De oneindige trap.
 

Altijd rennen, altijd doorgaan
De trap weer op
En dan weer af
Altijd verder, altijd doodgaan
En elke tree hetzelfde besluit:
Ik kan niet stoppen, het mag nog niet

Met de ogen dicht
Verandert niks
Wat donkerder misschien
Maar blik op oneindig
Gaat de trap gewoon door

En nooit even pauze
Time-out of een eindlijn
Nooit remmende handen,
De woorden: ‘Stop jij maar,
Jij hebt al genoeg geleden’

Want niemand die weet
Van het geheim
Dat in de vorm van lijm op haar voetzolen
Het rennen bepaald niet makkelijk maakt.

en jij bent 14?
dat beloofd wat voor de toekomst! :)

wow echt heel mooi gedicht!
vooral de laatste 4 regels raken me

Prachtig, echt heel mooi.:)(y)

zeker heel mooi ja:)

vooral de laatste 4 vind ik ook mooi, de eerste strofe mss wat minder goed lopend, maar zeker niet slecht.

Bedankt voor jullie reacties .. zal de eerste strofe miss. nog wat bijschaven :).

Leuk gedichtje joh !

Over de inhoud: je zegt dat er geen eindlijn is, maar die is er wel en het is JUIST die eindlijn die het leven mogelijk maakt: de trap is dus niet oneindig, maar kort, hetgeen een motivatie zou moeten zijn het belopen ervan ook leuk of mooi te maken. (:

En nooit even pauze
Time-out of een eindlijn
Nooit remmende handen,
De woorden: ‘Stop jij maar,
Jij hebt al genoeg geleden’

Zo'n lijdensweg is het leven niet ;). Maargoed, ik snap wat je ermee bedoeld en ik vind het érg goed, vooral als ik deze strofe link aan de laatste strofe; een hele leuke ontknoping, ik was bijna bang dat je er niet echt een eind aan zou geven, maar dit is juist een heel goed einde wat het gedicht echt omvat.

Hulde, ik herken dichttalent (maar wie ben ik :p).