Spoor twee uit gemakzucht
 

Spoor twee uit gemakzucht

Steeds wanneer ik jou
op spoor twee zag staan
Wilde jij net zoals ik
met exact dezelfde trein
naar huis toe gaan

We bleven beiden wachten
stonden er hetzelfde bij
Een beetje non-genânt
muziekje in je oren
en een arm in je zij

Te wachten op een trein
puur uit onafhank'lijkheid
Want dertig kilometer fietsen
was voor mij nou niet direct
een tweede mog'lijkheid

Maar toen ik je weken later
nergens meer heb kunnen zien
Ben ik mij langzaam gaan bedenken
of jij de doelen van het fietsen
inmiddels toch wel had gezien

En dan was het toch wel saai
zo in mijn eentje op spoor twee
Ik weet niet of het handig is
maar diep van binnen fiets ik
liever dertig kilometer mee....

De derde strofe en de laatste twee regels van de vierde strofe vind ik niet goed genoeg. Als je dat op een iets natuurlijkere manier weet te verwoorden zou dat geweldig zijn. Als ik het zo lees lijkt het een beetje alsof je daar in bochten hebt moeten wringen om het ritme heel te houden. Als dat je lukt heb je een heerlijk lief gedicht geschreven wat menig lezer met een glimlach het lezen doet eindigen.

die moet je opsturen naar de rails, naar contact gezocht ;)