Ontevreden over mezelf...
 

Ik ben zo ontevreden over mezelf. Ik durf soms niet eens de deur uit. Ik vind mezelf dik, lelijk, dom, waardeloos en ga zo maar verder...

Dit gevoel beïnvloed mijn leven behoorlijk.

Is dit nou typisch iets voor de puberteit?

Ik weet dat een positieve houding een groot verschil maakt, maar meestal voel ik me zo down dat ik het liefst de hele dag op mijn kamer zit en me afzonder voor de buitenwereld. Zodra ik in de spiegel kijk walg ik van mezelf. Ik denk er ook weleens aan om er een eind aan te maken, omdat ik gewoon zo'n hekel aan mijn lichaam heb. Dit slaat waarschijnlijk helemaal nergens op, maar zulke gedachten komen wel in me op...

Opzich ben ik wel tevreden over de persoon die ik ben vanbinnen (mijn innelijke IK), maar door mijn onzekerheid ga ik dingen uit de weg die ik eigenlijk wel zou willen doen. Zucht...

Volgens mij zijn er veel mensen die hier iets herkennen. Heb je er last van (gehad)? Hoe ga/ging je ermee om?

Liefs,
Magic_STAR*

goh, ik had jou verhaal ook kunnen schrijven. Ik walg ook van mezelf, en ik trek me af en toe toch wel terug als ik in een groep moet zijn, ik vergelijk mezelf contstant met anderen en zo boor ik mezelf nog verder de grond in.
Ik denk ook wel dat die onzekerheid met de pubertijd (wtf, hoe schrijf je dat?!) te maken heeft. Maar ik weet zeker dat het per persoon verschilt!

eigenlijk heb ik helemaal geen tips oid, srry
xxx mir

Als je soms niet eens de deur uit durft, van jezelf walgt en zó'n
enorme hekel aan jezelf hebt zoals je hebt geschreven, denk
ik (absoluut) niet dat het typisch iets voor de puberteit is...

Onzekerheid is iets wat ik wel onder dingen die typisch voor
de puberteit zijn zou laten vallen, maar dit is toch wel (veel)
meer dan gewone onzekerheid ed, imho...

Pf me three:) En nee, tis echt niks van de puberteit lijkt me. Kan nu even niet uitgebreid reageren, dus dat doe ik later wel even..

Lieve Magic_STAR,

Ik denk niet dat dit typisch iets voor de pubertijd is. Je onzeker voelen over van alles natuurlijk wel, maar zo extreem als jij het hebt is niet meer zomaar iets.

Nu moet ik eerlijk zeggen, dat jij en dolce zeker niet de enigen zijn met dit gevoel, ikzelf heb er ook vaak last van. Ik vergelijk me constand met anderen, zie dat zij beter zijn, boor mezelf de grond in, geloof alle negatieve dingen die mensen tegen/over mij zeggen..

Ik kan d'r absoluut niet mee omgaan, dus tips kan ik je niet geven.. Ik kan je alleen het gevoel geven dat je niet de enige bent met deze zorgen/problemen..

Nijn* - trouwens heb je nog contact met je psych of niet?

Nee, want ik ben juist heel tevreden over mezelf, zowel fysiek als mentaal.

Ik heb vooral moeite met het nemen van de eerste stap. Bijv. ik ben in een positieve bui en besluit een afspraak te maken met een vriendin (ik wil dan ook écht iets doen met diegene), maar op de dag zelf (of zelfs al dagen van te voren) bel ik af. Ik durf dan niet meer. Haat mezelf, voel me opgesloten in dit lichaam en ga kapot door zelfmedelijden. Maar als ik mijn vriendin per ongeluk tegen kom, kan ik heel ontspannen over komen. Mensen zijn dan super blij dat ze me zien/spreken en ik vind het dan ook erg gezellig enzo totdat ik thuis kom en de negatieve gedachten terug komen en ik opnieuw met hetzelfde probleem zit.

