de trein
 

Depri gedicht, maar ja niet alles is even leuk he ;)

De trein

In één seconde van je pijn af.
De snelheid doet je niets.
Vergeten alle pijn die hij je gaf.
Je stapt af van de fiets.

Je denkt aan de laatste zoen.
en gaat liggen op het spoor.
Iets wat je zei nooit te doen.
Fluisterde er een engeltje in je oor.

Om de bocht komt hij aan.
De verlosser van het kwaad.
Mensen levens komen en gaan.
Daar waar ik het leven laat.

Ik denk aan de machinist.
Hoe ik zijn leven vergal.
Dat hier nu twist.
Dit is niet iets wat ik echt doen zal.

Stond op en ging verder.
Daar waar ik zou moeten gaan.
Het werd van kwaad tot erger.
Ooit zal ik voor de hemelpoort staan.

Ik vind dit eerlijk gezegd niet zo'n goed gedicht (ik heb je andere ook gelezen, en die vond ik eerlijk gezegd veel beter :o). De rijm in dit gedicht komt erg geforceerd over; de rijmwoorden zelf maar evenals de zinsconstructies waarin je je moet wringen om de rijmwoorden aan de einden van de zinnen te kunnen laten staan.

Verder vind ik het verhaal ook niet zo heel bijzonder; het raakt me evenvoudigweg niet; ik wéét wat er staat maar het doet me niet zoveel, omdat ik het individuele mis; want wáárom ziet de ik-persoon het zo en wat is de achtergrond; dat is wat ik in dit gedicht mis; het is imo wat te oppervlakkig.

De vorm, de rijm, de toon, de woorden, ik vind ze geen van alle passen bij het onderwerp.

Agree

Ik sluit me ook aan bij xineof.

Ik denk dat het best een goed gedicht kan zijn, maar dit is veel te geforceerd. Het komt te normaal over, oppervlakkig inderdaad. In zo'n situatie zou ik veel minder woorden gebruiken, de lezer ook nog wat laten raden.