Wereld Om Mij Heen
 

Wereld om mij heen...

Ik zie mensen om me heen,
Toch voel ik mij alleen.
Ik zie mensen naar me kijken,
Maar ik wil ze ontwijken.
Ik zie mensen huilen,
En de wereld vervuilen.
Ik zie mensen dieren afmaken,
Kunnen ze zich niet met iets anders vermaken?
Ik zie mensen ruzie zoeken,
Ik hoor ze vloeken.
Ik zie mensen oorlog maken,
Ze schieten zonder te staken.
Ik zie mensen honger lijden,
Valt dit ooit te vermijden?
Ik zie ook mensen lopen,
En ik kan alleen maar hopen,
Dat dit alles een keer voorbij gaat,
En wordt uitgepraat.
Dat is toch fijn?
Een wereld zonder pijn…



Dit gedicht is al van een tijdje geleden, ik heb het alleen nog nooit op internet gezet of ergens opgestuurd.
Ik heb het geschreven op 5 december 2002.

Maar ik wil ze ontwijken. *zingt* voordat ze mij zien... Abel :D

Sorry, ik zong het meteen in mijn hoofd.

Ik hou niet zo van deze rijm, zeker niet zo aan een stuk door, het leest te geforceerd en wordt op een gegeven moment ook saai.
De dingen die je aanhaalt zijn nogal uitgekauwd, echt, sorry dat ik het zeg, de vragen van een puber en ook zo opgeschreven. Ik heb dat in het begin ook wel eens gedaan en later zie ik dan dat het echt niets was.
En die laatste rijm pijn-fijn, ook dat wereld zonder pijn is fijn is zoooo flauw...

Maar trek het je niet te hard aan, het is al een oud gedicht en gelukkig leren we te evolueren als we meer schrijven.

Ik vind dit gedicht op zich beter dan de andere (familie-ruzie), omdat je imo beter uit je woorden komt. Maar toch vind ik het nog niet echt een goed gedicht; vooral de rijm stoort mij. Deze is namelijk nogal gedwongen en vaak voor de hand liggend, ik zou kiezen voor óf geen rijm óf voor een minder vaak terugkerende rijm.