dood geboren
 

met alle gevolgen van dien
zal ik zwijgen als het graf
zal ik jouw naam nooit meer noemen
met overslaande stem

houd ik mijn woede binnen
met woorden
die niemand meer zal horen
had ik je zoveel kunnen zeggen

de stilte zal jou doof maken
en mijn afwezigheid
verblind
betraant en eenzaam

zal ik mijn gillen inslikken
en jou nooit meer laten horen
wat een ontstuimige liefde
wij hadden kunnen zijn

ik,
jij,
wij,
wij waren dood geboren

Ik vind je laatste strofe erg jammer...
De rest van het gedicht is erg goed....

Hmm, ik vind het einde op zich niet slecht. Het hele gedicht eigenlijk niet, maar op de een of andere manier doet het me niks, wat apart is, want dat heb ik normaal alleen bij simpele clichegedichten, en dat vind ik deze niet.

ik vind er niet echt veel aan, hij is mss iets te apart. Het zegt zo weinig en het loopt ook niet lekker.
weet ook niet precies waarom maar het is een gevoel.

Ik rende een rondje om de wereld
zo versleetten mijn voeten
tot mijn enkels
en daarna tot mijn knieen

Ik gilde en ik schreeuwde
mijn stembanden eraan
toen dat uiteindelijk vestomde
ben ik in huilen overgegaan

Ik wachtte tot ik enkel een onsje woog
vloog omhoog in een windstoot
ik golfde met de zeeen mee
spoelde aan voor dood

droogte op en bijna uit
verdwaalde in woestijnen
maar vinden kan ik je niet
hoe kon je zo ver van mij verdwijnen?!

Vind het 2e al veel beter dan het 1e maar het spreekt me om de een of andere reden niet echt aan. De laatste zin zou ik veranderen, verkorten ofzo dat je einde krachtiger is.

zoals een wijs man (mijn broertje :D) ooit eens zei: ik ben anaal geboren.

Ik had op de een of andere manier meer verwacht van de titel. Ik heb dit al te vaak gelezen.