Gebroken (t)huis
 

Krakkemikkelige woorden bladderen
af als vergeelde verf.
Leugens waaien door holle zinnen
en piepend weerklinken m'n tranen
als een slecht gesmeerde deur.
Ik sluit m'n ogen als de luiken
van een eenzaam huis,
trek me terug in de fundamenten
van m'n ziel en wacht tot je me sloopt.

Ik akn nieta nders zeggen dan dat ik het gewoon heel mooi vind. (y)

Leuk, al die sfeerbeschrijvingen en vergelijkingen. Laatste twee regels zijn sterk! Goed gedaan. :)

Ik kan niet kiezen welke vers het beste is, dit is ronduit schitterend... zoals ik wil dat poëzie is, als een kunstena(a)r(es) die iets wil zeggen over gevoelens met een beeld van klei, of van woorden :) Wauw, wauw :) De fundamenten, dat woord, dat vat alles vind ik...

Groetjes, Dreampoet

Thanks :)
Jullie laten me echt blozen.. :bloos:

Maar heb nogal het gevoel, allé het is zo eigenlijk, dat ik altijd over hetzelfde schrijf. Stoort dat niet teveel?
Zou wel eens ander onderwerp willen proberen maar zo'n dingen rollen er steeds uit omdat ik me zo voel...

Hm, precies wat Anneee zegt: 'die sfeerbeschrijvingen en vergelijkingen', dat doet het hem in dit gedicht. Je hebt misschien soms wat moeite om het ritme krachtig te houden met deze grote regellengten, maar verder is het heerlijk om te lezen.

Dit gedicht maakt niet zo'n indruk op me als de andere, maar toch vind ik het nog steeds erg mooi. Het doet me denken aan zo'n verlaten strandhuis, waar de 'ik' dus toch nog zweeft.