Ik denk dat een deel van mijn onzekerheden door de puberteit komen, maar dat het inderdaad niet goed is om er in deze mate last van te hebben. Ik maak me er dan ook echt zorgen over...
Ik heb er al een tijd last van (nu al 3/4 jaar). Daarvoor ook wel, maar niet zo erg dat ik niet meer naar buiten ging of mezelf opsloot of zelfs niet meer wou leven door de paniek die ontstaat als ik geconfronteerd word met mijn spiegelbeeld. Ik heb zoiezo geen makkelijk jaar achter de rug en ik denk dat dit er ook veel mee te maken heeft, toch ben ik ten einde raad en weet ik gewoon niet meer wat ik eraan moet doen. :s

Join the club. ;)
Neej, balen dat jij er ook last van heb...
Heb je misschien tips die helpen?

Uhm hallo, dring jij binnen in mijn hoofd ofzo? En slurp je vervolgens alle gedachten uit mijn kop? :o Dit zijn mijn woorden ik zweer het, je hebt ze gewoon gestolen.. :p

Even serieus; Ik heb dat dus ook heel erg, dan maak ik in een positieve bui een afspraak en dan zeg ik hem later gewoon af. Toch vind ik dit lullig voor mijn vrienden, dus soms zeg ik het niet af. Zo ook gisteren; ik liet de afspraak doorgaan, maar ging na een uur superchagerijnig naar huis met barstende koppijn. Ik walgde zo van mezelf, en zag dat ik het voor anderen verpestte... Maar goed, hier heb jij natuurlijk vrij weinig aan :o

Aan je fotoboek te zien ben je behoorlijk goed neukbaar, dus als je een egoboost wil moet je gewoon een seksdate afspreken.

Het is fijn om met 'lotgenoten' te kunnen praten/typen, maar toch heb ik soms nog het idee dat er iets mis met me is. En er zijn ook mensen die mijn angsten niet begrijpen (ikzelf eerlijk gezegt ook niet). Zo durf ik bijv. ook vaak niet naar verjaardagen. Mensen nemen me dat heel erg kwalijk, mijn moeder praat me meestal een schuldgevoel aan (in de hoop dat ik me verzet en toch nog mee ga, maar het werkt juist averechts omdat ik nóg meer onder druk kom te staan).
Eigenlijk valt het bij mij heel erg mee wat de negatieve opmerkingen van anderen betreft. Ik heb eerder moeite om coplimentjes te ontvangen. Het gaat langs me heen, ik geloof er niks van etc.

Als je niets nuttigs te zeggen hebt en alleen maar bot kunt overkomen, ga dan ergens anders posten, bij onzin bijvoorbeeld..

Dat heb ik ook, ik geloof het nooit als mensen mij een complimentje geven over mijn haar, uiterlijk of wat dan ook..Je bent niet de enige.. :(

:D Gek! (niet boos worden hoor)
Maar neej, daar zit ik niet echt op te wachten. Ik ben in het verleden misbruikt geweest en dit onderwerp ligt een beetje gevoelig. Ik heb wel vriendjes gehad, maar als het op seks aankwam raakte ik in paniek. De meeste waren heel geduldig, maar toch zijn ze nooit in me geweest (om het zo maar ff te zeggen :rolleyes: )...
Weet je wat wel vreemd is? In het zwembad durf ik gewoon in bikini, maar alleen als ik in m'n eentje erheen ga. Dus met vrienden etc. durf ik niet te zwemmen of naar het strand. :confused:

Ik kan me hier Totaaaaal niet in vinden!
Ik ben vroeger ook wel eens onzeker geweest over mezelf maar daar ben ik mee opgehouden. Het is onmogelijk om met alles en iedereen rekening te houden. En jullie zijn al helemaal niet lelijk dus daar snap ik al helemaal niks van.
De echte lelijke mensen die ik ken hebben helemaal geen problemen met zichzelf en zijn juist zelfverzekerder dan knappe mensen, omdat ze zich daar geen zorgen over (hoeven te) maken.

