jezelf kennen
 

ik vraag me wel eens af of ik mezelfwel ken.
Wanneer ben je echt jezelf?
En wanneer ken je jezelf helemaal door en door?
Ik heb altijd het gevoel dat anderen mij moeten vertellen hoe ik ben, en dat ik dat op moet schrijven als een soort handleiding voor mensen die mij niet kennen...

vaag? :s

Volgens mij ben je pas echt jezelf als je alleen bent. Bij anderen pas je je onbewust aan de persoon of de omstandigheden aan. Kan ook moeilijk anders. Jezelf door en door kennen lukt denk ik niemand. Je ziet jezelf niet bezig, dus dat kunnen anderen alleen beoordelen. Je leert jezelf stukje bij beetje kennen door een week of langer met mensen door te brengen. bv Door op kamp te gaan. De periode is te lang om een rol vol te houden.

Zelfs wanneer je denkt jezelf door en door te kennen, reken er maar op dat dat nog niet voor de helft het geval is :)

nee,helemaal niet vaag

ik herken er veel in,omdat ik eigenlijk ook nooit helemaal mezelf ben geweest,en ik ook niet weet wat dat inhoud bij mij :s

tjah ik denk niet dat je jezelf ooit echt helemaal door en door kan kennen..je kan namenlijk anders overkomen dan je je voelt..

veel geluk ermee iig..

nog wel een vraagje

mag jij jezelf wel zijn? ik namenlijk niet,daarom weet ik ook niet "wie" ik ben,als het wel mag,waardoor komt het dan (denk je)? :)

vriendelijke groeten

repelsteeltjuh

of ik mezelf mag zijn....van mezelf? of van anderen??

Ik merk wel dat ik me vaak aanpas aan anderen, dat komt grotendeels ook doordat ik me altijd afvragen of anderen het niet stom vinden wat ik denk of zeg of doe, dus doe en denk en zeg ik maar wat zij waarschijnlijk willen horen/zien/whatever..

ik weet eigenlijk helemaal niet goed hoe ik het uit moet leggen.

Ik zou mezelf wel graag op papier willen hebben, zodat ik daarop terug kan vallen als ik niet meer weet wie ik ben...

maar als je alleen bent, wat doe je dan, dan heb je niks om aan te merken of je jezelf bent, je bent alleen, je weet alleen wat je denkt en voelt. Je weet niet hoe je bent..toch?
En als je een langere periode op kamp gaat ofzo, ga je je dan niet per persoon aanpassen?

ik vind 'jezelf zijn' een beetje een vaag begrip... zoals het voorbeeld van een kamp... Neej, je kunt niet een week lang een rol vast houden... maar al doe je vrolijk, terwijl je dat niet bent.. dat ben JIJ dan toch??? Zo ben jij dan toch? Dat is JOU keuze om je voor te doen zoals je je niet voelt, dus dat is jou 'ik' Ik weet niet.. Ik snap wel dat je bij de ene persoon anders doet dan bij de andere... bij de een voel je je meer op je gemak... Maar alles wat je doet ben jij... wel kan ik begrijpen dat je af en toe niet meer weet wie of wat je bent... maar daar kom je achter... Ooit... ergens.. Misschien...

wanneer je echt jezelf bent....dat scheelt per mens. meestal ben je echt jezelf als je alleen bent, of met je familie, hele goede vrienden. eigenlijk is het moeilijk te zeggen. elk mens heeft verschillende kanten, elk mens heeft elke eigenschap wel een beetje. die eigenschappen komen meer naar voren bij bepaalde mensen dan bij anderen. en eigenlijk spelen we ook meer een rollenspel dan we zelf willen toegeven. als ik jou was zou ik eens nagaan wanneer je je helemaal op je gemak voelt...totaal niet opgelaten. dan ben je hoogstwaarschijnlijk op die momenten ook jezelf. maar je bent pas 18, je kan nog veel over jezelf leren waar je nu nog geen weet van hebt.

je kent jezelf helemaal door en door, naar mijn idee, als je je gedrag, wat je zegt, en wat je voelt helemaal kan verklaren. dat je weet van...dat ervaar ik nu eenmaal zo erg omdat ik alles zo intensief beleef. dat je weet van, dat zeg ik omdat ik er graag bij wil horen. wat ik dus zeg, dat je alles wat je doet en denkt kan terugvallen op je zelfkennis.

