Het einde van een 'liefde'
 

Eenmaal ademen zijn longen
de diepste teug van dit moment
Hij slikt zijn tranen weg,
Het wordt tijd dat hij het erkent

Hij streelt het stof van de kaften,
haar boeken die ze had gebracht
Nooit de tijd genomen om te lezen
Tijd genoeg, had hij altijd gedacht

Dagen weken uiteen naar jaren,
met tranen in zijn ogen ditmaal
In zijn vuist klemt hij een briefje
geschreven in haar woorden en taal

Samen voor altijd en eeuwig van jou
bleek niet meer dan een nooit gemeende zin
Hij vouwt de eerste van vele dozen dicht
Kleine druppels van zijn wangen naar zijn kin

Meer spullen verdwijnen uit het zicht
Licht verlost van de beklemming in zijn lijf
Hij haalt nu eens echt diep adem
Misschien was er één in zijn hand

In de lucht vliegen er zeker vijf...

Ik vind hem wel mooi op zich, dat mengsel van veelzeggende handelingen en gedachten, maar de laatste regel van de derde strofe vind ik een beetje loos, dat haar brief in haar taal is spreekt voor zich vind ik.

Mooi gebruik van het gezegde op het einde, hij schraapt in dit gedicht zijn moed bijeen... Ik dacht dat dit gedicht een beetje aan de oppervlakte ging blijven, maar in zijn geheel, met die verschillende handelingen en die verwijzing op het einde krijgt het toch een mooie extra dimensie...

Groetjes, Dreampoet

I agree :)

Er wordt nergens anders gesproken over dat het briefje van haar is. Dus echt loos is het niet. Taal moet je overigens niet letterlijk opvatten als 'een' taal specifiek. Meer zinsgebruik, woordcombinaties etc

Bedankt voor de moeite van het lezen en je toch wel positieve commentaar en dan andere twee reply's natuurlijk ook bedankt.