Aan jou voorbij
 

Een blik die jaren in zou moeten halen
en een dans met een lach en een traan,
je woorden vallen in het niets tegen
deze stilte, daar de werkelijkheid er
toch nimmer in beschreven zal staan

Je ziet enkel met je ogen en gelooft
alles dat voor je komt, nooit zul je horen
of zien wat ik je tonen wil, laat mij
deze dag beleven als het kind
in de oneerlijkheid en kou verloren

Speel ik de schoonheid met je mee
achter een lach, blijf dan maar vandaan,
je dacht me te kennen maar alles
dat wijst op werkelijk mij, blijft steeds
opnieuw aan jou voorbij gaan

Ik vind dat je dingen echt prachtig kunt verwoorden, maar toch mis ik het concrete in dit gedicht; ik heb geen aangrijppunten waarbij ik me een beeld kan vormen. Ik zie alleen gevoelens en het lijkt me leuk als er wat meer een verhaallijn in het gedicht zou zitten :).

De eerste zin is trouwens fantastisch.