hoop dat je er wat aan hebt :)

ik denk dat je nooit weet wanneer je jezelf bent, ik denk dat iedereen meerdere persoonlijkheden heeft, of karakters...
Je moet je wel aanpassen bij sommige mensen, je gaat bij je opa en oma niet hardop lopen schelden enzo, dat hoort niet..maar als je dat normaal wel vaak doet..tjah ik weet t eigenlijk ook niet echt.
Toch lijkt zoon papiertje me handig:D

als het zo is dat je je zelf bent op het moment dat je alleen bent dan ben ik behoorlijk depressief, en altijd met anderen bezig.
want ook als ik alleen ben denk ik vaak hoe is het met die? en zou die het nog wel redden? ik ben er meestal wel voor anderen en niet voor mezelf . ik denk dat ik dat ben. ook weet ik dat ik behoorlijk koppig ben. maar dat is meer omdat anderen dat zeggen.
en dat van dat kamp. mij is het een keer een jaar "niet mezelf" te zijn. ik deed als anderen er bij waren altijd vrolijk. maar diep in mezlef was ik treurig, bang, alleen, met hoeveel mensen ik ook was op dat moment.

ik denk dat je nooit echt helemaal jezlelf bent. dat je altijd een soort rollen spel speelt.

-x-

denk dat je daar best eens gelijk in kunt hebben. Ik herken mezelf ook weer deels in jou.
Iedereen weet wel een paar karaktereigenschappen van zichzelf...maar als je af en toe eigenwijs bent, dan betekent dat niet meteen dat je karakter eigenwijs is....toch? Ik denk dat het heel moeilijk te bepalen is wanneer je echt jezelf bent...

idd

haha kort maar krachtig....





nog mensen met andere ideeen hierover??

Dit is voor mij heel herkenbaar en ik zit met dezelfde vragen als jij. Ik heb er ook nog steeds geen antwoord op. Ik denk dat niemand daar echt een volledig antwoord op heeft. Het wordt alleen vervelend als je echt totaal geen idee hebt wie je bent enz.
Ik denk dat je jezelf bent als je je goed voelt omdat je dan vaak vanzelf die dingen doet die je leuk vindt en belangrijk. Verder denk ik dat jezelf kennen ook een soort gevoel is wat je moet hebben. Je kan nog zo goed weten wat je belangrijk vindt en leuk en wat jouw mening is over dingen, dat maakt nog niet dat je weet wie je bent. (bij mij in ieder geval niet)

(:s dit is best wel raar, ik probeer er over na te denken en er antwoorden op te vinden, maar omdat ik gewoon precies hetzelfde heb als jij kan ik er ook geen antwoorden op vinden. )

Ik ben het meest mezelf (op m'n gemak, het meest vrij) als ik
daar de ruimte voor krijg, maar als dat niet zo is (en ik me dus
(on)bewust) aanpas), betekent dat nog niet dat ik mezelf niet
ben...

Ik handel in alle situaties zoals ik denk dat het beste is om
te handelen; dát is wat bij mij past, bij mij hoort. (het komt
immers voort uit mijn gedachten/perspectief + karakter(eigenschappen).)

Ik denk daarom dat ik altijd wel ben wie ik ben. Of de mate
waarin ik mezelf 'vrij' (onaangepast dus) ben altijd hetzelfde is,
is een andere vraag. Maar ook met (on)bewust aan de situatie
aangepast gedrag ben ik mezelf (om wat ik in de tweede alinea
zei dus.)

~

Of ik mezelf (goed) ken is een beetje dubbelop; aan de ene
kant denk ik dat ik aardig wat zelfkennis heb, aan de andere
kant zie ik mezelf vaak ook heel anders dan andere mensen
mij zien zeg maar...

Ik denk btw dat het niet zo gek is dat je met dit soort vragen zit,
denk dat het wel iets is wat gewoon bij de puberteit (adolescentie?) hoort...

En dat inzicht in jezelf (en kennis over) met de jaren komt?

Je bent altijd echt jezelf, als jij in een andere situatie terechtkomt ga je je anders gedragen, dat doe jij en het hoort bij jou om je in die situatie op die manier te gedragen.

Ik ken mezelf door en door. Anderen kunnen alleen jouw gedrag bekijken, jij kan jouw gedrag naast al je gedachten plaatsen.

