Mijn Bril Is Gevallen
 

MIJN BRIL IS GEVALLEN

Gevallen bril, verdronken zicht in
Dronken scherven, zochten de weg
Naar de blinde vlek, in mijn hand

Terwijl ik nadacht, naar de bodem
Van het vergeten, en niet meer zag
Waar psychiatrie, me had geland

Eerst zonder uitleg, en onder voorbehoud, dit is misschien nog niet de definitieve versie ;-)

Groetjes, Dreampoet

'Waar psychiatrie me had geland'; deze zin snap ik nog niet helemaal; misschien is het een verwijzing naar psychische hulp die niet hielp maar het ik juist verder op die bodem heeft geholpen, of zie ik het nu te negatief?

Verder vind ik het een mooie vergelijking; van die bril die valt, en die eigenlijk de val van het ik symboliseert, het blinde zoeken en het kwijtzijn van de weg, en de donkerte die ontstaat door gebrek aan het zicht/het inzicht dat nodig is om door te kunnen gaan.

De vorm vind ik mooi; simpel, slechts twee strofen, en er wordt niet te moeilijk over nagedacht. Ik had niet elke regel laten beginnen met een hoofdletter, maar misschien komt dat omdat je het in word hebt getypt ;)?

Wederom mooi maar vond je andere gedichten toegankelijker
Ben benieuwd naar de uitleg :)

Ja, over de vorm denk ik eigenlijk nooit echt heel veel na, niet echt m'n ding ;) Je geeft toch nog een enigszins andere interpretatie aan dit gedicht, hoewel de hoofdlijnen wel hetzelfde zijn :)

Hoe ik het eigenlijk oorspronkelijk zag, ook voor *nerwen elensar natuurlijk ;)

Heel oorspronkelijk is dit gedicht geboren uit de zin, mijn bril is gevallen... en hoewel je het van mij niet zou verwachten, is dit gedicht autobiografisch, misschien niet altijd letterlijk, maar waar dat niet zo is, heeft het de typische kwinkslag waarmee ik meestal optimistisch tegen het leven aankijk :) Wat er dan precies optimistisch aan is, zal je straks wel duidelijk worden ;)
De vraag en meteen ook de sleutel tot dit gedicht is: wat is een bril? Ik zie dit inderdaad niet letterlijk als een bril die op mijn neus stond, dan die valt. Een bril is als een filter over alles wat je uit de wereld ziet, of nog beter: het is eigenlijk letterlijk een zienswijze, niet als een filter voor je ogen, maar het zijn je ogen, het is het woordenboek waarmee je aan alles betekenis geeft.
Ik droeg een bril als diegene die ik droeg als Dreampoet jaren geleden, toen ik hier dagelijks gedichten postte. Gedichten van mijn eerste pennestreken, toen ik er nog veel te veel schreef, waaronder de kwaliteit leed (btw, het zijn niet de gedichten die je nu nog kan terugvinden, ik spreek over 1999, 2000, 2001..., die zijn ondertussen uit het archief verdwenen). De bril van dichten. En door schoolwerk is die bril langzaam van mijn neus gegleden, in een plas. Zo leek het toch... ik dacht dat de bril gevallen was, dat dronken stukken glas ervan de weg zochten naar vergeten op de bodem, en dat deden ze ook, maar in werkelijkheid, terwijl ik me afvroeg, waar is de dichtersbril naar toe, lag hij in mijn hand, ik had hem alleen maar afgezet, ik was hem niet kwijt. En nu heb ik hem weer opgezet. Inspiratie is er altijd genoeg geweest, ik heb de liefde van mijn leven ontdekt, maar ik kon er gewoon niet over schrijven. Ik had het voorspeld, een maand vakantie en ik zou de bril terug dragen, en zie, het is gebeurd.
Het gedicht is tot de voorlaatste regel erg donker, maar dan komt de kwinkslag. Ik was vergeten waar psychiatrie, niet als behandeling maar als instelling, een beeld dat ik gebruik voor de licht absurde, glimlachende manier waarmee ik tegen de wereld durf aankijken ;-) en waarvan dichten een deel uitmaakt(e), me had gebracht :) Dus die laatste zin is eigenlijk een knipoog en toch enige realiteit ook, zijnde mijn licht gezond grappig gestoorde blik op de wereld, die ik even vergeten was onder druk van cursussen instuderen, maar nu terug gevonden heb ;-) Ik wou zeker niemand kwetsen met deze laatste zin, ik dacht eerder aan One Flew over The Cookoo's Nest, aan de rol van Jack Nickelson daarin... Zo voel ik me soms, met trots ;-)

Groetjes, Dreampoet

Dankjewel voor je uitleg, het is me nu een heel stuk duidelijker. Wat leuk, ik had het nog niet zo bekeken. Het krijgt nu acuut een veel positievere sfeer, bovendien spreekt het me aan dat het over dichten gaat. Ik kan er niet echt op reageren verder; het is jouw verhaal, en een heel mooi verhaal :).

zet die bril terug op, Tom, en onderwerp je gedicht aan een gedegen onderzoek; schaaf, slijp, polijst, wrijf en zie dat het goed is, dan zal ik zeggen wat ik vind :)

als jij zegt 'misschien niet de definitieve versie', dan beschouw ik het niet als af!

je uitleg erbij is misschien wel mooier dan het gedicht :o

zo voel ik me zonder bril. als iemand mijn bril afpakt ben ik vet hulpeloos, (ik mag het verkeer niet in zonder bril) maar waarschijnlijk bedoel jij het figuurlijk, vandaar ook dat psychiatrie, maar ik vind het wel erg mooi!

Euhm, m'n vriendin zei al net hetzelfde, dit is niet af, maar ik wou het toch posten, koppig :) Mist het, zoals zij zei, een duidelijke pointe? Hmm, moet je niet altijd luisteren naar vrouwen, vraag ik me nu af :) Toch nog even naar kijken dan ;) Happy to be back, dat wel ;)

Groetjes, Dreampoet

Nee, het is anders denk ik... ik ben gewoon nog niet waar ik wil met dit idee, ik heb al een paar andere schetsen over het bril-idee, demo's als je zou willen ;)

Groetjes, Dreampoet