De Tweeling
 

Ooit lagen twee lichamen samen
dichtgevouwen tegen elkaar aan
Ze konden elkaar niet zien of horen
maar wisten van elkaars bestaan

Voor een lange tijd in het licht
werden ze van elkaar gescheiden
van lichaam, maar niet van geest
Alleen konden ze geen leven leiden

Nu wachten ze slechts op hereniging
Het leven alleen leek eeuwig te zijn
Maar ze weten dat het einde al komen
van klein naar groot, weer terug naar klein

De een zal niet leven zonder de ander
Een stille eed die ze samen zworen
Samen vanuit het licht naar het donker
Precies hetzelfde, maar andersom, geboren

Goed geschreven (y) Het is een soort verhaal in dichtvorm en leuk om te lezen...
Maar verder doet 't me niet zo veel.

Het doet mij op een of andere manier denken aan 'Het Gouden Ei'; twee zielen die met elkaar verbonden zijn maar beiden in de ruimte in hun eigen cocon rondzweven, wachten op hereniging. Dat is het beeld wat ik erbij krijg. Dit zou dus perfect passen in de betekenis van 'een tweeling', maar dit tafereel speelt zich dan niet in de ruimte maar in hun oorsprong af. Zoiets?

Goed geschreven, leest heerlijk (y).

Ja, uhm okee dan, lekker dan. Ik had een anti-climax verwacht, zo van: dat er eentje dood geboren werd en de ander levend en dat ze nu op elkaar wachten tot hereniging een klaarstontelijk feit zal zijn.

''Maar ze weten dat het einde al komen '', moet al niet zal zijn hier?

Ik vind het niet zo'n speciaal gedicht, maar 't is wel leuk om te lezen. Zo een beetje samen geboren en terug samen als ze dood gaan om dan terug herboren te worden of zo... (als ik het goed begrepen heb tenminste).