De Dwaas
 

Ze trachten de hemel te bevangen
Voor ons zondaars
Recht voor onze neus
En achter onze ogen
Nog eenmaal kijkt de dwaas achterom
Naar de vluchtende schim
Van zijn volmaakte zelfbeeld
Zwanenzang, een laatst wrang gebod
Een dromende Godin
En het verlies van haar God

Twee gebotste wereldjes
Dansen over verlaten pleinen
Langs vergeten gallerijen
Straten zonder naam
Het nachtelijk bal wordt geopend
Waar het leven en de dood
Ooit voor het eerst de liefde bedreven
Een ontastbare kunstgreep
Uit een onbeschrijfelijk gevoel
Opgedragen aan velen
Paarsgewijs alleen

Nog eenmaal kijkt de dwaas achterom
Recht voor onze neus
En achter onze ogen
En lacht naar de onvolledigheden in zijn ziel
Bij het verlaten van zijn oude leven

Misschien komt het doordat het 's ochtends vroeg is, maar ik volg je niet helemaal :o .

Wat ik mij toch afvraag; de stad is verlaten, maar er wordt een nachtelijk bal voor zevelen gehouden. Doel je daarmee op die verloren zielen die terugkomen voor een laatste dans, eventueel? Of is het letterlijk een dood bal? En die twee wereldjes, zijn dat die van de Godin en haar verloren God?

'De Dwaas' komt op mij over als iemand die vlucht voor wat hij was, en ergens anders opnieuw wil beginnen. Hij vlucht langs een stad die de werelden moet voorstellen, waar vergane glorie heerst. Dan kijkt hij nogmaals achterom en heeft hij zichzelf in die stad achtergelaten, misschien wel op dat bal.

Maar dat is slechts hoe ik het zie, en ik weet niet goed of ik nu in de buurt zit of de plank gigantisch mis sla. het is in ieder geval weer vrij maatschappijkritisch, dat spreekt me wel aan. Een leuk dichtverhaal, heel erg beeldend.