Natuurlijk zijn er altijd populaire mensen en niet populaire mensen. Maar als je goed oplet (als je zelfs maar een beetje oplet) zijn er eigenlijk maar 1 of 2 populaire mensen en zijn er 20 die daar achteraan lopen om er maar bij te horen. Die mensen hebben al helemaal geen leven!!!
Dan sluit ik me liever aan bij de niet-populaire meerderheid.

puberteit :)

Oh ja, je vroeg of ik nog contact had met mijn psych. De 1e van september heb ik een afspraak, maar ik maak me daar nu al zorgen over. Ik moet trouwens volgende week dinsdag naar de internist in het ziekenhuis om de uitslag van mijn bloed te horen enzo, maar ik heb héél sterk het gevoel dat ik het (weer) ga afzeggen. Ik heb het dus niet alleen bij vrienden/familieleden, maar ook bij hulpverleners/doktoren. :(
Soms zeg ik het niet af omdat ik het eigenlijk niet kan maken (mensen rekenen toch op je enzo), maar ik raak meestal zo in paniek vlak voordat ik weg moet dat ik alsnog thuis blijf en het wel móet afzeggen. En op de laatste minuut afzeggen is nóg lulliger (vind ik :bloos: ).

"Pubertijd" staat veel leuker!!!

Opzich ben ik niet bezig met populair willen zijn (liever niet zelfs), maar ik wil wel het gevoel hebben dat ik mezelf durf te vertonen in het openbaar. Ik denk dat ik meer bezig ben met oh ik ben dik, lelijk, ik kan niks etc. dan dat ik me afvraag wat anderen van me denken. Mensen zeggen niet tegen me dat ik lelijk of iets dergelijks ben, maar ikzelf vind dit en door deze gedachten voel ik me gewoon kut...

En waardoor denk je dat het komt?

Ik denk niet dat mensen jou vertellen dat je dik, lelijk of dom bent. Dat wordt niet eens gezegd tegen mensen die dat echt zijn en voor zover ik kan zien aan je posts en je foto ben je geen van die 3 dingen. Deze complimenten zullen wel langs je heen gaan, maar de vraag blijft.

Deze mensen zeggen ook niet dat ze dik/dom/lelijk is, maar dat denkt ze zelf. Ze weet ook heus zelf wel dat ze dit zelf doet, dat zegt ze zelfs.
Maar wat ik dus zei is dat het vaak kan voorkomen dat deze 'populaire' mensen juist jaloers zijn op 'onpopulaire' mensen omdat deze zo schijnbaar onbezorgd zijn. Daarom maken sommigen ook denigerende opmerkingen.

Schelden of pesten gebeurt bijna nooit omdat je iemand stom vindt, maar omdat je dan door anderen leuk denkt te worden gevonden. Anderen sluiten zich bij je aan, niet omdat ze je zozeer leuk vinden, maar omdat zij op hun beurt ook weer denken leuk gevonden te worden. In feite zit iedereen van binnen ingewikkeld in elkaar (duhh...)

Ik heb wel een vervelende periode achter de rug. Ben langdurig opgenomen geweest in een APZ (=algemeen psychiatrisch ziekenhuis). Hierdoor heb ik onder andere mijn schoolopleiding niet kunnen afronden zoals ik dat in van plan was. Ik bleef namelijk zitten door de problemen en vervolgens kostte het me nóg een jaar omdat ik opgenomen werd). Na mijn opname probeerde ik terug naar school te gaan, maar ik kon het toch nog niet aan. Deze zomervakantie had ik me ingeschreven op een nieuwe school, maar heb me weer uitgeschreven omdat het gewoon niet goed gaat op deze manier. Ik heb last van angsten en hier had ik vóór mijn opnameperiode geen last van, dus ik denk dat die opname een hoop heeft bij gedragen aan de situatie zoals deze nu is. Het is ook gewoon niet goed om iemand helemaal uit de maatschappij te halen, op te sluiten en na een half jaar doodleuk terug de maatschappij in te sturen zonder diegene hierbij te begeleiden. :(
Toch ben ik zeker niet de enige met zulke gevoelens (zoals in dit topic ook blijkt), maar je achtergrond kan zeker te maken hebben met de gevoelens/angsten/onzekerheden waar je mee zit.

Ajajajay... ik ben weer veel te gemakkelijk bezig. Het is niet bepaald best als je 2 jaar zomaar kwijtraakt door die kromme 'hulpverlening'. Maar het is dus ook zo dat je jezelf bijna automatisch terugtrekt om schaamte of eventuele onbekende situatie (zoals opnieuw naar een nieuwe school)? Schaamte is toch niet verboden?

