vader van een vriendin... wat nu?
 

Afgelopen weekend bij een vriendin op bezoek geweest. Gezellig met haar en haar vader dingetjes gedaan. Gisteren was zij even wat boodschappen gaan halen. Ik wild eniet mee dus ben toen met haar vader thuis gebleven.
Na wat tv gekeken te hebben vertelde hij ineens dat ik er leuk uitzag. Ik met mijn naieve kop glimlachte.... Toen liep hij naar me toe, raakte mijn ketting aan en zei dat k n mooie ketting had, toen mijn haren.. Op dat moment had ik door dat er iets niet goed zat. Ik wilde me weg draaien, maar voor ik het wist had hij mijn arm vast, zat bijna op schoot. Hij kneep heel hard en zat ondertussen overal op mijn lichaam en vertelde hoe mooi ik was :s Hij was zzzzoooooo sterk.. hij wilde me zoenen, en ik kon niets doen. Toen mijn vriendin de sleutel in het slot stak, was alles over. En fluisterde hij me snel toe dat ik hara niets mocht zeggen.

Het zit me zoooo dwars. Heb blauwe plekken van zijn vingers op mijn bovenarm. En weet ECHT niet wat ik moet doen. Ik durf mijn vriendin niets te zeggen, haar vader is het enige wat ze nog heeft (haar moeder is overleden en ze is enig kind). En ik wil haar dus absoluut niet nog meer pijn doen. Hoe kon ik ook zo dom zijn om te gaan zitten lachen daar op die stoel toen haar pa vertelde dat ik er mooi uit zag?!?!?! Ik kan gewoon nie meer helder denken.. Wat moet ik doen?!?

daar niet meer over de vloer komen..?

Nier meer over de vloer komen en je vriendin goed in de gaten houden op blauwe plekken.

'Niet meer over de vloer komen'

gaat dat niet een beetje moeilijk als een vriendin van je daar woont?

Tuurlijk niet. Op school, buiten school op de lokale speelplaats, bij jou thuis...you name it.

Tja, kan, maar op een gegeven moment krijg je vragen als: "Hé, waarom kom je trouwens niet meer zo vaak bij MIJ langs...?"

Daar moe tje inderdaad iets op verzinnen.

en dat kan steeds moeilijker worden.., die leugentjes..

Dan moet je een smoes hebben die niet vergaat (of niet snel althans) of het gewoon vertellen, wat niet geloofd wordt. Einde vriendschap, einde problemen met die vader.

Op die manier ben je het probleem enkel aan het ontwijken.
In iedergeval is het niet handig daar alleen te zijn. Lijkt me ook moeilijk om het je vriendin te vertellen.. toch is het belangrijk genoeg om het te zeggen. Maar ik weet niet of zij ook 'gevaar' loopt [?]

Aangeven.

geef jezelf niet de schuld, het is niet alsof hij het anders niet had gedaan

En als ze uiteindelijk gaat vragen waarom jij daar nooit meer komt het echte verhaal vertellen.

Je kunt het best je vriendin vertellen. Het is al gebeurd, iets waar jij niks aan kunt doen, dus het is ook niet eerlijk als jij ermee blijft zitten. Het is niet leuk, maar dat is het nu ookal niet toch?

En idd wat de rest zegt: ga je niet schuldig voelen, dat is nergens voor nodig.

Hier ben ik het mee eens. Ga iig geen smoes verzinnen :)

Daar is juist het probleem. Ik kan en wil et niet tegen mijn vriendin zeggen. Haar vader is de enige die ze nog heeft, wie ben ik dan om dat ruw te verstoren en haar leven te verpesten?!

k moet er de hele tijd over denken. De blauwe plekken op mijn arm zijn alleen groter geworden.. en alles wat hij heeft aangeraakt jeukt gewoon :s

Maar aan de andere kant, wie zegt dat ie zijn handen wel thuishoudt bij haar? En reken maar dat dat nog schadelijker is dan alleen de wetenschap dat hij niet spoort. Voorkomen is beter dan genezen.
Maar 't is een beroerde situatie...

Ja dat kan ik me indenken. Alleen hoop ik dat je inmiddels wel beseft wel dat Gespleten Geest gelijk heeft en dat jou niks te verwijten valt.

Haar vader heeft haar leven verpest door aan jou te komen. Echt hoor, blijf hier niet mee rondlopen!

