Fee.
 

Stilte,
helemaal, overal,
alles is verlaten,
Geen mensen, Niemand.

Als een pop zonder hoofd,
een kind zonder klei,
een bal zonder lucht,
Helemaal stil, alles.

De wolken vliegen over,
toch nog wat vogels,
de winkelstraat,
alels dicht, geen mensen.

Alleen,
Alleen een mevrouw,
zou dat dé mevrouw zijn,
de mevrouw waar iedereen over praat?

de mevrouw,
die mijn wensen in vervulling brengt,
die ervoor zorgt,
dat de wereld er nog fijn uitziet.

Dichterbij loop ik,
Tot ik bij haar ben,
in een flits,
zie ik wat ik meegemaakt heb in dit leven.

al die goede dingen,
heeft zij dat gedaan?
deze mooie toverfee,
waar voor zingt en bid?

huh? Waar is ze nou?
ze is weer weg,
Ineens sta ik,
in een drukke winkelstraat.

Geen stilte.


Ik vind 'm wel goed gelukt.:)

Ik ben blij dat je hem gelukt vind, maar ik vind toch dat er een bepaalde spanning mist in je gedicht, hij komt me te droog over. Het gebruik van mevrouw stelt ook een bepaalde afstand voor vind ik, waardoor de relatie tot de vrouw ook wat afstandelijker wordt. Je einde vind ik wel leuk, met uitzondering van die afgezonderde laatste regel, die vind ik overbodig. Maar ik vind toch dat zo'n situatiebeschrijvend gedicht niet zonder een bepaalde spanning kan, ik kan moeilijk uitleggen hoe je die maakt, als ik dat zou weten zou ik zelf ook een stuk betere schrijver zijn, maar ik mis hem wel in dit gedicht.

Waar ik vooral op zou letten is het vermijden van taalgebruik wat eentonig wordt. Soms kan het leuk zijn, om bepaalde herhalinkjes erin te verwerken, maar bijvoorbeeld in de volgende regels
(Dichterbij loop ik,
Tot ik bij haar ben,)
vind ik die 'bij' niet zo mooi staan, evenals de blijvende herhaling van 'mevrouw'.

Wat ik wel erg goed vind in dit gedicht:

Als een pop zonder hoofd,
een kind zonder klei,
een bal zonder lucht,

Ook een pluspunt vind ik de verhaallijn; er zit nu een herkenbaar verhaal in en meer punten van houvast (y).

ja, nu ik nog een kee rzo kijk, zie ik dat Mevrouw inderdaad heel veel terugkomt.