Het zijn meerdere gevoelens, waaronder inderdaad schaamte. Daarnaast heb ik het gevoel alsof ik gefaald heb. Ik voel me een grote mislukking (ondanks dat ik niet ben blijven zitten omdat ik het niet kon , maar omdat ik opgenomen was). En ik voel me niet prettig tussen al die mensen terwijl ik zo ontevreden over mezelf ben...zucht...

Wat goed dat je 1 sep weer een afspraak hebt! Ik hoop natuurlijk dat je het niet gaan afzeggen, maar goed, als je het wel afzegt, kan ik daar natuurlijk niets aan doen. Maar bedenk wel dit; die psych is er om je te helpen, kan heel eng zijn, maar uiteindelijk word je er alleen maar beter van. Misschien is het juist een goede eerste stap, om iig je afspraken bij je psych niet meer af te zeggen. Als dat een tijd goed gaat, kun je er ook eens over na gaan denken hoe je dat met vrienden doet.

En ja, op de laatste minuut af zeggen is lullig, maar ik moet niet zeiken want ik doe het zelf ook.. :o

Ik heb eens zitten denken...
De volgende vragen kwamen in me op:
- Wat vind ik van mezelf?
- Hoe zou ik mezelf omschrijven?

De eigenschappen die het eerst in me opkomen zijn:
creatief, spontaan, eerlijk, piekeraar, faalangstig, onzeker, dierenliefhebber...

Ik vind mezelf te dik (ookal heb ik geen overgewicht). Op dit moment ben ik niet tevreden over mijn huid. Na een peeling te hebben gehad is mijn gezicht nogal geïrriteerd. Dit doe ik dus nooit meer. (n)
Ik moet meer sporten. Ik sport elke dag en nog vind ik mezelf lui. Ik weet van mezelf dat ik faalangst heb en als ik iets moet dan heb ik last van gedachten zoals: ik kan het niet, ik ben dom etc.
Nu nog ff wat positieve dingen over mezelf. Uhm...ik ben altijd op zoek naar oplossingen, dus geef het niet zo snel op (hoewel ik dit weleens wil). Ik kan goed met mensen opschieten. Ik ben iemand die te vertrouwen is. Ik lieg niet, kan geheimen bewaren en doe mijn best om een goede vriendin te zijn.

:D

Nog 1,5 week en dan is het al september. :s De tijd gaat zó snel!
Ik wil gaan, maar ben tegelijkertijd ontzettend zenuwachtig... (dit is waarschijnlijk niet zo gek :rolleyes: )
Die psych is er om me te helpen, daar heb je gelijk in. Ik ga ook mijn best doen om de afspraak NIET af te zeggen. ;)
Brr....nog precies 10 dagen....

Kus, Magic_STAR*

Ben je vaak bij de psych geweest?
Ik heb zelf helemaal geen problemen waarvoor ik naar een psychiater zou moeten. Ik weet dus niet hoe het nou precies is om hulp nodig te hebben.
Toch ga ik waarschijnlijk binnenkort wel een keertje naar zo'n iemand toe. Het is niet zo dat ik last van mezelf heb maar er zijn toch knoopjes die hij/zij beter kan ontwarren dan ikzelf. Bovendien zou ik me wel eens in mezelf willen verdiepen.
Daar komt nog bovenop dat ik min of meer het idee heb dat naar de psychiater gaan tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld is. Ik zou me echt niet laten tegenhouden door het idee dat men me dan ziet als 'gek'.

Maar heb jij slechte ervaringen met de psycholoog of is dat gewoon je eigen angst? Ik heb namelijk geen idee wat ik ervan moet verwachten. (zie je, ik heb toch een beetje twijfels... :bloos: )

Goeie vraag, tja er over praten misschien (makkelijker gezegd dan gedaan aangezien ik dat zelf ook niet doe)? Of je op iets storten waar je heel goed in bent, zodat je daar een goed gevoel van krijgt (en dan niet zoiets als hoe lang kan ik het volhouden zonder eten hehe;), naja je snapt me wel he).

