Hoe maak ik haar duidelijk dat ik niet meer kan?
 

Heey mensen hier,

Het gaat slecht, heel slecht. Dit heb ik duidelijk gemaakt aan mn psychologe. Gelukkig kon ik daar diezelfde week nog terrecht. Ze zag wel in dat het er haast bij was dat ik snel behandeld werd.En dan heb ik het over 1x in de week een gesprek. Maar ik denk dat dat niet voldoende is. Ik ben nu al 5 jaar aan het sukkelen en wil dat het ophoudt! Misschien is opname een idee...maar ik heb geen idee hoe dat gaat, hoelang dat gaat duren. En of het allemaal wel erg genoeg is.
Ik moet nu hulp hebben in een andere regio omdat ik verhuisd ben. Daar kan ik pas volgende week maandag terrecht. Maar ik kan niet zolang wachten.. ik trek het niet meer.
Ik heb mn psychologe in Eindhoven gemaild vorige week, maar geen reactie op terug gehad.
Ik weet niet wat ik moet doen.... ik voel me zo ontzettend rot. Ik voel de hele tijd angsten, zelfs als ik alleen in bed lig. Ben weer aan het snijden gegaan. Heb gedachtes als " als ik thuis ben zo dan maak ik er een einde aan". Ik wil dat het allemaal ophoudt..

Wat moet ik doen?
Morgen bellen naar mn psychologe in Eindhoven? (die in Rotterdam bel ik liever niet want ik heb nog geen gesprek met haar gehad, dus ze kent me niet)
Maar gewoon wachten tot volgende week maandag?
Of misschien vandaag nog naar de weekend post bellen?
Als ze me in Eindhoven niet serieus genoeg nemen maar naar mn huisarts gaan?

Een ding weet ik zeker, ik wil zo niet meer

Sorry als het een beetje warrig is

Liefs,

Aboe

Als je echt wilt dat ze je helpt zul je je volledig bloot moeten geven. Ze kent je niet persoonlijk en heeft bovendien verschillende eden waar ze zich aan moet houden dus je hoeft zeker niet bang te zijn om haar je intiemste diepste geheimen te vertellen. Juist als je dit doet kan zij je namelijk helpen.
Wacht hier wel mee tot een echt gesprek en niet via mail.

Hoe lang je kunt wachten weet alleen jij zelf. En met wie je het liefste praat weet ook alleen jij. Wat je moet doen, kun dus alleen jijzelf echt bepalen.

Als het echt niet meer gaat, bel dan desnoods een crisisdienst.

En wees idd eerlijk, maak duidelijk dat je het echt niet meer volhoudt. Dan zullen je ze je toch vast wel serieus nemen?

het enige wat ik erover wil zeggen ik ben nu al 10 jaar steeds bezig met het ggz. maar ik ben er ook niet veel bij opgeschoten.
het enige wat het me heeft opgeleverd is een eigen woning.
en nu woon ik samen ik heb eingelijk nog steeds hulp nodig maar ik heb het gestaakt. er zijn maar heel weinig goede mensen met wie je kan praten en die je begrijpen of willen begrijpen.
het enige die weet wat je het beste kan doen is jezelf. daar kan niemand anders eingelijk over oordelen.

Misschien een rare vraag, maar wanneer is het niet raar als je de crisis belt?Hoe erg moet het dan zijn? En wat gaan ze dan doen?

Ik weet hier niet zo goed een antwoord op, maar als ik lees hoe jij je nu voelt lijkt het me helemaal niet vreemd als je dat zou doen. Het is sowiezo niet vreemd, als jij het gevoel hebt dat je er niet meer in je eentje uitkomt zou ik gewoon bellen als ik jou was.

*sterkte*

het beste kan je de crisis bellen als je het gewoon nu op dit moment niet meer vol houd. maar dan bel je niet voor de crisis zelf maar ook waarschijnlijk voor een opnamen. ik krijg zo'n gevoel dat je je van binnen aan het opfokken ben. dan kan je het beste naar de huisarts gaan en daar iets kalmeerend halen. maar dan moet je niet bij een psygiater al zitten anders moet je het daar vragen! je hoeft je er niet voor te schamen of zo want er zijn meerdere mensen waarvan je het mischien niet weet dat ze er mesicatie voor slikken.

succes

Ik ben op het moment rustig. Maar ik ben zo bang voor vanavond, de nacht. Ik ben bang voor mezelf op het moment, want ik weet van mezelf dat ik me niet altijd onder controle heb.
Ik weet niet of ik nog kan wachten tot morgen.....

Geef dat niet genoeg aan?.
Vraag om die hulp als je denkt dat je dat nodig hebt.
Ze zijn er voor je en nemen je serieus!.
Durf je dat aan, bellen?

hey,

ik wil ff zeggendat als jij aangeeft dat het niet gaat (wat ik duidelijk uit jou berichtjes op merk) dat ze wel naar je moeten luisteren. ik heb het een tijd geleden ook gehad. bij mij hebben ze toen gekozen om een opname te doen. in het begin werd ik kwaad. ik had het gevoel dat ik daar weg moest blijven(ik had daarvoor wel al in dagbehandelinggezeten maar dat vond ik iets anders) maar het heeft me heel erg geholpen. het heeft me een groot inzicht gegeven in wat ik voor problemen heb, en hoe ik daar langzaam bij beetje beter mee moet leren omgaan. het heeft mij heel erg goed gedaan.
ik was ook bang dat ze me echt heel lang daar zouden vast houden. uiteindelijk heb ik er vier dagen gezeten. toen mocht ik naar huis. ik had wel meer gesprekken daarna (2x per week) maar het had geholpen.
als dat het beste is moet je je daar niet kwaad over gaan maken. uiteindelijk helpt het.

ik wens je heel veel sterkte toe en zet hem op (y). probeer gewoon zo eerlijk mogelijk te zijn tegen wie je dan ook praat, want als jij niet zegt wat je van binnen precies voelt kunnen ze je ook niet helpen. men kan niet kijken wat er in jou hoofd afspeelt. dus probeer zo eerlijk te zijn als het maar gaat.

