Duizend druppels in een zee, en woede op het land
 

Met dank aan Marten, die mij - bij gebrek aan inspiratie - een zin heeft gegeven. De zin; Al het water stroomt naar zee.

Grtjs.


Duizend druppels in een zee, en woede op het land


Al het water stroomt naar zee
waar honderd druppels zachtjes
samensmelten bij zonsondergang

En in totale verbijstering staar ik
naar de branding van de zee
en verafschuw ik, de herinneringen

De herinneringen die ik niet kan plaatsen
omdat ik altijd anders heb gedacht,
of natuurlijk nooit echt heb begrepen

Zelfs mijn tranen worden keihard
afgestoten door de Middelandse Zee
en vinden hun weg terug bij mij

En ik huil ze, gewoonweg nog een keer;
Voel de teleurstelling in elke vezel,
in elke vezel van mijn lichaam

- Dat vanaf nu af aan, geen waarde heeft -

Ik vind het mooi dat de tranen weer terugkomen; alle druppels gaan wel naar de zee, maar de ellende lijkt de ik-persoon telkens opnieuw te vinden. Mooi beschreven. Wat me het meeste aanspreekt is de vorm; je hebt een geheel andere vorm en schrijfstijl gekozen en dat spreekt me wel aan, ik moet eerlijk toegeven dat je gedichten soms een tikkeltje eentonig qua vorm werden; op zich niet erg, maar het is heerlijk eens iets totaal nieuws van je te lezen, en zeker leuk om te weten dat je ook dit geweldig beheerst (y).

Het is droevig, dat zeker, en ook erg herkenbaar; dat worstelen met het ik en jezelf, en het droevig concluderen dat alles soms geen zin lijkt te hebben.Het is maar goed dat er nog zoveel is wat het waard maakt om er wel te zijn, als je snapt wat ik bedoel :).

De slotzin is ook mooi; die conclusie dus. Qua taalgebruik spreekt het me aan omdat het lekker dramatisch is door de soms grootste vergelijkingen met de middellandse zee ed. en door woorden als 'elke vezel van mijn lichaam' die het allemaal nog eens extra benadrukken, evenals de herhalingen van deze woorden.

Sluit me aan bij xineof
:)

xineof, waarom geef jij altijd zo'n goede commentaar, weet nooit meer wat te zeggen