Ik zit hier nu al een hele tijd over na te denken maar ik kan er zelf eigenlijk ook geen sluitend antwoord op verzinnen.
Ik dacht eerst: als je alleen bent, weet je idd alleen wat je denkt en voelt, dat komt dan toch van binnenuit? Dat moet dan toch je diepste zelf zijn?
Maar over bepaalde karaktertrekken heb je soms zelf geen weet. Die zitten gewoon gevangen in jou, en komen naar buiten, maar ze lijken precies de hersenen niet te passeren. Ikzelf ben bv heel stil. Dan denk ik soms: nu heb ik toch wel meer gezegd. Maar dan zeggen ze me nog steeds: jij bent wel stil. Ik besef dus kennelijk niet dat ik zo weinig vertel. :confused:
Er moet dus al zeker een opsplitsing zijn tussen je diepste ik(gedachten en gevoelens) en hoe je overkomt naar de buitenwereld toe. Een rolletje, dat is dan weer iets dat je hersenen uitdokteren. Gedachten en gevoelens, daar denk je niet over na, die komen ineens op.

Maar dan zijn er nog zoveel dingen die niet kloppen zoals: je kan jezelf ook wijsmaken dat je zo of zo bent, alle mensen interpreteren karaktertrekken anders,...

Rotvraag :( :p

oh joh, ben mezelf nu pas aant ontdekken...
ben afdgelopen jaren heel veel veranderd, ben nu veel zekerder en ontdek een hele nieuwe kant van me... en ja, sjommige dingen van die "nieuwe ik" vind ik niet zo leuk... zo eis ik bijvoorbeeld in de klas meer aandacht omdat ik me zekerder voel, wil nu liever in de belangstelling staan... voelt zo egocentrisch en tja.. dat was *ben* ik niet... maar het voelt wel goed :)

ik ga mezelf ontdekken.. nog maar een paar weekjes en dan kan ik weer mezelf zijn :)

Jezelf zijn hangt af van de situatie. Je wordt altijd wel ergens door beperkt. Zelfs als je alleen bent, want dan kom je lang niet alle situaties tegen waaruit blijkt wie jebent.

Ik ken mezelf wel een beetje, maar absoluut niet helemaal. Er zijn zoveel dingen waar ik niet bij kan omdat ik ze gewoon niet begrijp.

Op dit moment ben ik totaal niet mezelf en dat heeft redenen. Als zou ik het wel graag willen zijn...

wat leuk dat jullie hier allemaal zo serieus op in gaan:)

ik merk dat veel mensen dezelfde ideeen hebben, maar er zijn ook mensen die er echt heel anders over denken..grappig

ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik alles moet verwoorden wat ik denk hierover..das best moeilijk..

en mara18, tis idd een rotvraag, daarom stelde ik hem ook, misschien dat iemand er wat op wist..:P

niemand kent mij
ik ken mijzelf niet
niemand zal mij ooit leren kennen
kan ik eigenlijk wel?

oke ;)


ik snap niets van mezelf, maar altijd nog meer van mezelf als dat anderen van mij snappen.

lijkt me trouwens best saai als je jezelf kent, maar goed :confused: . ik bedoel, sommige mensen zijn zo simpel. ik kan dat gewoon niet begrijpen. stel dat je jezelf begrijpt, weet wie je ben, wat je doet, wat je gaat doen..wat moet je dan met je leven? is het dan niet best wel saai?

daar heb ik dus geen last van ;)

Volgens mij kan je jezelf helemaal niet kennen. Ik ken mezelf denk ik niet, en ik snap geloof ik wat je bedoeld. Waneer ken je jezelf nou eigenlijk? Ik doe dingen die ik niet verwacht van mezelf, dan ken ik mezelf lijkt me niet. Je bent niet vaag vind ik.(f)

haha dankje..Ik denk dat je jezelf wel een beetje kent, je weet soms wel hoe je gaat reageren, daarom ontwijk je bepaalde situaties. Je weet dat je eigenwijs bent, of verlegen...dat zijn toch dingen die je kent van jezelf...maar weten wanneer je jezelf bent, of jezelf helemaal door en door kennen, volgens mij is dat onmogelijk...:S

Ik ontdek bij wijze van spreken elke dag nieuwe aspecten van mezelf. Volgens mij zit iedereen gewoon vol met van alles en nog wat en komt het ene wat meer tot uiting op het ene moment en het andere dan weer op een ander moment en dan later nog eens een mengeling en zo... en dat maakt het nu net verwarrend op te weten wat er nu zo typerend aan je is.

Of zijn we uiteindelijk toch allemaal 't zelfde?

