar jaar terug verdiept in bijna-dood-ervaringen. die mensen hebben allemaal zúlke mooi verhalen en plegen soms zelfs zelfmoord om weer terug te komen waar ze waren.
als men het zo verschrikkelijk mooi vond 'daar', waarom zou ik er dan bang voor zijn om er naar toe te gaan??

ik ben niet bang voor de dood, sterker nog, ik denk dat de persoon die dood gaat het niet erg vind, of misschien zelfs fijn, dat alle dingen mooi worden en dat je eindelijk vredig bent

Tenzij je daar niet in geloofd/ het niet zo is. Of dat de dingen voor die persoon niet mooi en vredig zijn.

ja das waar, maar ik heb het gevoel dat het wel zo is.
ik ben iig niet bang om dood te gaan

Ben ook niet bang voor de dood. Vooral omdat je het toch niet tegen kan houden. Je kan er wel elke dag dag bang voor zijn, maar dat heeft simpel weg geen zin. Het gebeurd gewoon van de ene op de andere dag. Lijkt mijn overgens wel vreemd om dood te gaan. Maar goed. :(

Nooit meer niks.. zou dat niet juist heerlijk zijn? Geen gedoe meer, geen geruzie. Nee, ik ben niet suicidaal, maar in zekere zin kijk ik er wel naar uit moet ik toegeven

ik ben niet bang voor de dood; hooguit voor de manier waarop; vannacht gedroomd dat m'n zusje me voor de grap opsloot in de diepvriezer toen ik een ijssie ging halen; dat m'n uitgeademde lucht condenseerde en bevroor; dat de de hele boel vacuum gezogen werd zodat de deur niet meer open ging; dat ik doodging en dat me bedacht dat m'n longen kapot zouden vriezen zodat reanimatie geen zin meer zou hebben. dat was niet heel leuk maar verbranding of verdrinking lijkt me erger; dan liever een pilletje.

Lekker zusje heb jij dan zeg.. Wat droom jij een vage dingen :eek:

Nee, als ik de manier van sterven mocht kiezen is het toch wel in de armen van mijn liefde langzaam, pijnloos, wegzakken

eigenlijk kijk ik er ook wel naar uit, maar toch zal ik nooit zelfmoord plegen, een natuurlijke dood lijkt me mooi, maar moord of zelfmoord (of een ongeluk ofzo) lijkt me des te erger, het liefst wil ik sterven op een lekker bed, en ik wil tot de laatste dag van mijn leven "geleefd" hebben

Ik ben niet bang voor de dood, ik bedoel, op dat moment zie je het maar...

ik ben overigens wel godvergeten benieuwd naar wat daarna is, en als dat nix is, kan ik daar ook wel mee leven :D

*diepe zucht*