Of misschien gaat het ooit wel over, ik weet het ook niet. Als je weet wat het veroorzaakt zou je er wat aan kunnen doen, zoals bij een slecht zelfbeeld werken aan je zelfbeeld. maar ik weer ook wel uit eigen ervaring dat dat niet zo werkt, en dat professionele hulp dingen soms alleen maar slechter maakt.

ow yeah, heerlijk nuttige post weer.. conclusie: ik heb ook geen flauw idee wat je er tegen kan doen. (we richten een club op voor mensen zoals wij;))

Jeej, weer een depressieve puber, join the club

:s Ik ken het. Dat heb ik ook vaak.
Ik heb een tijd gehad dat ik niet in de spiegel wilde kijken. Nu nog steeds niet echt, maar toch al wel wat meer. Soms walg ik ook van mezelf en andere dagen niet.
Ik heb er mee leren leven :)

ok ik doe dit niet vaak, en eigenlijk is het verspild energie, maar je reactie verdient het:

:rolleyes:

Naar de psycholoog gaan hoor je tegenwoordig zó vaak! Daar hoef je je dus in ieder geval niet voor te schamen. :)
Ik ging een jaar lang elke week naar de psych voor een gesprek. Het is wel ff prettig, maar na een jaar besloot ik er toch mee te stoppen omdat het me niet voldoende vooruit hielp. Dit was de grootste fout van mijn leven, want in een half jaar tijd verslechterde de situatie zo erg dat er een opname volgde (waar ik vervolgens een half jaar in behandeling moest). Door die opname heb ik angsten ontwikkeld. Ik vind het nu heel moeilijk om hulpverleners te vertrouwen etc. doordat ze me tegen mijn wil in maatregelen hebben getroffen en ik het hier erg moeilijk mee had. Maar ik zou wel aanraden om eens naar een psych te gaan als je de behoefte hebt om met iemand te praten (ze hebben beroepsgeheim, dus je kunt gerust alles zeggen). Dit is de eerste keer wel even spannend enzo, maar zodra je gewend bent aan hem/haar en het klinkt dan voel je je er echt op je gemak. Het lucht vaak op als je over de dingen die je dwars zitten kunt praten. Veel sterkte en ik zou zeggen: doe wat goed voelt ;)

Liefs, Chantal

:) Smile
Ritme in je leven brengen helpt opzich wel een beetje (denk aan: vroeg opstaan, douchen, kamer opgeruimd houden :p , etc.)
Daarnaast vind ik het erg fijn om te sporten. Eten doe ik volgens een soort van ritueel (vaste eettijden, hoeveelheden. etc.). Als alles gaat zoals ik het wil, dan voel ik me iets beter. Maar je raad het al...vaak gaan de dingen net iets anders dan gepland en dit veroorzaakt stress/spanningen/ontevredenheid.
Het is eigenlijk een visuele cirkel waar je heel moeilijk uit komt...zucht...
Misschien zijn we allemaal een beetje te perfectionistisch ingesteld of we willen in ieder geval zo zijn. :o
Ik vind het een heel vervelend gevoel en hoop dat het wel minder gaat worden.

Kus, Magic_STAR*

Wel opletten hè :p ....het gaat hier niet over depressieve gevoelens, maar over onzekerheden over jezelf.
Je kunt er wel depressief van worden. :rolleyes:

Ik heb weleens periodes dat het minder is, maar dan heb ik meestal weinig verplichtingen (dus geen verjaardagen etc). Ik denk dat het een reactie is veroorzaakt door zenuwen/stress/spanningen. Op het moment dat je de spiegel ontwijkt voel je je al niet goed in je vel zitten. Of je bent bang om die onzekere gevoelens te krijgen, dus kijk je liever niet (maar je voelt je down, omdat je weet dat je nog steeds zo eruit ziet als de keer dat je walgde van jezelf). Toch is het zo dat andere mensen jou anders zien dan dat jij jezelf ziet. Tenminste....hoe kan het anders dat jij jezelf bijv. lelijk vindt, maar je omgeving het daar niet mee eens is? (of het is een kwestie van smaak of je stelt te hoge eisen aan jezelf... :rolleyes: )

Nou hoppa, hier heb je dan de oorsprong van het probleem. Seks lost iedere depressie op.

Waarom walg je van jezelf, ik heb even in je fotoboek gekeken en je bent een mooi meisje echt waar.
Maar als je jezelf echt zo lelijk vindt (begrijp niet waarom maar ja.)
Ga voor de spiegel staan en maak twee lijstjes. Iets aan te doen en niets aan te doen, dus over je lijf he ;)
De dingen waar iets aan te doen zijn daar ga je iets aan doen. Bijv. je haarkleur vindt je niet mooi, kan je verfen. Je vindt je vetrolletjes (als je die hebt) lelijk, dan ga je trainen enz.
De dingen waar niks aan te doen valt die moet je gaan accepteren.

