de Zon
 

De zon

Door het voelen van zijn warme stralen
stak hij me aan met zijn vrolijkheid.
Als ik het even niet meer zag zitten,
zorgde de zon voor het omvliegen van tijd.

Meestal zag ik hem in de morgen
en tegen de avond vertrok hij weer.
Dan verdween hij achter de horizon
en daalde dan langzaam neer.

Op een avond ging de zon weer onder,
de lucht stond in vuur en vlam.
Hij zou echter nooit meer opkomen,
Zoals hij altijd te voorschijn kwam.

Hij versliep zich niet in winterslaap,
de zon sliep voor altijd door.
Hij verliet me en kon niet zien,
hoe verdrietig ik was en bevroor.

Je gebruikt de metafoor op een aardige manier, maar je dichtstijl laat zeer te wensen over. Meest opvallend zijn je (naar mijn smaak) te lange zinnen, onregelmatige ritme en metrum en hinderlijk gebruik van opvulwoorden ('dan', 'weer', et.cet.). Maar toch een leuke poging - terug naar de schrijftafel dus.

Ik ben het met alluman eens; vooral metrisch gezien vind ik het gedicht niet sterk, qua aantal lettergrepen lopen veel zinnen niet lekker.

Ik vind 't idee heel leuk en 't is zeker niet slecht, maar het zou mooier kunnen lopen. Dat is erg jammer.

Ok, bedankt. Heb hem al een aantal jaren geleden geschreven. Was benieuwd of hij hier in de smaak viel.

Ben erg blij met de kritiek, want mensen zeggen altijd maar dat het supergoed is terwijl ik er dan niets van leer.

Ik zal nog een paar oude gedichten plaatsen.