Tintelende zon
 

De zon tintelt door mijn hart,
wanneer grote zwarte ogen
verbaasd kijken.
Springend door het hoge gras.

Gras, groener dan groen,
gaat weelderig op en neer,
wanneer de wind
zuchtend langsfietst

Maar de wolken zijn achterhaald,
zij blijven binnen,
bevend
en rillend
van de kou,

totdat de zon,
weer brand op mijn snoet,
straalt m'n gezicht,
en weerklinkt een schaterlach,
van kietelend gras.

Wanneer je ouder wordt, krijg je een oogje voor de natuur..:D
Dus vind je het wat? Beter dan mijn vorige schrijfsel?

Ja, ik vind 't wel wat! Je beschrijft de natuur op een leuke manier, vooral dat
wanneer de wind
zuchtend voorbij fietst
Maar in de laatste strofe zou ik achter 'brand' wel nog even een 't zetten :)

Je vorige 'schrijfsel' heb ik niet gelezen (of ik weet het niet meer, kan ook), ik kan er dus weinig over zeggen of ik dit beter vind of niet. Ik houd van 'dansende gedichten' en dat vind ik dit gedicht niet. Qua taalgebruik vind ik het op sommige punten wel erg leuk: "wanneer de wind zuchtend langsfietst" en "en weerklinkt een schaterlach, van kietelend gras." bijvoorbeeld. Heb je die uitspraken zelf verzonnen?

ja.. zelf verzonnen, dat zal ik maar oppakken als compliment..:)

Daan, lees je je pm's wel eens?

't was ook in positieve zin bedoeld, ik vroeg het me alleen af. ;)

Lief gedicht...sluit me aan bij de rest
Alleen "gras, groener dan groen" stoort me een beetje...probeer dat wat anders uit te werken want nu komt het nogal geforceerd over naar m'n gevoel