[Verhaaltje] Zonder titel
 

Soms zou ik mensen hard willen schoppen, slaan zodat ze nooit meer de onzin kunnen uitkramen die op dat moment hun mond uit komt. Maar nee, zoiets hoort niet, zoiets doe je niet, dus adem ik maar diep in en -als het een beetje meezit- ook weer uit. En blijf maar lekker praten, tuurlijk, want ik luister niet, het raakt me niet, het boeit me niet. Ik zie je mond op en neer gaan, zie de woorden gevormd worden door je lippen en het boeit me nog niet. Ik kijk in je ogen, lege ogen zonder inhoud. Ze raken me niet. Allang niet meer. Normale ogen stralen iets uit, hebben inhoud, maar zelfs daar ben je te dom voor. En nog steeds stroomt die eindeloze spraakwaterval over me heen. Ik luister niet, het boeit me niet en het raakt me ook nog steeds niet. Er zit geen vleugje waarheid in, in alles wat je zegt niet. Onzin is het, en ik kan het niet uitstaan. Slaan. Schoppen. Maar dat doe je niet. Je gaat maar door, gaat maar door. Herhaalt, verzint nieuwe dingen, zuigt eens flink uit je duim en gaat maar door. En door. Het liefst zou ik schreeuwen, gillen dat je je bek moet houden. Maar zoiets doe je niet. Ik houd m'n mond en kijk verder naar de gefrusteerde bewegingen van je handen. Je stem begint me al aardig te irriteren en je gaat maar door. Kon ik maar weglopen. Maar zoiets doe je ookal niet. Je hoort te blijven staan, even beleefd als altijd. En dat doe ik.
Niks in dit leven is eindeloos, zelfs deze monoloog niet. Je komt uit je trance en loopt weg. Je monoloog is afgelopen en laat mij achter. En het boeit me niet. Raakt me niet eens. Ik luisterde toch al niet.

Dagen later. Het knaagt aan me. Wat je zei, hoe je het zei, blijkbaar heb ik toch flarden van het eenzijdige gesprek opgevangen. Waarom zei je wat je zei? Was het dan toch de waarheid? Of had je iemand nodig, om je frustratie op af te reageren? Nee, vast niet. Ik weet het al. Je bent jaloers. Stikjaloers. Gewoon, om wie ik ben, hoe ik ben en vooral omdat ik ben, wat jij helemaal niet bent. Gewoon jaloers. Jaloers omdat je mij niet klein krijgt, iets wat anderen wel bij jou is gelukt.

Een soort dagboekfragment?

Veel dezelfde woorden in ieder geval. Ik vind de stijl niet echt mooi, en de conclusie die je trekt eerlijk gezegd ietwat kinderachtig. Verder zegt het me weinig.

Ik vind het prachtig hoe je je frustratie omschrijft. Ietwat minder vind ik dat je bepaalde dingen met dezelfde woorden herhaalt, dat is een beetje storend in het verhaal.

Ik vind je conclusie wel een beetje slap, gezien de kracht van het stuk erboven. Misschien een optie die een beetje aan te passen?

Verder niets dan lof, (y)!

er staat ergens ookal, klopt dat? of moet het los van elkaar, ik weet het niet zeker..

niet echt bijzonder, wel leukig

[ Je bent jaloers. Stikjaloers. Gewoon, om wie ik ben, hoe ik ben en vooral omdat ik ben, wat jij helemaal niet bent. Gewoon jaloers. Jaloers omdat je mij niet klein krijgt, iets wat anderen wel bij jou is gelukt. [/B][/QUOTE]

als dit uit je dagboek komt ben je wel behoorlijk arrogant ;)
ik vindt het wel mooi geschreven hoor maar ik hou niet zo van die doelloze vage teksten

Hm ik vind dit niet echt een verhaaltje. En het spreekt me niet aan. Sorry maar ik vind het niets. Korte zinnen, steeds herhalingen. Nee niet mijn stijl.

De frustratie is goed omschreven, daar kan ik me in herkennen. De conclusie is echter slap, arrogant en hooghartig. Ook wat anderen al zeiden, teveel herhaling van woorden.
Als ik een cijfer zou moeten geven? een 7... de conclusie is toch zeer belangrijk en woorden herhalen is zeer storend.

het zal wel een geod begin kunnen zijn denk ik, als het zo begint dan wil je weten wat er aan de hand is e.d. maar als het hele verhaal zo doorgaat, dan is 't niet echt wat.

't leest niet zo heel makkelijk enzo...