Een beetje realiteit kan geen kwaad hoor, dan kan je haar beter binnenhouden zodat ze ook geen kans loopt op een ongeluk of overval of wat dan ook.

Ik denk niet dat ze van suiker is en in elkaar stort als jij het vertelt, nouja misschien wel geestelijk, maar daar kunnen jullie samen over praten.

Ik heb er echt een hekel aan als mensen iets voor vrienden achterhouden omdat ze bang zijn dat ze het niet aankunnen. De waarheid, dat is het belangrijkste!

Als kind kreeg ik ook vaak smoesjes te horen en op den duur geloofde ik helemaal niemand meer, beter een harde waarheid dan sprookjesachtige smoesjes, echt waar.

Gewoon vertellen dus.

Jij bent niet de oorzaakt dat het ruw verstoort word en haar leven verpest; dat is nog altijd de vader zelf.

Daarnaast, ja, inderdaad, haar vader is het enige die ze nog heeft en die slappe lul kan z'n handen niet eens thuishouden van zijn dochter haar vriendin. Wil je nou echt dat ze de rest van de tijd bij zo'n vader blijft hangen? Wie weet wat voor draden er nog meer loszitten bij hem in z'n hoofd.

Zoals Fade of Light ook al suggereerde; zo raar zal het niet zijn als je niet de eerste bent geweest, of dat hij misschien zelfs haar al iets aangedaan heeft.

Vervelende situatie...

Ik denk dat je het best met je vriendin naar een oplossing moet zoeken voor haar vader. Hij moet psychische hulp krijgen. Door het overlijden van zijn vrouw, heeft hij een lange tijd waarschijnlijk geen seks meer gehad. Zijn seksuele gevoelens waren op 'dat moment' te hoog, zodat hij zijn zelfbeheersing verloor. Het zou heel goed kunnen dat hij er erg spijt van heeft. Je moet het haar echt vertellen, ookal vind je dit moeilijk (je zou als je dat makkelijker vind ook een brief schrijven en die haar laten lezen bijv. bij jou thuis of een andere plek waar je je op je gemak voelt). Een gesprek met iemand van buitenaf (je kan ook met z'n 2en gaan!), een maatschappijlijk werker bijvoorbeeld zou naar mijn idee uitkomst bieden.
De optie aangeven zou ik niet doen. Als je hiervoor een reden wilt zal ik je die geven.
Wat ook belangrijk is, is dat je jezelf niets moet verwijten, want je hebt NIETS verkeerd gedaan. Je hebt juist goed gehandeld, nml. je verzet zodat er niets verder is gebeurd.
Ik weet niet hoe je relatie is met je ouders, maar als je goed met hun op kunt schieten, zou je met behulp van je ouders en je vriendin een oplossing kunnen zoeken.
Wat je zeker niet moet doen is het voor jezelf houden, want dan ga je het onnodig veel moeilijker voor jezelf maken. Het is goed van je dat je het op internet verteld hebt, nu nog de volgende (moeilijkere) stap maken...
Suc6

Ik weet het gewoon niet meer...
Ruim 24 uu rlater en t blijft door mijn hoofd spoken. Kan ni et logisch nadenken en weet niet aan wie ik het moet vertellen. Durf het niet aan mijn vriendin te laten weten. Nu heeft 1 iemand pijn, en als ik het haar vertel 2 mensen.. Da zou zonde zijn.
Heb het mn vriend verteld.. en hij doet nu gewoon alsof e rniets gebeurd is, wil me knuffelen en ik wil nie... Hij snapt het gewoon niet ofzow..
Waarom ik?!?

en natuurlijk ben ik het met je eens.:)

(L) :bloos:

Geloof me als je het niet vertelt ga je het jezelf onnodig erg moeilijk maken.
Ik denk dat je vriend geen raad met de situatie weet, hij weet niet wat hij moet doen.
Als je het je vriendin vertelt heb je mogelijkheid om het probleem op te lossen, zodat je op een gegeven moment er een punt 8er kunt zetten en verder ga met je leven. Als je het haar niet vertelt en je gaat bijv. naar een maatschappelijk werker, voelt ze zich gepasseerd.
Je denkt dat het beter is dat 1 iemand pijn heeft, dan 2, waarbij je dan de mogelijkheid tot oplossen hebt (dus geen pijn meer) en je waarschijnlijk dichter bijelkaar komt als vriendinnen.
Oja, ik stel mijn vraag opnieuw, hoe is je relatie met je ouders, anders zou je het hun kunnen vertellen.
Je moet iets doen of je maakt jezelf helemaal gek en dit is niet goed voor je.
Nogmaals sterkte!

