Wat Hans Zocht, Wat Ik Vond
 

WAT HANS ZOCHT, WAT IK VOND

Het liep uit mijn mond, Hans,
langs deze magere vingers
over de haren van mijn hand
en gleed in de eerste letter, l

Het sijpelde in mijn inkt, Hans
Vulde letters vol zwarte rotsen
Druppelde onder mijn rillingen
En past perfect in m’n lichaam

Opgedragen aan Ahava

Na heel wat schaafwerk en een weekje vakantie is het af :) Hans, tja, wie dat is, dat laat ik nog even in het midden (denk aan je kennis over Nederlandse dichters). Wie Ahava is, nou, de goede verstaander weet nu wel beter ;)

Groetjes, Dreampoet

Tja, wat kan ik hierop zeggen? Niet eenvoudig, zoals gewoonlijk, en absoluut moeilijk te interpreteren als de achtergrond, de basis niet gekend is. Maar wel een mooie knipoog, en een waardige aanvulling op de meester zelve :-) Maar ik vrees dat je toch wel wat bijkomende uitleg zal mogen geven :-)

Groetjes
je Ahava

PS (dit is inderdaad beter dan de eerste versie)
PS2 (ik ben geflatteerd ;-) )

Ik kom alleen op Hans Andreus, het spijt me.

Maar stél dat die Hans hem is, dan nog kom ik er niet uit omdat mijn kennis me in de steek laat en ik niet zou weten in welk gedicht oid. hij iets noemt wat hij zocht...

Ik denk er nog over na.

Zelfs zonder verklarende achtergrond vind ik het erg schilderende taal. Aantrekkelijk om te lezen.

Ja, dat sowieso. Maar toch, ik ben vrijwel altijd benieuwd naar een verklarende achtergrond.

Same here.

Hans Andreus, da's al heel juist :) Achtergrond, die beschrijf ik morgen, te moe ;)

Groetjes en slaap wel, Dreampoet

PS: graag gedaan, lieve Ahava ;)

yeah yeah yeah.

:D.

Yeah :D
Euhm, ik heb weer bitter weinig tijd, reactie volgt nog deze avond, ga er eens goed over doorgaan, over het gedicht he ;)

Groetjes, Dreampoet

Ok :)

De mijne ook niet vergeten hè :o?

Ok, met heel wat vertraging, en ondertussen een nieuwer gedicht al in demo-versie, tijd voor de verklaring die ik beloofd had, met op de achtergrond m'n nieuwste lievelingsnummer Real Love van The Beatles, met btw de mooiste songtekst over liefde die ik ooit las...
Een week geleden van hier keerde ik terug van een prachtige reis naar de Zwitserse Alpen, een weekje in een tent camperen. Daar lag ik dan, in de warme duisternis, en als alles zo stil is als tussen de hoge rotsen, dan overdenk je al gauw je leven... Ik dacht aan mijn geliefde, en schreef in gedachten dit gedicht, denkend aan de poëzie van Hans Andreus, aan die prachtige verzamelaar die ik van hem heb, al zijn bundels en losse gedichten in één bijbel van een boek :) Aan zijn zoektocht naar het ideale woord voor het gevoel van liefde, aan hoe zo veel woorden zo te klein zijn ervoor, en aan hoeveel keer hij het toch probeerde te vatten, in zijn vele beschrijvingen van het licht, waarvan ik denk dat hij de liefde bedoelde, liefde die hij echter nooit echt vond, en waarvoor hij nooit het ideale woord vond, de jas die perfect past (zo schreef ik er ooit over, misschien dat ik dat gedicht ooit nog eens opnieuw post...). Wat een zin, deze vorige, veel te lang zegt mijn journalistieke hart, ok, zegt mijn dichtershart :)
Ik dacht na, hoe kan je nu in godsnaam perfect zeggen wat je voelt... hoe kan je daar nu perfect over schrijven? Door het niet te vernoemen... Door het alleen maar te hebben over 'het', en daar net één clou te geven, de eerste letter, die wel eens met de L van liefde zou kunnen beginnen.
Wat doet liefde op zo'n moment, als in die tent, denkend aan je geliefde, met je? Ik krijg er kippevel van, het gevoel dat het gevoel over je heen loopt, letterlijk... (ondertussen al de zesde keer Real Love :)). En in gedachten schrijf ik daarbij de woorden van dit gedicht, het gevoel waarbij al je haartjes gaan rijzen probeer ik te vatten in de woorden, het gevoel loopt van mijn mond tot mijn vingertoppen, onder mijn huid, over mijn pen, in mijn inkt, in mijn woorden die het niet vermeldde woord vullen, waarbij ik het beeld voor mij heb van een vloeiende liefde die ik als water in een beker in een woord giet... 'De eerste letter is gevuld' slaat dus daar op...
De letters hebben de kleur van de tent, van het gevoel, de sfeer die mij omringt, van het duistere zeil, van de duistere rotsen, maar oh zo warm van de gedachte aan haar... tot ik in de laatste zin besef, dat ikzelf in het woord gegoten ben, dat ik liefde niet meer alleen maar zie, maar dat ik liefde ben, ik ben het gevoel, en het gevoel is het woord. Voila ;)

Groetjes, Dreampoet

Wauw:)
Daar krijg ik kippenvel van. Na 't lezen van je verklaring begrijp ik het ineens helemaal ;) En wát een verklaring!
Je hebt overigens helemaal gelijk.

Ja, het woord bestaat, maar je kan het niet uitspreken... het staat niet in woordenboeken, het is niet erkend door Van Dale, geen wetenschapper die het kan vaststellen, geen krant die erover kan berichten (alweer Real Love :) Maak ik nu niet te veel reclame? :)) Je kan het alleen voelen en zijn... je kan het niet schrijven... je kan het niet prevelen... je kan het alleen vullen, maar dan in gedachten, in gevoel...

Groetjes, Dreampoet

Ja :)
Ik heb al vele pogingen gedaan, maar inderdaad, je kunt het alleen voelen. En waarschijnlijk is dat ook maar goed ook.

En is dat ook niet het geheim van het dichten? Dat je nooit letterlijk probeert te vernoemen wat je wil zeggen? Ik vind van wel, maar da's natuurlijk een persoonlijke visie he ;) Je kan volgens mij in twee richtingen werken, ofwel gebruik je alle grote woorden van liefde en andere gevoelens, en laat je het aan de lezer over om daar alles bij te denken wat door die woorden bij hem of haar opkomen... je schrijft 'liefde' en de lezers denken aan wat dat voor hen betekent... maar ik schrijf liever vanuit het tweede perspectief, waarin je dus niet vermeldt waarover je schrijft, ik probeer het gevoel of de herinnering eraan op te wekken bij de lezer... want je kan toch nooit echt vatten wat liefde of andere gevoelens echt zijn...

Groetjes, Dreampoet

wat ik wel grappig vind is dat hoewel Hans Andreus nooit de echte liefde heeft gevonden het toch die liefde was die hem redde van de dood, keer op keer.