Kleine sproetjes
 

Meer dan ooit
met open mond geeuwend.
Waar hij zat
en lieve wimpers glinsteren in de zon.

Kleine sproetjes,
bespikkelen zijn lichaam,
toch die zachte zuchten,
wanneer hij zichzelf in de steek laat.

Nooit getreurd en eeuwig
stralende brede schouders
geven zichzelf weg,
wanneer hij buigt.

En wat vind je ervan?? Vind je hem mooi of niet? en waarom?

Vind het aan de ene kant erg mooi, je hebt een mooi taalgebruik. Het is ook goed beeldend. Af en toe heb ik alleen moeite samenhang te vinden, dan lijkt het of je veel wil zeggen in een strofe of iets dergelijks. Wel goede alliteratie. De bewondering van het gewone en van een bepaald moment / persoon komt ook goed naar voren.

Als ik erover nadenk vind ik de gedachte die hierachter zit heel erg mooi. Ook je taalgebruik is mooi, maar het gedicht leest soms niet even fijn. Soms haper ik, ik vermoed omdat de ene regel lang is en de volgende regel daarentegen erg kort is. Verder ben ik het ook wel met Clantestino eens dat het moeilijk is om samenhang te vinden. Da's wel jammer :(

Meer dan ooit
met open mond geeuwend,
van waar hij zat.
En lieve wimpers glinsteren in de zon,

kleine sproetjes
bespikkelen zijn lichaam,
en toch die zachte zuchten,
wanneer hij zichzelf in de steek laat.

Nooit getreurd
en eeuwig stralend brede schouders,
geven zichzelf weg,
wanneer hij buigt.

Ik vond hem zelf ook niet lekker lopen, ik heb het 1 en ander veranderd.. zo beter? :)

Ik vind 'r mooi, je schrijft pakkend & orgineel, daar houd ik wel van. Mooie woorden ook, en leuke zinsconstructies.

Vanwaar het overgaan van verleden tijd naar tegenwoordige tijd?, dat vind ik een beetje jammer op de 1 of andere manier

Inhoudelijk laat het iets te denken over, leuk!