Mijn relatie met mijn ouders is niet dermate goed om het hen te vertellen. Niet dat ik niet met ze op kan schieten, maar Over dit soort dingen wordt gewoon nooit gesproken. Aan de ene kant denk k dat ik hetgewoon moet doen. Aan de andere kant wil en durf ik niet zo goed.

Is er niemand aan wie je het durft te vertellen?

Wat heb je je vriend eigenlijk verteld, dat die er niet zoveel mee doet; vertel het hem nog een keer en benadruk dat je er mee zit.

Laat het hem aan andere mensen vertellen desnoods, als jij niet durft.

Ik zou er met je vriendin over praten hoor, of wil je dat je relatie eronder gaat lijden en uiteindelijk je vriend kwijt raakt, of leg het hem nog eens uit.

Suc6

Heb mijn vriend ALLES verteld. Hij belde me en hoorde dat ik zat te huilen, toen is hij meteen langsgekomen. Heb hemtoen verteld wat er gebeurd was en hoe k me voelde.. En wat heb ik aan hem? NIETS! :(
T enige wat hij zegt is dat die man een klootzak is en dat ik gewoon moet rusten :s Sindsdien doet hij gewoon of er niets gebeurd is. Ook nadat ik hem gezegd heb dat ik wil dat hij er voor me is, hij schijnt het niet te snappen ofzow.

En wat die vriendin betreft. Ik wil haar leven niet nog meer verpesten dan dat het al is. Ik weet dat eerlijkheid t belangrijkste is. Maar ze heeft al zoveel shit meegemaakt en haar pa is de enige persoon die ze nog heeft. Ik iwl niet degene zijn die dat van haar gaat 'afpakken'.

Heb je tegen 'm gezegd dat je niks aan 'm hebt zo?

Of je 't nou wel of niet verteld, het is al gebeurd. Haar leven word er niet beter op als je 't verzwijgt.

Wat je ook kan doen is de vader confronteren, misschien samen met je vriend. Vragen waar die in godsnaam mee bezig was; of die begrijpt dat die daarmee z'n dochter ook behoorlijk pijn mee zou doen, etc,etc ..

No way dat ik ooit nog in de buurt van die vent kom of zelfs in d ebuurt van dat huis. Deze man heeft het voor elkaar gekregen dat dit ooit zo sterk in de schoenen staande meisje nu echt niet meer weet wat ze wel en niet moet doen en superslecht slaapt. In 1 klap is alles anders :s
En jah.. heb mn vriend dat verteld.. denk dat hij gewoonniet beter weet, en toch zijn best wil doen

Waarom precies is alles anders in een klap; je bent toch gewoon dezelfde persoon nog? (Ik heb zoiets nog nooit meegemaakt dus ik kan me niet inleven waarom 't ineens anders zou moeten zijn)

Wat zou je graag willen dat je vriend deed dan?

in een klap.. ik bedoel daarmee dat ik voorheen iemand was die zich door niets of niemand uit de weg liet slaan. Van iedere tegenslag kon ik ies positiefs uit halen. En op dit momentt kan ik het niet, schiet mezelf tekort. Het hele vermogen om afstand te nemen van gebeurtenissen is gewoon weg.
hmnz.. kan het volgens mij niet goed uitleggen
ik wil dat mijn vriend er voor mij is, naar mij luisterd en niet doet alsof e rniets gebeurd is.

Misschien omdat het nog te recent gebeurd is? Misschien over een paar dagen dat je dat wel weer kan? Of misschien als je er goed met iemand over praat (je vriend nog een keer proberen?)

Of misschien onbewust wil je toch wel dat er iets gebeurd, iets verandert? Een onbevredigt gevoel dat het zo niet goed zit? Het is aardig van je dat je zo aan je vriendin denkt, maar je moet ook aan jezelf denken, toch? Je vriendin kan er niks aan doen, maar jij net zo min, dat dit allemaal gebeurd is? Je had het nooit zien aankomen.

Als je vriend zijn best wil doen en doet, kan hij er toch niet meer doen? Hij kan deze situatie niet voor je oplossen lijkt me ..

Het is lastig op een kruispunt te staan .. en elke weg die je misschien kiest, lijkt een zwarte afgrond in te gaan .. waar je misschien iets belangrijks verliest.