Veel geluk (y)

Ik herken dit heel goed....

maar BEN je echt dik of VIND je jezelf dik???

veel meisjes vinden zichzelf dik omdat ze een bepaalde vorm van aandacht nodig hebben....is mijn mening...dan zeggen ze dat ze zichzelf dik vinden zodat wij kunnen zeggen: nee dat is niet zo...

ik ben zelf ECHT dik en walg ook zo af en toe van mezelf....

Ik zou wel met je erover willen praten...misc helpt het....voeg mij maar toe aan je msn, dan kunnen we prive erover praten, okay? en heb je er geen behoefte aan, hoeft het niet natuurlijk:)

suc6

hey, ik heb net je foto's gezien, en jij bent dus toch een van die meisjes die niet dik is maar zichzelf dik vind....

Ik kan alleen maar zeggen dat ik denk dat het een bepaalde vorm van aandacht vragen is...en niet lullig bedoelt...maar dat snap je vast wel hoop ik ;) als je alsnog wil praten kan dat he:)

@ Evanescence; Ik ben het eigenlijk wel met je eens. Ik vind ook dat het een knappe meid is, jammer dat ze dat zelf niet ziet.
Ik denk alleen niet dat dit per se een manier van aandacht vragen is, en als dat het wel is, dan is het misschien onbewust?
Maar goed, waarom denk jij dat dat zo is? :)

Nijn*

Ik snap nog steeds niet goed waarom mensen het zo vreselijk vinden als iets aandacht vragen is. Dat is toch niets slechts? Mensen die slecht in hun vel zitten, zitten dat vaak uit gebrek aan aandacht en liefde (en proff hulp) en ze zullen beide hard nodig hebben, om zich uiteindelijk beter te voelen...

Natuurlijk is dit aandacht vragen. Aandacht vragen voor iets wat ze voelt, ze wil aandacht van mensen die dit ook voelen of gevoeld hebben en dat is wederzijdse aandacht en is goed voor 2 kanten (als ze elkaar niet meeslepen).
Daarnaast voelt het heerlijk als mensen het tegendeel beweren. Nee je ziet er juist goed uit, nee je bent echt niet lelijk. Ieder mens wil dat af en toe eens horen en heeft dat nodig. Een mens is nou eenmaal een sociaal soort dat af en toe bevestiging nodig heeft. Want iedereen heeft mensen om zich heen nodig...

Iedere post in LJH of elk topic wat er op lijkt is vragen om aandacht. Je wilt dat mensen het lezen, weten hoe het met je is en hoe je je voelt en het is fijn als je weet dat mensen het lezen en reacties geven...

Mensen moeten echt eens over het idee heen komen dat aandacht vragen slecht is...

Uh, ik zeg toch ook niet dat aandacht vragen slecht vind? Ik weet niet wie mij dat heeft horen zeggen? :confused: Ik vind het juíst goed als mensen dat doen. Maar, ik zag in dit geval niet zo goed in wat dan precies het aandacht vragen was..daarom vroeg ik het even. Maar bedankt voor het uitleggen Gothic, ik snap nu wat jullie bedoelen.. :)

Ik moet ook niet met mijn duffe kop achter die pc gaan zitten.. :o

Ik dacht dat je haar 'wilde beschermen' van: "nee hoor, natuurlijk is het geen aandacht vragen". Vandaar mijn uitleg...

Ik bedoelde het zoals wat Gothic zegt.....maar ik vind dat er een verschil is tussen mensen die werkelijk slank zijn en om aandacht schreeuwen en zeggen dat ze dik zijn, dan mensen die echt dik zijn en zeggen dat ze te zwaar zijn...maar dat komt omdat ik misschien zelf dik ben en slankere meisjes dan ook echt slank vind, wat is de grens...maar zo zie ik het....ik vind wanneer een meisje van ong 60 kilo loopt te zeiken om wat kwakjes hier en daar gewoon een aanstelster...dat is misschien niet eerlijk en beetje dom als ik dat zeg maar als een meisje in mijn ogen slank is en dat zeg waar ik dan bij ben (ik ben een meisje dat stukke zwaarder is en totaal geen zelfwaardering heeft/had, dan heb ik het gevoel dat ze onnodig veel aandacht vraagt en geen rekening houdt met mij, kijk eerst eens naar mij, ik ben DIK niet jij) maar dat is dan weer mijn ervaring en misschien reageer ik daarom beetje fel over aandacht vragen enzo....ik heb gewoon een hekel aan mensen die zeiken om hun gewicht als ze slank zijn en dat zeggen in mijn bijzijn want ik ben totaal niet slank en zelfs dik en zit daar best mee, dus hou gewoon rekening met anderen....

