uitpuilende kroegen
 

En de kroegen puilen uit,
zoekend,
naar het geluk van de vriendschap.
Meer dan ooit.

Maar zachtjes rollen de tranen,
over de meren van het ongeluk,
en de vingers kroelden,
de messteken in haar hart.

Geen mens of tijd,
die haar geluk strelen zou,
dus zwart bleef het voor altijd
zei zij

oeii teveel wijntjes zijn niet goed ;) maar misschien wel voor de dichtkunst?? Laat het me weten!

Wijntjes? Echte dichters zijn minstens aan de speed.

Hm dit is echt een verhaal van 'je komt binnen in de kroeg om je geluk te beproeven naar de zoektocht van nieuwe maatjes, maar je eindigt aan de bar een beetje sikkeneurig in je eigen ellende (ver)zuipen'.

Ja, herhenbaar. Nee hoor, dat nog net niet, maar die ellende erin verwerkt vind ik wel heerlijk drastisch (y).

En wijntjes, tsja. Ik wordt er niet echt zat van, maar onder invloed schrijven kan heerlijk zijn.