Probeer het toch te doen en te durven want als je niks doet eet je jezelf op den duur op. Ook al krijgt je vriendin misschien een klap, ze komt er wel weer bovenop. Als je sowieso nooit meer naar haar huis gaat zal dat verdacht zijn en zal ze toch vraagtekens krijgen ..

Lieve Lief mutsje,
Om te beginnen vind ik het heel dapper dat je hier je verhaal durft te vertellen. En je moet wel heel veel om die vriendin geven als je haar gevoelens wil sparen. Ik denk alleen dat het beter is dat je het haar laat weten, je hoeft het niet direct te vertellen, je kan haar er ook nara laten raden. Maar hoe dan ook, zij verdient de waarheid!
Ga ook eens langs bij een psycholoog. Hij kan je helpen alles op een rijtje te zetten. Dit lijkt mij veel verstandiger dan er heel lang mee door blijven lopen.
Aangifte doen is iets wat je zelf moet beslissen, ik ozu het in ieder geval wel doen, dat leert die vader meteen een lesje. En wat betreft je vriend, het klinkt hard, maar laat hem! Neem nu alle tijd voor jezelf en vertel hem dta je hem er niet bij nodig hebt. Als je niets aan hem hebt, kun je het net zo goed uitmaken. Want steun heb je nu nodig, geen gepieker over je vriend.

Succes lief mustje,
als je wilt kun je me een pm sturen

Ik denk dat die pa beter naar de psycholoog kan gaan, hij is blijkbaar geestenziek.

Niet enkel geestenzieke mensen gaan naar psychologen!

Zeg tegen je vriend dat je het fijn zou vinden als hij naar jou zou luisteren. Dat snapt hij en zal dat 99,999% ook doen. Hij blij, want hij helpt jou. Jij blij, want hij is er voor je op de manier waarop je wil dat hij er is. Verschillende mensen gaan er op verschillende manieren mee om, het is wel zo eerlijk en verstandig om hem gewoon te vertellen wat je fijn vindt.

The truth will set you free... liegen is hier geen oplossing:) gewoon vertellen en die vader aanklagen... stel je voor wat er was gebeurt als die vriendin niet was binnengekomen...

Ik denk dat je vriend wel snapt wat aan de hand is, maar niet snapt hoe hij met deze situatie om moet gaan!

Hij probeert misschien het gesprek over dit te ontwijken, omdat hij niet weet hoe hij er mee om moet gaan. Dit kan je hem niet kwalijk nemen..., maar je kan hem wel vertellen dat je graag een oplossing wilt, hij zou wel proberen erover te praten als jij dat zou willen, ookal vindt hij het moeilijk om er over te praten.

Ik heb in mijn eerste post verteld wat ik d8 wat het probleem was bij haar vader. Als je zegt tegen je vriendin dat je haar vader wilt helpen (psycholoog). Zou ze waarschijnlijk in eerste instantie schrikken, maar achteraf heel blij zijn dat je het verteld.

"Activiteit lost het probleem op, Passiviteit maakt het probleem groter dan het is"

Misschien is het op te lossen door met de vader te gaan praten. Volgens mij heeft hij dit ook niet gewild en misschien heef hij wel spijt dat hij het gedaan heeft. Volgens mij is het ook het missen van iemand om wie hij kan geven da hij laat doordraaien. Op zich is dat maar menselijk, vind ik. Ik zou je vriendin eerst niet inlichten tot het allemaal weer wat beter gaat en dan rustig proberen te vertellen.
Aan haar vader dus proberen duidelijk te maken dat het niets kan worden (voorzichtig), begrip tonen voor zijn situatie en hem anders voorstellen om eens met een psycholoog te gaan praten. Het is voor zijn eigen goed, uiteindelijk en zeg hem dat alles dan wel goed zal komen (dat je vriendin er niets mee te maken zal krijgen, dat jullie weer gewoon op vriendschappelijke manier kunnen omgaan en dat je dat echt wel wilt). Vraag hem ook eens waarom hij probeerde. Als praten met de vader niet lukt, kun je volgens mij pas proberen om het anderen te laten oplossen.
Het vertellen aan je vriendin moet je zelf wat kunnen beslissen: als ze er te hard onder zou lijden (bv. dat haar relatie met haar vader te erg zou veranderen of dat jouw relatie met haar zou veranderen) dan zou ik het zeker niet doen.
Aangeven zou ik niet doen, tenzij de vader opnieuw aanstalten maakt en geen berouw toont, maar volgens mij voelt hij wel berouw voor die daden omdat je het niet aan je vriendin mocht vertellen.

