gedicht
 

Een vroegverouderende zomer
Vond ons in een smal dorp
Wildvreemden, door een worp
Van 't toeval saamgebracht
En toen maar opgenomen
Door 'n doode - in zijn droomen
Schonk hij ons geloof

Wij gaan zelden naar zee,
Zelden en nooit tezamen
Een hond of een meeuw ging mee
We zaten meest in de kamer
Met de steenachtige meubels
(Steeds gelijk gerangschikt)
- Rustig, toch telkens beangstigend -
Te staren op de heuvels
Zichtbaar door smalle sloppen
Over elk huis hingen toppen
Bevroren wolkendons

Ook in de vierkante voor
Tusschen twee grauwe huizen
Begonnen beregend-goor
Plompgolvende duinen

Hun overgangen naar
De smalle kuststrook waar
De oceaan aldoor
Donderde, dreunde, ruischte,
Zoodat wij de branding voor
Ons zagen, voor in 't duister.

Ik liep langs de wierwal te hopen
Dat er een ramp zou gebeuren
Een springvloed het vastland sloopen
Of dat de einder zou scheuren,
Een wolkenpoort opengaan,
Eindelijk een lichtblauwe bres,
In grauwe wal zou slaan.

In hoopte in een groene flesch,
Een vergeelde brief te vinden,
Waarin beschreven
Een verre stranding,
Vaag aangegegevn
Welke vaste winden
Open booten droegen
Naar 'n klip waar zij nog leven,
Leefden voor hoeveel jaar?
Als de volgende baar
Mij hun bericht bracht,
Dan zou ik gaan,
Mij bij hen voegen,
Met hen vergaan.

Het doet mij denken aan een wat oudere man die in het begin van het gedicht praat over hoe zijn vrouw en hij samen in zo'n klein vissersdorp wonen waar ook daar de vernieuwing toeslaat. Later in het gedicht is hij alleen, hij loopt wat langs de kust en hoopt dat er dan maar een ramp gebeurd; laat alles maar bij het oude blijven. Hij mijmert over vergane tijden, en zou zo graag nog één keer zoiets beleven, maar de fles met het perkament blijft uit. De laatste strofe doet ook vermoeden naar (een) verloren dierbare(n). Misschien zijn zijn kinderen al lang het huis uit of in het buitenland, of zoiets. Of is hij een geliefde kwijtgeraakt.

Eerlijk gezegd ben ik nog trots ook op mijn interpretatie, en dat terwijl ik weet dat je er waarschijnlijk iets totaal anders mee bedoelde. Dankje voor het plaatsen van dit gedicht, want ik heb er zeker van genoten. Het is soms wat lastig om door te komen, maar het taalgebruik is mooi en doet me echt aan hierboven denken; een mijmerende herinnering.

terug van de introductieweek las ik dit gedicht. Het verbaasde me dat niet meer mensen gereageerd hebben, want oh oh oh, wat is dit gedicht geweldig. Die sfeer en het taalgebruik. Het metrum. Zo nostalgisch en zo heerlijk. Laat me meer lezen! :D

Het was van Slauerhoff, dat had ik er niet bij vermeld.

:nono:
dan hoort het in het mooie gedichtentopic. Tenzij je het uitgebreid wilt bespreken, maar dan had je het wel vermeld.