[verhaal] intro van verhaal
 

Is dit de moeite waard om verder mee te gaan?
-------------------------------------------------------------------------------------

Ik lig ergens. Ik weet niet wat het is, of waar, maar het is wel fijn. Omsloten door de duisternis, een fris windje die langs me heen gaat en de geur van dauw op het gras. Ik voel om me heen, maar er is niks. Wat is dat? Die duistere kilte die er hangt, het veilige gevoel dat ik heb terwijl tegelijkertijd een onzekerheid mijn hart bekruipt? Ik ga rechtop zitten en probeer me te herinneren hoe ik hier ben gekomen. Met vlagen komen er langzaam stukjes herinnering boven.

Ik was aan het wandelen. Lekker door de natuur, genietend van de stilte om me heen. Dit deed ik wel vaker. Even wegvluchten van het gewone leven. Ik kende de omgeving hier goed, alle bergpassen en kleine richeltjes. Ik wist waar ik mijn voeten neer moest zetten om niet te vallen. Ik wist waar de plekjes waren waar ik de rust kon vinden, waar ik zo naar verlangde. Alleen dit keer was ik verder gegaan. Verder dan ik ooit was gegaan. Het was hier heel mooi. Als ik over de bergen uitkeek, kon ik in de verte nog mijn plekje zien. Het plekje waar ik altijd naartoe ging. Ik was hier nu ook naartoe gegaan, maar er waren kinderen. Spelende kinderen, genietend van het geluk dat ze kenden. Zich niet zorgend maken over de dag van morgen, of gisteren, maar vrij. Even ging er een vlaag van herkenning door me heen. Die vrijheid, waar ik zo lang voor had gevochten had ik nu eindelijk gekregen. Toch was er ook een verschil. Voor hen was die vrijheid zo vanzelfsprekend, terwijl ik wist, dat de mijne alleen zou behouden als ik hiervoor zou kiezen. Ik kon niet zo tegen dagelijkse routine, de verwachtingen die mensen van je hadden en de sociale omgangsvormen. Ik wilde mezelf kunnen zijn. Daarom ging ik verder. Alleen zijn, dat is wat ik wilde.

Terugdenkend aan die wandeltocht geniet ik. Maar wat er daarna is gebeurd, is een zwart vlak. Het maakt ook niet uit. Ik leef in het hier en nu. Ik sta op en probeer nog eens om me heen te kijken. Ik kan nu wel wat onderscheiden. Ik ben in een soort van grot. Even twijfel ik, dan zet ik vastberaden een eerste stap. Ik weet niet welke richting ik op ga, maar daar kom ik vanzelf wel achter. Al lopend kom ik een beekje tegen. Ik voel aan het water. Het is koud, ijskoud.

ik vind van wel! tis mooi geschreven..
over het verhaal kan ik nog nie zoveel zeggen maar je hebt alles mooi verwoord..
cker het proberen waard! :)

en........ mooi verwoord maar ik snap het niet echt. Waar isie nou? Ligt hij in coma ofzo miss moet je een vervolg schrijven

Als je het zelf fijn vind om te schrijven is het toch sowieso de moeite om door te gaan, of ligt dat nu aan mij? :confused:

Mee eens, Mijn* is wijs.

Sowieso, de inleiding is niet zo slecht geschreven dat ik na de eerste regel stop met lezen, dus als je een betere kern maakt dan de inleiding, dan maak je het weer helemaal goed. Het is maar wat je er zelf mee wilt doen.

Grim

Het is beter om een verhaal gewoon af te maken..

Waarom? :)