Het moment
 

Als het zover is zal ik dichtklappen,
Als een grote houten deur, die te hard gesloten werd.
Als het zover is zal ik huiveren,
Als een moeder haar kind ziende, huilend van pijn.
Als het zover is, stokt mijn adem.
Als een verlegen meisje, die de beurt krijgt bij Frans.
Als het zover is, slaat mijn hart over.
Als bij een witte moeder gans, die merkt dat twee kinders missen.
Als het zover is zal ik huilen,
Met het gevoel dat ik nooit meer stoppen kan.
Samen wachten we tot het zover is
We slepen elkaar erdoorheen.
Mijn lieveling, samen huilen, jazeker,
Is beter dan alleen.

Kweenie.. Met al die alsen lijkt het op een grote opsomming. Mischien ligt het aan mij, maar het irriteert me een beetje.
Het laatste stuk is weer heel anders, maar dat contrast maakt het juist ook wel weer mooi. :)

heyhey,

*zucht* MOOI...... (y) MAAR het laatste stukje vind ik wel echt makkenlijk

Als het zover is, zul je misschien eens echt iets goed schrijven.

Tot die tijd wens ik je veel succes met schrijven.

Immers en daarentegen: wij schrijft, die blijft.

Samen wachten we tot het zover is
We slepen elkaar erdoorheen.
Mijn lieveling, samen huilen, jazeker,
Is beter dan alleen.

Ik vind dit een wat te makkelijk einde eerlijk gezegd; ik vind het gewoon écht mooi, dat eerste stuk, maar hier mist het aan kracht, net alsof je niet goed wist hoe het gedicht af te maken.

Verder is het meeslepend en gevoelig, door die herhaling, en het is goed dat je niet elke zin hetzelfde schreef, maar telkens na 'als het zo ver is' iets anders zette, dat houdt het gedicht levendig.