Brief aan mijn dochter
 

Brief aan mijn dochter


Waar ben je?
Ik heb je nog niet in mijn schoot gevoeld,
mijn melk heeft jou nog niet gevoed,
mijn armen hebben je nog niet mogen troosten,
je tranen hebben mijn schouders nog niet beroerd.
Maar ik leef voor jou.

Kleine meid, waar ben je?
Ik heb je vergiffenis nog niet gevraagd.
Met de stommiteiten van mijn generatie
werd je nog niet geconfronteerd.
Het komt nog wel.
Toch leef ik voor jou.

Lief kind, waar ben je?
Ik heb je het leven niet geschonken.
De kinderliedjes ken ik niet uit het hoofd.
Je lange zwarte haren heb ik nog nooit
in een paardenstaartje verzameld.
Maar ik ben er voor jou.

Lief kind, vergeef me
dat jij mijn wonden moet hechten.
Dat jij de prijs zal moeten betalen
voor mijn flaters
en je vaders flaters
en de flaters van de mensheid die in jouw reine ziel gegrift staan.
Maar ik ben er voor jou.

Niet slecht bedacht, zeker niet. Het idee staat me wel aan (y)
Maar op de een of andere manier doet het me niets. :(

Ik geef toe dat het niet zo geslaagd is. Het idee speelde zwaarder in mijn hoofd dan de poëtische vorm en daardoor verloor ik de laatste uit het oog. Toen ik het schreef, leek het goed, maar nu ik het herlees, heeft het inderdaad weinig impact...
In de toekomst m'n zaken wat later laten liggen :-)