Aanschouwing van een vrouw [misschien enigzins schokkend]
 

Enkel een handdoek draagt ze deze morgen
Warm en klam, als was het een tropische storm
wanneer haar haren nog nat zijn van de regen
Zo schudt ze ook de druppels uit haar krullen
verhevigd ze mijn verlangen naar haar enorm

Haar handoek glijdt van haar middel naar beneden
Ze zegt me dat ik nu even niet meer mag kijken
Aangewakkerd door haar overweldigende schoonheid
gluur ik door kleine spleetjes in de wimpers van mijn ogen
omdat ze nog steeds voor haar gesloten moeten lijken

Ongevraagd en onwetend besluip ik haar van achteren
Warm en klam voelt ze, precies zoals ik had verwacht
Haar ongedwongen passie exact gelijk aan mijn dromen
Hoewel haar lichaam aan mijn verzoek beantwoorde,
deed haar geest dat niet, aldus de hoge heren: Verkracht!







*niet autobiografisch :eek: *

Ik dacht nog 'het valt toch wel mee, dat schokkende', maar de laatste twee regels deden mijn adem wel even schokken ja, dat had ik niet verwacht. Ik vind het gedicht daardoor opeens zo ruw worden, het spreekt me dan ineens niet meer aan.

Het is goed geschreven hoor, en de regellengtes zijn erg goed zo, maar toch vind ik het einde inderdaad schokkend en eigenlijk niet passend bij de mooie/lieflijke beschrijving van het eerste gedeelte.