Aandacht
 

Dit is een schuilnaam, ik kom best vaak op dit forum en heb nog een andere naam, toch zou dit eigenlijk niet nodig hoeven te zijn. Ik zeg vrijwel nooit iets en haast niemand die ik ken weet dat ik hier wel eens kom of komt hier zelf wel eens.

Mijn probleem is dat ik totaal niet weet wat ik met de wereld aan moet. Ik ben best tevreden met mezelf (wanneer ik alleen ben), maar weet niet wat anderen van mij verwachten. Ik durf niks van mij persoonlijk te laten horen omdat ik denk dat ze mij verschrikkelijk zullen vinden. Alles in mijn hoofd stapelt zich op en ik weet totaal niet meer waar ik met leven moet beginnen. Ik voel me haast nergens met mensen op mijn gemak, maar laat dit vrijwel niet merken.
Laatst moest ik in m'n klas iets over mijzelf vertellen (goede en slechte punten) en heb hardop half huilend gezegd dat ik het niet wilde. Ik denk niet dat het slecht is dat dit gebeurde, al was ik in mezelf op dat moment totaal in paniek, op deze manier liet ik voor het eerst sinds tijden merken dat er iets niet goed zit. Het is niet zo dat ik niks tegen een groep mensen durf te zeggen. In de klas heb ik best inbreng, maar tegen mensen apart weet ik nooit wat ik moet zeggen, durf totaal niet te laten merken wie ik ben en waar ik van houd, met de angst dat ze teveel te weten krijgen.

Ik stel me steeds afzijdiger op, krijg steeds meer angst voor mensen. Doe geen voorstellen aan mensen om wat te gaan doen uit angst voor afwijzingen. Ik voel me buitengesloten uit alles terwijl ik weet dat dit mijn eigen schuld is. Door dat gevoel krijg ik de neiging om maar net te doen alsof ik ze toch niet nodig heb om zo niet afgewezen te worden, zo ben terug bij af want hierdoor sluit ik mezelf buiten waardoor ik buitengesloten word. Ik heb best een paar goede vriendinnen, maar heb het gevoel dat ik zelfs bij hen steeds afstandelijker word en niet meer weet wat ik tegen ze moet en kan zeggen.

Ik wil dit helemaal niet!! Ik hou van mensen, maar het liefst zou ik vandaag nog stoppen met mijn opleiding en totaal op mezelf gaan.

Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe kan ik voorkomen dat ik totaal mensenschuw word? (het kost me al ontzettend veel moeite om dit te posten, maar ik moet IETS doen).

((((((Liadan)))))))

Rot voor je dat de dingen zo gaan .. ik kan me wel in je verhaal vinden, het rotzooit zo met mijn gedachten; alsof ik niet weet wat ik wil .. het enige waarvan ik weet dat het helpt, is de 'ketting' (langzaam aan) breken .. opstaan en denken 'vandaag ga ik iets leuks doen met een vriendin' .. net als jij durf ik in de klas gewoon m'n mening te verkondigen .. maar zodra ik in m'n eentje tegen iemand moet praten wordt het moeilijk .. ik durf m'n vriendinnen bepaalde 'gewone' dingen niet te vertellen. Probeer er voor te zorgen dat de situatie niet nog extremer wordt .. zorg ervoor dat er mensen zijn op wie je kunt terug vallen als het echt even te veel wordt .. ik weet dat praten ontzetten moeilijk is, en zelf is het me nog niet gelukt, maar probeer toch kleine 'seinen' te geven dat het niet goed gaat met je .. ik weet dat de stap van helemaal niemand; geen hulp naar professionele hulp erg groot is, maar als dit niet snel ophoudt moet er echt iets gebeuren .. niemand zou zich zo onzeker en rot moeten voelen. Heel veel succes en blijf posten hoe het gaat ..

M.

Bedankt voor je reactie CSN :).
Je hebt gelijk dat ik ervoor zou moeten zorgen dat er mensen zijn waar ik op terug kan vallen en waaraan ik kan zeggen of het wel of niet goed gaat. Wanneer het echt niet goed gaat probeer ik ook wel juist contact te maken met mensen, omdat ik weet dat ik me achteraf dan zoveel beter voel. Maar ik durf nooit werkelijk te zeggen wat ik denk en wil. Omdat ik vaak het idee heb dat ik raar ben en ik zo graag gewoon over wil komen. En daardoor ook steeds minder makkelijk werkelijk contact maak.

