De kleuren van altijd
 

De kleuren van altijd.

Mijn leven is niets anders dan pijn.
Mijn hart is niets anders dan dood.
Nooit zal het anders zijn.
Bloed blijft altijd rood.

Mijn tranen zijn altijd nat.
Mijn hoofd is altijd verward.
Houden van was wat jij vergat.
De dood blijft altijd zwart.

Mijn lichaam is verminkt voor de rest van mijn leven.
Voortdurend dat harteloze gesnauw.
De herinneringen blijven aan mij kleven.
Die plekken zijn altijd blauw.

Dat zijn de kleuren van altijd.
Altijd dat is mijn leven.
Altijd blijft altijd.
Maar de kleuren blijven maar even.

Dat zijn de kleuren van altijd.
Altijd dat is mijn leven.
Altijd blijft altijd.
Maar mijn leven duurde maar even.

-x- Soapsie

Wooow! :eek: Ik vidn dit echt heel mooi, maakt diepe indruk op me.. Ik vidn 't alleen wle heel depressief klinken..

Dank je...en eigenlijk is het ook wel een beetje depressief. Maar het gaat niet over mij. Ik heb het geschreven vanuit het zicht van een meisje uit 1 van mijn verhalen...snap je? Dus ik ben niet zo desperate :D -x- Soapsie

Ik vind het wat te veel een opsomming denk ik, en de rijm vind ik eerlijk gezegd nogal gedwongen. Ik vind het geen slecht gedicht, dat zeker niet, maar ik denk eigenlijk dat je er meer mee kunt.

Probeer eens wat andere zinsconstructies uit bijvoorbeeld, je gebruikt nu vrijwel altijd dezelfde:

Mijn leven is niets anders dan pijn.
onderwerp - pv - lijdend voorwerp/meewerkend voorwerp enz.

Doordat je telkens voor deze zinsconstructie kiest wordt het ritmisch gezien wat te 'op en neer deinend', en verliest de tekst wat aan kracht. Dit wordt ook versterkt door de ietwat gedwongen rijm op sommige plekken, dat gaat het al snel wat minder geloofwaardig klinken.

Maar het beeld van de kleuren en de tegenstellingen die die met zich meebrengen vind ik absoluut héél goed (y).

Bedankt voor deze zinvolle reactie! Ik ga kijken wat ik ermee kan doen. Onwijs bedankt, kus Soapsie -x-