Farouk
 

Boven de Rabobank woont hij
met zijn moeder
en haar man,
maar die Farouk
niet zijn ouders
noemen kan.

Vergeten door hen
-verloren door geen tijd-
zoekt hij naar houvast.
Hevig zwetend
van onzekerheid
en met angst belast.
Naar warmte en
saamhorigheid
is hij op zoek,
omdat zij er niet zijn
als ouders
van Farouk.

Hij smeekt
en de stilte doet mee
wanneer zijn ogen vragen
"Geef me liefde, alsjeblieft"
en zo schreeuwt hij
nu alle dagen,
diep van binnen
onder zijn
donkere huid.

Maar wanneer komt
zijn stem
er nou eens uit?

Geschreven over het beste vriendje van mijn broertje, omdat hij me soms ontzettend aan het denken zet.
Wat vinden jullie ervan?

Ik vind het wel mooi, het leest vrij goed weg en het enjambement werkt hier wel vind ik. Enige wat je misschien zou kunnen verbeteren is het geheel in strofes onderverdelen, maar dat hoeft niet perse, vind ik.

Hm, dank je :D
En ik zal 't eens proberen, met die strofes.

Ja, het ritme is geweldig; ik zie dit ritme meestal bij grapgedichtjes, om een cynisch verhaal verhaal te vertellen oid. Maar dit is anders; dit is juist een serieus gedicht en daarom vind ik het zo knap dat je dit dansende ritme hebt verwerkt, ik denk dat het ook deels door het enjambent komt, goed toegepast dus.

Verder staat het als een huis, als in 'zo is het en niet anders'.

Haha okay :)
Dan zal ik er maar niks meer aan veranderen ;)