Identiteitscrisis is een levenslang proces, volgens mij.

ik gedraag me op school anders dan in de kroeg, bij mijn familie anders dan bij mijn vriendinnen en weer anders bij mijn vriend.. maar ik ben wel altijd mezelf, voor een deel in ieder geval. maar lang niet iedereen weet alles van mij, al weten sommige meer dan dat ik denk.

hoe anderen je zien komt niet (altijd) overeen met wie jij denkt dat je bent. Jezelf leren kennen is moeilijk. ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik mij niet door en door ken.

dat denk ik niet.....

Ik betwijfel of ik mijzelf (qua innerlijkheid) goed ken, maar ik ken wél mijn lichaam goed. Ik weet wanneer sommige dingen mijn lichaam teveel worden - ik luister goed naar mijn lichaam. :)

geldt voor mij pcies hetzelfde....raar is dat he...of eigenlijk ook weer niet :rolleyes:

Deze dingen vroeg ik me dus ook al een tijdje af :P

Het enigste wat ik zo even weet te zeggen, is dat ik mezelf iig wel beter heb leren kennen de laatste tijd (omg wat klinkt dat stom :s). Een (goede) vriendin van mij had het thuis moeilijk en heeft daarom 20 weken bij ons in huis gewoont.
Dat hield in, samen naar school, samen uit school, samen (en evt met nog andere mensen) iets doen, samen eten, samen iets, samen alles dus. Ze sliep bij mij op de kamer, dus het was bijna 24 uur per dag samen. Dat heeft voor een hoop ergernis gezorgt enzo, en ik heb nogal wat over mezelf geleerd.. (bijvoorbeeld dat ik echt heel erg op mn privacy ben, wat moeilijk is als iemand op je kamer erbij woont zeg maar :p)..

Ik ben nu even kwijt wat de essentie van de post was, maar het ging er geloof ik om dat ik mezelf beter leerde kennen in een periode waarbij ik veel met iemand omging :|

heb ik ook gehad met een ex van me, die heeft ook poos bij ons gewoond ivm problemen thuis.. eigenlijk is dat niet goed voor je relatie want je gaat je aan elkaar ergeren..
En ik begon aan mezelf te twijfelen of ik nog wel wist wat ik voelde enzo..
sommige situaties zijn echt vervelend voor jezelf...maja, daar moet je ook mee omgaa, je kunt er niet voor weglopen...helaas

Het viel mij op dat ik me ook ergerde aan die dingen waarvoor pasgetrouwde stelletjes gewaarschuwd worden: het dopje niet op de tandpasta doen na gebruik enzo, dat was wel grappig en ernstig tegelijk :P

Maar als ik het achteraf gezien nog eens voor die keuze zou staan, wel of niet in huis nemen, zou ik het niet doen.

'There is a girl in the mirror, I wonder who she is. Sometimes I think I know her, sometimes I really wish I did.'

Zegt genoeg? :)

jepzz:D

Oke:d

je kunt jezelf niet ontdekken als je word beinvloed door van alles en nog wat.
wen d'r maar vast aan!

Dit doe je vaak ook als je alleen bent.
In je opvoeding heb je bepaalde normen meegekregen, maar als je alleen bent gedraag je je vaak ook naar die normen die je hebt meegekregen terwijl er niemand is om je te controleren. Misschien is het heel vaag en niet wat je bedoeld, maar, vooral kinderen 'gehoorzamen' ook aan hun ouders wanneer zij er niet bij zijn en er ook nooit achter kunnen komen waardoor ze, denk ik, niet helemaal hunzelf zijn, ookal zijn ze alleen. Natuurlijk is het wel zo dat mensen de dingen die ze in hun opvoeding hebben meegekregen zich 'eigen' gaan maken. Wanneer dat eenmaal is gebeurd ben je misschien wel 'jezelf' als je alleen bent. Maar vooral in de fasen waarin goed en slecht nog wordt gekenmerkt door straf en beloning gedraag je je, ook als je alleen bent, niet zoals je zelf bent, maar zoals je wordt opgevoed.

[Ik zal de vragen een aan mijzelf richten :

ik vraag me wel eens af of ik mezelfwel ken.
Wanneer ben je echt jezelf?
Dat is verschillend op te vatten. Je bent eigenlijk alleen echt jezelf als je opgegroeit bent zonder de invloed van anderen en nog steeds leeft zonder anderen. Dan ben je echt jezelf.

Iets minder absoluut is jezelf zijn als er geen druk van anderen op je staat. Dat is in mijn ogen écht jezelf zijn.

En wanneer ken je jezelf helemaal door en door?
Nooit, want je ontwikkelt jezelf en je anticipeert op de gebeurtenissen en acties van anderen. Of zie het stukje bovenaan ;) dan zal je jezelf wel door en door kennen.

