geboortetrauma
 

uit het boek: opvoeding en persoonlijkheidsontwikkeling (Huub Angenent) blz. 83:

Het menselijk leven begint niet bij de geboorte, maar bij de conceptie. Tijdens de intrauterinaire fase van negen maanden doet de foetus een heel scala van gewaardwordingen en gevoelens op, waarop na de geboorte wordt voortgebouwd. De geboorte, waarbij de foetus uit zijn milieu wordt losgerut, is de grootste verandering ijn zijn milieu die de mensn tijdens zjn leven meemaakt. De warme geborgenheid van het intra-uterunaire mileiu wordt abrupt verdrongen door de kille realiteit in de vorm van licht, kou, gluiden en allerei andere ervaringen die het kind overvallen. Bovednien moet het kind plotseling moeite doen voor levensbelangrijke zaken (ademhalen, eten). De geboorte wordt dan ook door kinderen als een onprettige gebeurtenis ervaren. (geboortetrauma)

mijn vraag hierover is; hoe kan je nou zeggen dat het als 'onprettig' wordt ervaren? Misschien heel lomp, maar niemand kan zich toch iets van zijn geboorte herinneren? Hoe weet je dan dat het 'onprettig' is en sterker nog, hoe kan je spreken van een 'trauma'??

ik hoop dat iemand hier een antwoord op heeft.

liefs, wen

Volgens mij is dit niet zo geconcludeerd doordat mensen zich nog iets konden herinneren van hun geboorte maar doordat een geboorte lichamelijk en psychisch gewoon een hele grote overgang is.

dat kan best zijn, maar dan vind ik het evengoed raar dat ze het beschrijven als een 'onprettige ervaring voor kinderen'... Ze beschrijven wel dat het de grootste overgang is van milieu in het hele menselijke leven, dus daarom kan ik me voorstellen dat, mocht je het uberhaubt echt 'ervaren', het een trauma zou kunnen zijn... maar dan kan je toch niet zeggen dat het het ook is? maar je zal best gelijk hebben hoor, dat zullen ze vast bedoelen, maar dan vind ik het toch vreemd beschreven...

Tsja, ik denk dat men dat zo concludeert door 'wetenschappelijk onderzoek', net als dat men het gedrag van dieren onderzoekt, je kunt een hond ook moeilijk vragen hoe hij zich voelt.

je studie klinkt wel interessant ;)

uit het andere topic kopieer ik nu dit
trau·ma (het, de ~, ~'s/~ta, ~'s/~ta)
1 psychische stoornis, ontstaan door een schokkende ervarin"g.

houden mensen dan een psychische stoornis over aan de geboorte?

Ik denk dat het woord trauma verkeerd gekozen is. Misschien is het inderdaad een enorme overgang maar een trauma is iets wat je zelf er van maakt, net als in het verdere leven, als je iets naars meemaakt kan het een trauma worden maar je kunt het net zo goed als een ervaring zien, evengoed dat iets 'minder ergs' in jouw ogen, voor iemand anders heel erg is, zie ook mijn reactie in http://forum.scholieren.com/showthre...hreadid=951366

In dit geval heeft iedereen een geboortetrauma, heeft iedereen dezelfde psychische stoornis, dan is het in mijn ogen geen stoornis maar de norm.

Maar of een kind de geboorte als onprettig ervaart is volgens mij niet met zekerheid te zeggen.

Dus ik vind het bullshit.

Voor de rest is het een fijn boek :)

Op zich zou dat wel logisch zijn. Als een baby heel onrustig/huilerig is, wordt het vaak lekker ingepakt, en soms leggen ouders hun handen op het hoofdje en onder het kontje, zodat het weer het gevoel krijgt veilig en warm te zijn, waardoor het rustig wordt.

Wat een geouwehoer.

het is niet met wiskunidge termen uit te leggen, maar om het dan gelijk geouwehoer te noemen...

anyway, bedankt voor de reactie, als andere mensen hier nog iets over te zeggen hebben hoor ik het graag. Ik zal het van de week, als ik de kans krijg, eens aan mn leraar vragen, misschien dat hij er een antwoord op heeft die ik 'acceptabel' vind. ;)

Het gaat mij helemaal niet om wiskundige termen, ik ben allergisch voor dat soort materie. Het gaat mij om de zweverige manier waarop het verwoord is. Ik citeer: 'De warme geborgenheid van het intra-uterunaire mileiu wordt abrupt verdrongen door de kille realiteit in de vorm van licht, kou, gluiden en allerei andere ervaringen die het kind overvallen.' Hierin klinkt (althans in mijn oren) een nogal zeurderige ondertoon door die het 'onbewustzijn' van een verblijf in de baarmoeder verheerlijkt en minachtend staat tegenover de 'koude, kille' werkelijkheid. Met andere woorden, loos gedroom, waar geen enkele wetenschappelijke onderbouwing voor aangevoerd is (tenminste niet in dit stuk).

Verder zeg ik altijd eerst nogal krachtig dat iets geouwehoer of gelul is en kom ik pas later met een uitgebreidere onderbouwing. ;)

Er schijnen kinderen te zijn die zich wel dingen van de geboorte herinneren. Vraag me niet hoe het kan en of het waar is ed, maar het schijnt zo te zijn.

Misschien is er idd wetenschappelijk onderzoek naar gedaan, dan zou je dat onderzoek/die onderzoeken eens moeten lezen, misschien dat daar iets in staat waardoor je het wel acceptabel vindt.

Of misschien is het een aanname die de auteur maakt.

mja, die verandering zal stress met zich meebrengen, maar een geboorte trauma is toch wel wat anders...

meestal gaat er dan iets mis bij de geboorte en houden mensen daar een trauma aan over...

maar bij de meest mensen gaat het goed... en die houden er dus geen trauma aan over omdat het niet hun hele verdere leven beïnvloed of beheerst...

mijn broertje heeft vast gezeten met zn arm toen hij werd geboren... die arm was bijna verlamd... nu heeft hij als het ware 2 linkerhanden... de gevolgen die dit geboortetrauma mee heeft gebracht zijn erg groot...

mensen met een geboortetrauma blijven hun hele leven lang problemen hebben...

Ik weet wel zeker daar trauma's aan over kan houden. Bij moslimjongentjes die besneden worden wordt wel eens continue de naam van het kind geroepen als het besneden wordt. Nog maanden daarna gaat het kind huilen als het zijn naam noemt, terwijl hij het niet meer herrinnert. Een oom van mij heeft als klein kind zijn ouders heel erg moeten missen omdat zijn vader in het ziekenhuis lag en zijn moeder daardoor veel weg was. Hierdoor heeft hij jarenlang verlatingsangst en andere angsten gehad terwijl hij zich die afwezigheid niet herrinnerde.

Nou ja, geboorte is iets waar zo'n baby'tje voor gemaakt wordt zeg maar en ookal zal het misschien niet leuk zijn om ineens uit die baarmoeder te moeten, het lijkt me niet dat je door die ervaring er een trauma of wat dan ook aan overhoudt.

Wel geloof ik dat alles wat je daarna meemaakt (als je daarna als baby'tje lang in het ziekenhuis moet blijven bijv. ipv met mama mee) invloed kan hebben op de rest van je leven, al is dat niet te controleren.. misschien door hypnose?

Ik vind het eigenlijk onzin...

Je blijvende geheugen begint namelijk pas vanaf je 4e/5e jaar.

één geval =/= regel

4e/5e jaar? Dat lijkt me wel laat.. ik zou eerder zeggen 3e jaar.