Anderen hebben het ook al gezegd, maar ook je vriend moet wel een beetje naar je luisteren, vind ik. Echt niet lief dat hij je zomaar alleen laat met dit probleem, maar stuur hem nu ook niet direct af op die vader, hou hem op een veilige afstand van het probleem maar volgens mij mag je van een vriend wel enige steun verwachten (en van iemand waarmee je een relatie hebt zeker, maar ook gewone vrienden moeten er voor elkaar zijn, eigenlijk).

En het spijt me om dit zo cru te zeggen (soms ben ik gewoon zo):
die gedachte zal niet op 24 uur verdwenen zijn, maar zal wel iets langer duren. Pas wanneer je alles rechtgezet (voor je gevoel, dus moet je eigenlijk zelf beslissen wat voor jou een aanvaardbare afloop is: vervolgen, verzwijgen (maar kom je niet verder mee, geloof me), helpen, vertellen aan de vader, vertellen aan de vriendin, ...) zal je echt die gedachte kunnen laten gaan en ermee kunne leven. Je zal het misschien altijd wel herinneren, maar niet altijd zien als iets ergs dat pijn doet maar gewoon als een foutje dat de vader gemaakt heeft, net zoals ieder ander mens wel eens een fout maakt. Wat hij volgens mij verdient: geen vervolging. Hij is eenzaam en heeft problemen en jij had daargeen slachtoffer van mogen worden, dat is waar; maar als je de relaties wilt behouden (of misschien zelfs verbeteren: "zij heeft mij/mijn vader wat geholpen), dan kun je het beter oplossen met de betrokken personen (dus vader/vriendin naar keuze).

Veel succes, pm staat ook steeds klaar hier!

Bedankt allemaal.
Ben er vandaag een hele dag tussenuit geweest. Ga morgen maar eens uitgebreid nadenken en aar de dokter

Bedankt allemaal.
Ben er vandaag een hele dag tussenuit geweest. Ga morgen maar eens uitgebreid nadenken en aar de dokter

Moeilijke situatie inderdaad :| Maar hoe moeilijk die man het ook heeft, zoiets mag hij niet doen. Je moet het nu vooral niet opkroppen... Tegen wie je het moet vertellen weet ik zo niet :s
Misschien zo'n gratis nummer bellen (weet niet hoe het heet, zoiets als de kindertelefoon, maar dan voor volwassenen :) )
Succes ermee!

Korrelatie ofzo bedoel je denk ik?

Ja zou best kunnen, er is in ieder geval een anoniem telefoonnummer waar je met dit soort dingen terecht kunt. Ze weten niet wie je bent en kunt ze dit in vertrouwen vertellen...

suggereer ik dat dan ?

Wat kunnen die voor mij doen dan? Er zijn mij zoveel opties aangereikt. Weet alleen nie welke kant ik ermee op moet. Ik bedoel, wat voor zin heeft het allemaal nog....
Ben gebruikt, naief en mijn hele kracht en denkvermogen is weg. Wat blijft er dan nog over om voor te vechten?

Dat je niet ongestraft met je laat gebruiken?

Kracht is niet sterk zijn als 't niet nodig is; kracht is juist sterk zijn als 't wel nodig is, zoals nu. Dacht je dat je vroeger sterk was? Dan is dat nu een mooie kans om het te bewijzen!

Waar je voor moet vechten? Voor jezelf?! Voor je nachtrust?! Voor je vriend en voor iedereen vanwie je houd?! Voor je vriendin?

Misschien zelfs gewoon alleen al voor de goede zaak?

Soms als 't allemaal wazig en donker is, en je niet meer weet wat je moet doen of waar je heen moet, is hetgeen dat je in ieder geval moet proberen, te ademen en verder te bewegen. Niet denken, gewoon ademen en iets doen. Ga naar je vriendin.

Je speelt nu echt een slachtoffer rol; bent een slachtoffer; geshocked, zielig, radeloos .. wil je sterk zijn? Draai het om; maak die vader het slachtoffer en jij degene die boven hem staan. Laat zien dat hij er niet mee weg kan komen. Doe iets. Hij is de echte slappeling die zich niet kon bedwingen; ..