Ik heb altijd het gevoel dat anderen mij moeten vertellen hoe ik ben, en dat ik dat op moet schrijven als een soort handleiding voor mensen die mij niet kennen...

Dat heb ik ook soms wel eens. Ik wil graag dat mensen mij zeggen wat ze van me vinden en wat ik ben. Dan kan ik de mensen die mij nog moeten leren kennen voorbereiden :)

Grim - Tot uw dienst.

Grim, ik vind je een slim persoon, dat zijn gewoon DE antwoorden!!! (y) ik denk dat je helemaal gelijk hebt:D

Volgens mij klopt dit niet, want iemand wordt nét zichzelf door de ontplooiing van zijn 'ik' door de hulp (en invloeden) van anderen.
Anders ben je gewoon het product van de vermening van de genen van je ouders...

DE antwoorden bestaan niet.

hmmm das ook wel weer zo...moeilijk is dit he..maar je merkt wel dat iedereen er anders over denkt..

Hm lastig, ben je ooit wel helemaal jezelf? Ik ben in ieder geval niet mezelf op school en in huis denk ik ook niet echt. Bij sommige vriendinnen kan ik redelijk mezelf zijn, alhoewel ik sommige dingen nooit kan vertellen. Ook alwil ik het wel graag.

Denk dat ik mezelf wel redelijk ken, ik weet wel waarom ik bepaalde dingen doe. Maar het komt ook wel door mijn opleiding dat ik mezelf beter leer kennen denk ik.

Dat is het hem ook, hé. Je moet eerst jezelf leren kennen voor je jezelf eigenlijk kunt zijn. Want hoe kan je nu iets zijn wat je niet kent?

Ja precies, maar wanneer weet je wie je bent? Wanneer ken je je zelf goed genoeg, dat je kunt zijn wie je bent.

(misschien wat warrig geformuleerd, hoop dat je het snapt:))

Mja, ik weet het ook niet. Sommigen mensen zijn nu eenmaal vlugger tevreden over hun zelfkennis dan andere.

Ja dat is ook wel zo. Maar eeerlijk gezegd zou ik van mezelf zo ook niet echt weten wanneer ik mezelf goed zou kennen. Ik weet dat ik eerder in dit topic heb gezegd dat ik mezelf wel redelijk goed ken, maar nu ik er zo over nadenk weet ik niet of dat wel zo is.

:bloos:

Ik sluit me daar volledig bij aan. Maar ik denk dat iedereen zichzelf wel kent, bewust of onbewust. Het problem is vaker, zeker bij mij, hoe ik mijzelf moet omschrijven en wát de belangrijkste dingen zijn om aan te geven. Dat ligt anders voor iedereen waar je tegen praat.

Ik weet niet of je jezelf wel volledig kan kennen. De meeste mensen zullen wel weten hoe en waarom ze in bepaalde situaties op een bepaalde manier handelen of reageren, maar of dat 'jezelf kennen' is...? Als je wil nagaan of je jezelf echt kent, moet je al eerst goed weten wat voor jou 'jezelf kennen' is.

Volgens mij kan je jezelf alleen maar beter leren kennen. Als je, bijvoorbeeld, een "soulmate" hebt of een heel goede vriend(in) met wie je veel gemeenschappelijk hebt. Jij kent de ander en de ander kent jou. Iemand anders kan, volgens mij, jou niet volledig kennen maar hij/zij kan wel objectiever zijn.

In de lessen gedragswetenschappen op school, gaat het over identiteit en persoonlijkheid. We moeten bijvoorbeeld 20 antwoorden geven op de vraag "Wie ben ik?" Dat is eigenlijk wel vrij moeilijk, ik kon wel een aantal dingen antwoorden, maar om echt 20 antwoorden te geven..dat vond ik persoonlijk niet makkelijk. Als iemand anders diezelfde vraag over jou moet beantwoorden, kan het vaak zijn dat je denkt : "denkt die dat nu echt?" of "kom ik zo over of doe ik in dat gezelschap zo?"

Ik ben eigenlijk meestal wel mezelf. Alleen als ik met nieuwe mensen ben ben ik het niet helemaal, maar dat komt vaak omdat ik geen houding weet te geven. Meestal komt dat vanzelf wel weer goed.:)
Ik ken mezelf eigenlijk meestal wel, hoewel ik soms wel mijn vage acties heb waarin in mijzelf niet snap. Gelukkig is mijn manier van denken meestal heel logisch.