Klokje
 

Over mijn zelfmoord en de enige die erom geeft

Het was winter. De zon neeg. Leliën
weken voor mijn zwijgend hart. Koude
had de lucht gelakt. Dier neerslag droeg
mijn zwarte sokken. De kim was rood. Be-
dauwde zoden. Het morgenblauw werd mij teveel. En
één sneeuwklok speelde een concert,
toen wat liefde weet
mij doodde.

Aan het begin dacht ik nog wel dat het wat moois kon worden, maar uiteindelijk deed het me helemaal niks, te dramatisch voor mij denk ik. Wel leuk gedaan met die vorm.

wist je dat minder dan 1% weloverwogen zelfmoord pleegt?(bijvoorbeeld aanhangers van de misantropie --> zelfmoord is de absolute vorm van zelfrelativering) Toch wel triest voor al die anderen. Ik had ook gehoopt op een overweldigend gedicht, maar de échte dramatiek bleef uit, alhoewel ik moet zeggen dat ik de zin: toen wat liefde weet mij doodde, wel fantastisch vind.

Hoe kunnen ze dat nou onderzoeken? :confused:

spirituele journalisten...?


Maar een mooi gedicht... nog beter zou het zijn als het gesproken was... op papier overtuigt het minder...

Vind het een mooi gedicht, maar moeilijk te begrijpen.
komt wel omdat ik zelf makkelijker schrijf en dat dat voor andere te gemakkelijk is.

Zelfmoord is iets heel persoonlijks.. denk dat iedereen het op zijn eigen manier overweegt.

ik voel me best wel dom... snap niet veel van t gedicht :bloos: ... kan dus niet echt een mening geven