-x-

de nacht kan je makkelijker door komen om dus eerder naar bed te gaan. en vroeger eruit vooral nu veel buiten te zijn. ga des noots buiten op een bankje zitten neem een pen en papier mee schrijf op wat je dwars zit. zo veel mogelijk zo uitgebreid mogelijk. voor de verder rest erna, dus als je geschreven hebt. ga luisteren naar de natuur vogels bladeren enzv.... ga na denken wat je wil zien als je een vogel zou zijn. wat kom je dan tegen. blijf echt een uur of langer buiten. ga na denken wat je zou doen al je bv dus een vogel zou zijn die je hoort. of van de boom die bladeren hoort ritselen. wat zou die boom zien wat wij niet kunnen zien.

sta s'ochtens vroeg op. ga actief iets doen.(na school gaan is ook echt wel actief) ga als je thuis bent hardlopen. dan pas huiswerk maken en eten enzo. dan ben je teminsten moe als je weer redelijk vroeg naar bed gaat. dan pieker je al minder.

als je dan toch nog niet kan slapen. en je hebt een klok op de slaap kamer die kan je horen tikken, iedere keer als je een tikje hoor ga je tellen. het kan lang duren maar omdat het saai is val je na verloop van tijd toch een keer in slaap! ik ben een keer tot de 1258 tellen gekomen. maar let wel als je de tel kwijt bent op nieuw beginnen. en maak er een sport van en probeer is hoe ver je komt.(valt niet mee hoor) wat je ook kan doen is ga met je been wiegelen en tel iedere keer bv als je terug komt. bij mij helpt ook wel eens om op mn rug en dan de zit lig positie aan te nemen. met de kussens bv tegen de muur waar je dan half tegen aan leunt.





tip: ga vooral geen :nono: kaarsjes aansteken als het donker is, dat is uitnodigen als je somber bent. en ga je vooral niet tegen mensen(behalve ggz of riagg) je zelf de grond in prijzen.

succes

Bij het ggz zitten gewoon niet echt goede mensen. Tenminste ik heb alleen ervaren dat er onprofessionele mensen waren die niet met je kunnen praten of kunnen begrijpen. Beter is om gewoon naar een therapeut te gaan, die heeft geleerd hoe hij mensen moet helpen en hij/zij zal je ws wel serieus nemen.

volledig mee eens maar wat bedoel je met een therapeut?

Ik vind niet dat je het over 1 kam kan scheren. De ene GGZ is de andere niet, en er werken zoveel verschillende disciplines; daar zitten echt wel wat mensen tussen die vakbekwaam zijn en waar je goed mee kan praten.

sluit ik me helemaal op aan

-x-

Ik neem aan dat ze daarmee een psychotherapeut bedoelt.

@Lotte: Het mag misschien zo zijn dat jij slechte ervaringen met de GGZ hebt, maar dat betekent niet dat dat dan per definitie bij iedereen het geval is. Ik heb er zelf in ieder geval alleen maar positieve ervaringen mee.

ik had eerst iemand waar ik goed mee op kon schieten maar die kreeg een andere baan toen kreeg ik ambulante woonbegeleiding(woon al 2 jaar op mezelf) nou die was ik liever kwijt als rijk. en toen weer terug naar mn oude psygiater nou die mag ik ook niet.

En toen was het dinsdag, en ik ben er nog.
Die avond is het beetje misgegaan..gelukkig kwam mn huisgenootje op tijd mn kamer binnen stormen. Na heen en weer gebeld met de crisis, directeur van school, riagg in rotterdam, 112, huisartsen post... huisartsen post kregen we niet te pakken. Maar in ieder geval ben toen naar de andere kant van het land gegaan waar ik de nacht heb doorgebracht. Vannacht bij mijn pa. En heb vandaag een afspraak gehad bij het Riagg. Heb slaapmedicijnen gekregen. Volgende week weer een afspraak om verder te kijken.
Heb de afspraak gemaakt dat ik mezelf niks aan zou doen. hehe.
Het stomme is; ik voel me niet opgelucht. Ik ben nog steeds bang voor de avond, de momenten dat ik alleen ben.... :S

Liefs,

Aboe

heyz,

toen i in een hele slechte periode zat was ik ook bang voor die momenten dat ik alleen was. ik heb dit op de dagbehandeling toen vertelt en zij hebben het toen doorgepeeld naar mijn ouders eerst was ik boos. maar ik heb toen goede afspraken gemaakt met mijn ouders. bijvoorbeeld dat een van mijn ouders in mijn bed ging. en ik bij de ander in het grote bed. ik mocht kiezen wat ik het prettigst vond ik koos voor mijn moeder en die ging dan gelijk met mij naar bed. ze ging dan eerst nog wat lezen. in ieder geval tot dat ik sliep. zo automutileerde ik 's avonds al niet meer. (in die periode). misschien ook een tip voor jou. niet dat ik zeg dat je perse bij een ouder in bed moet kruipen(in dit geval je pa heb ik begrepen) maar ik weet niet heb je je vriend (als je die hebt) of een goede vriendin in de buurt wonen. die bij je op de kamer kan slapen? want ik kon niet automutileren als ik wist dat iemand die van mij hield in de buurt was. zorgen dat je zo min mogelijk alleen bent dus.verder weet ik ff niets te bedenken. maar als ik weer een tip weet zet ik hem wel erbij.

-x-

gr fout gepost :(