maar ff op het originele onderwerp...haha ik dwaal helemaal af:s

het blijft een vorm van aandacht vragen zoals gothic uitgelegt heeft....iedereen vraagt aandacht en hoeft niet perse slecht te zijn...sommige vormen van aandacht vragen vallen bij mij dan in verkeerd keelgat....haha (zie hierboven) maar als dit meisje van de topic echt zo mee zit denk ik dat het beste is om met iemand daarover te praten...

Misschien kan ik je even wakker schudden.
Ik woog 55 kilo toen ik mezelf te dik Ik atvond. Aandacht vragen volgens jouw, toch? niets meer, maanden lang, en sportte enorm veel. Geloof mij dat ik meer met mijn gewicht zat dan jij! Vanuit de 'buitenwereld' bekeken is het idd aanstellerij. (evenals mensen die ongelukkig zijn terwijl ze alles hebben, mensen die onzeker zijn terwijl niemand een reden ziet). Maar een zelfbeeld is vele malen sterker dan de 'buitenwereld'...
Pas op met wat je zegt,, is alles wat ik kwijt wilde.

Ik doe ook veel om het gevoel weg te krijgen, maar het is eerder psychisch dan reëel. Ik sport bijv. iedere dag meerdere uren, in de hoop dat het gevoel van 'mezelf te dik vinden' ooit eens verdwijnt. Het gaat me er niet om of ik mooi/lelijk ben, maar om van die onzekerheid af te komen. Ik snap zelf ook niet waarom ik me zo schaam voor mijn lichaam...

Ok, misschien moet je professionele hulp zoeken, want het is inderdaad heel gek dat je je zo voelt, zeggen mensen dan dat ze je lelijk vinden

Juist als mensen zeggen van: neej, dat is niet zo voel ik me onbegrepen... :(
Veel mensen weten dat ik mezelf dik vind, maar ze horen het me nooit zeggen. Toch maken mensen vaak opmerking zoals: als er nog meer af gaat blijft er niks meer van je over. Dit is verwarrend, want ik voel me meestal op die momenten moddervet. Klinkt natuurlijk overdreven, maar zo ervaar ik het gevoel wel.
Eén keer maakte mijn moeder een opmerking toen ik een broek van haar wou lenen. Ze zei dat die broek 3 maten te groot voor me was en ze wou me niet geloven toen ik zei dat ik 'm wél aan kon. Dat wou ze dan weleens zien, dus ik trok 'm aan en hij zat goed. Zij ze zo van: nou ja, zoals je nu bent is véél beter. Eerst zag je al je botten!
Ik huil bijna nooit, maar dit kwetste me zo erg...
Laat ik één ding duidelijk maken: Ik wil GEEN eetstoornis hebben/krijgen!
Ik kan niet net doen alsof mijn gewicht me niet dwars zit. Hier op de site durf ik te zeggen wat ik denk/voel, maar thuis praat ik nergens over. Ik hoef niet zo nodig te horen dat het niet zo is enzo. Ik wil wel horen dat ik niet de enige ben, dat er iets aan te doen is en dat ik me niet hoef te schamen voor mijn gedachten/gevoelens. Tuurlijk begrijp ik dat het soms moeilijk te begrijpen is voor mensen die niet weten hoe het is om je elke dag dik te voelen terwijl je omgeving het hier niet mee eens is. Je durf er niet meer over te praten, omdat je bang bent dat anderen denken dat je om aandacht vraagt. Aandacht heeft een hele negatieve inhoud gekregen, terwijl het eigenlijk zo is dat iedereen een bepaalde mate van aandacht nodig heeft.