Veel mensen die ik ken schijnen zo goed te weten hoe ze met mensen om moeten gaan. Weten wat ze wanneer moeten zeggen en lijken zo goed in het leven te passen (al weet ik ook wel dat iedereen zijn of haar eigen problemen heeft). Terwijl ik om te beginnen al niet eens weet hoe ik mensen moet begroeten, wat ik moet zeggen enzovoorts. Het is ook weer niet zo dat ik hierdoor niks zeg, maar wel dat ik achteraf heel erg vaak heb van, hoe kon ik dat nou zeggen, wat heb ik nou weer gedaan en me daar dan het liefst nooit meer zou vertonen.
Nu merk ik gewoon aan mezelf dat ik het meest vrolijk wordt van leuke tv-series en zelf het liefst in mijn eentje in het donker wat skeeler of met de hond rondwandel en over mijn leven nadenk. En aan wat ik eigenlijk allemaal tegen iemand zou willen zeggen, maar wat ik in werkelijkheid nooit zou zeggen. Aan wat ik graag met mensen zou willen doen, en wat ik nooit doe.
Oppervlakkig lijk ik vrij normaal, maar veel mensen aan wie ik eerlijker ben dan aan de meesten vinden mij al enigzins vreemd, als ik alles zou zeggen wat ik eigenlijk wil zeggen, als ze alles zouden weten zou ik helemaal vreemd zijn geloof ik.

Misschien dat ik later uitgereid(er) reageer, maar nu wil ik iig even laten weten dat ik 'precies' begrijp wat je bedoeld...wat ik 'heb' komt grotendeels overeen met wat jij omschrijft.

Spijt me zeer maar kan je niet vinden in jouw verhaal. Wel kan ik me voorstellen dat het absoluut geen pretje is om zo te zijn. Om het zo even uit te drukken.

Misschien is het juist wel goed om jezelf te laten zien, want je zegt het zelf al je bent best tevreden met jezelf, als je alleen bent. Wees nu eerlijk, verander jij als er anderen bij zijn of veranderd jou doen en laten dan?

Het laatste denk ik. Dus het lijkt me juist zinvol om gewoon wel te vertellen hoe jij je voelt. Zoals je al merkt zijn er meer mensen(meisjes, maar ook jongens) die het gevoel kennen, dus ze zullen niet raar reageren. Maar ze kunnen dan wel rekening met je houden en je steunen en dat lijkt me beter dan zo door gaan.

Sterkte in ieder geval meid.

Ik herken het wel een beetje. Tips of weet ik veel wat, heb ik helaas niet. [/loze post]

hey

Dat heb ik ook wel wat jij schrijft. Ik denk er altijd (te) lang over na of ik wel of niet iets moet zeggen tegen iemand. Volgens mezelf zeg ik dan precies het verkeerde als ik wel wat zeg en had ik iets moeten zeggen als ik niks tegen iemand heb gezegd... schiet niet zo op.

Ik heb geen tips ofzo, sorry, ik probeer er zelf ook vanaf te komen zeg maar.

Fijn om te horen dat ik niet de enige ben die hier last van heeft.

Sybje, ik wil mezelf ook wel laten zien, maar op de een of andere manier voel ik me dan zo ontzettend kwetsbaar en dat maakt me bang. Maar aan de andere kant ben ik nu ook kwetsbaar nu de mensen beginnen te merken dat ik mezelf niet durf te laten zien en ik daar last van heb.
Maar ik weet gewoon ook niet hoe ik dit kan veranderen. Wat ik moet zeggen tegen mensen op mijn opleiding en hoe ik contact hou met mensen. Natuurlijk, dan zou ik de knop om moeten zetten en moeten kunnen zeggen en doen wat ik wil en denk. Maar dan denk ik dat ik ineens heel anders overkom en mijn hele wereld anders wordt.

Jalissa, ik ben benieuwd naar jouw verhaal. Doe jij er iets aan? En wat dan? Of weet jij ook niet hoe?

Ik doe er eigenlijk niet zo veel aan...aan de ene kant wil ik het contact met mensen wel, maar aan de andere kant vind ik het wel best zo. Ik zou ook niet weten hoe (qua manier, maar ook qua 'mate', zeg maar) en ik kan ook niet voorspellen wat de gevolgen ervan zouden zijn... Ik volg een sociale opleiding, niet echt een heel slimme keus...maar goed, ik zit er en ik wil/moet (van mezelf) hem afmaken en dus verplicht ik mezelf naar school te gaan en dat soort dingen. En ik kies dingen uit die ik leuk vind, zo heb ik toch nog iets contact met mensen. Wat ik daar dan weer jammer aan vind is dat er ook vaak weer automatisch allerlei andere sociale dingen aan moeten hangen (uitjes, uit eten, en meer van dat soort dingen)...

je kan het ook gewoon een keer tegen die vriendinnen zeggen hoe je je voelt. het zal heel moeijlk voor je zijn maar ik weet 200% zeker dat ze positief zullen reageren en je graag willen helpen. misschien kunnen zij het voorzichtig aan je omgeving laten merken zonder dat je erzelf over hoeft te praten. het lijkt me een hele opluchting als andere mensen er vanaf weten en rekening met je kunnen houden. sterkte