Rotswand
 

De reflectie glinstert nog lichtjes in het water
als een spiegel van de plaats waar jij ooit stond
Echter overvallen door versnelling van de stroom
die jou liet afdrijven van de persoon die jij ooit was

De blauwe diepte raast woedend onder jou door

Mijn handen proberen naar jouw lichaam te rijken
maar de goddelijkheid in het water staat ons niet toe
Onze beide handen, zoals vroeger, ineen te slaan
om jou weer terug te krijgen op de veilige kade

De rotsen belemmeren uitzicht na de bocht

De schittering van tranen, geboren onder de zon
en ook in deze spiegel zie ik enkel de reflectie
Wanneer jij voor de laatste keer je armen strekt
als je steeds verder afdrijft, tot ik je niet mee zie

Verdwenen achter de wanden die ons scheiden

Vind ik errug mooi! :)

Vind ik een stuk minder dan de eerste strofe...het is meer een verhaal geworden dan iets poëtisch, vind ik.

Op de eerste en de cursieve zin na, geldt hiervoor hetzelfde als voor de tweede strofe.

Ik vind de manier van strofe-zin-strofe-zin-strofe-zin wel iets hebben, het sluit ook mooi aan op elkaar, al past het soms weer niet echt bij elkaar. (Ik kan het niet beter uitleggen, sorry.) De cursieve zinnen voegen zeker iets toe aan het geheel.