Kiem
 

De schemering
viel in
en jij verdween
De kleuren
verkleurden
om mij heen

Nee,
ik volgde je niet
hoewel ik niets liever wou
Ik keerde mij
- bewust van mijn keuze -
de rug naar jou

En toch tuurde ik
- heel stiekem -
naar 't stipje aan de horizon
En mijn vingers omklemden
de kiem, waarmee
ooit het jij en ik begon.

'k Vind het nogal voor de hand liggend en meer een verhaaltje.

Ik vind hem wel mooi, geen geforceerde rijm en het loopt lekker door. Spreekt mij wel aan.

En mijn vingers omklemden
de kiem, waarmee
ooit het jij en ik begon.

Leuk einde, het geeft aan dat je toch weer op zoek gaat naar het begin; want het begin van een liefde is vrijwel altijd mooi, alleen wil je vaak het einde de rug toe keren. Dat is tenminste hoe ik dit gedicht zie; op die manier vind ik het een dieper gedicht dan het op het eerste gezicht lijkt, er spreekt een zekere mate van wijsheid uit.

Dit vind ik een wat vreemde woordkeus:

Ik keerde mij
de rug naar jou

Volgens mij klopt dat grammaticaal niet helemaal. Want 'mij' staat daar wat vreemd; je keert jezelf de rug naar jou, zegmaar, in dat geval. Dus zou ik er 'ik keerde mijn rug naar jou' maar dat komt imo niet zo mooi uit, vooral niet in combinatie met de bijzin. Dan zou ik er eerder van maken:

Ik keerde mijn rug
- bewust van mijn keuze -
terug af van jou

Dan heb je een binnenrijm en een leuke vlotte zin, tenminste vind ik dan :o.

Bedankt voor de goede kritiek!
Hm, en dat laatste wat je zei, Xineof, daar ga ik even goed over na denken :confused:
Even kijken hoe ik dat verander :)

De schemering
viel in
en jij verdween
De kleuren
verkleurden
om mij heen

Nee,
ik volgde je niet
hoewel ik niets liever wou
Dus ik keerde
- bewust van mijn keuze -
m'n rug naar jou

En toch tuurde ik
- heel stiekem -
naar 't stipje aan de horizon
En mijn vingers omklemden
de kiem, waarmee
ooit het jij en ik begon.