nooit iets te vertellen...
 

Hallo, hier effe een topic van mij...

Ik heb een heel dom probleem. :( Ik heb namelijk nooit iets te vertellen :rolleyes: . Ik maak namelijk nogal weinig mee. Maar ik heb om die reden haast geen vrienden. Ze vinden me niet interessant, maar dat begrijp ik wel, want ik HEB dus ook niks om te vertellen, het echte interessante zit bij mij van binnen. Ik kom oppervlakkig over in openbare gelegenheden (n) :s . Echt heel vervelend... Heeft iemand hetzelfde probleem? :o :(

Ja.

Ga eens bij je zelf na of je echt niks te vertellen hebt of dat je denkt dat het niet interresant genoeg is ofzo. Ik durf namelijk nooit zo vaak iets te zeggen terwijl ik eigenlijk wel dingen kan zeggen. Minder dan andere hoor, maar meer dan niks zeg maar.

groetjes kir.

sowiso als we alleen nog maar zinnige dingen zeggen houd iedereen 9 van de 10 keer zijn mond dicht. Ik maak ook nooit niks mee maar ook kleine dingen kunnen een aanleiding voor een gesprek zijn. Iets wat je op je werk hebt meegemaakt of op het nieuws hebt gehoord. Dat kan gewoon iets sufs zijn waar je je toch dood om hebt gelachen ofzo, maar er zijn maar weinig mensen die echt wat mee maken. Gewoon over koetjes en kalfjes kletsen is vaak al genoeg om een gesprek te beginnen.

Ik erger me dood aan mensen die nooit eens iets te vertellen hebben, want dat is gewoon onmogelijk. Je kan van alles wel iets vertellen, al is het nog zo banaal.

Bedoel, je kan vertellen hoe mooi de sterren zijn aan de hemel (dat kan een aanleiding zijn om te vertellen dat je vroeger nog onder de blote sterrenhemel hebt geslapen, en dan kunnen de reisverhalen of zo bovenkomen). Er is toch altijd wel iets dat je meemaakt of denkt of voelt?

Tuurlijk moet je nu niet constant je ziel gaan blootleggen, maar gewoon vertellen dat je een documentaire zag op tv over 'besnijdenis mij meisjes' en hoe erg (of niet?) je het vond en hun mening zal ook wel komen.

Vooral inpikken op de onderwerpen die reeds aan bod zijn en zo onstaan toch vooral conversaties?

Volgens mij durf je niets vertellen, maar waarom dan? Vind je het niet interessant genoeg wat je wil zeggen? Vind je wat zij zeggen dan altijd superinteressant? Zitten je vrienden op een andere golflengte?

Ehm?

Want niets te vertellen hebben lijkt me nogal moeilijk te geloven.

Kleine tip nog: sluit je niet op, want dan zal je nog minder te vertellen hebben.

Ah ja, sorry als ik wat bot overkom, 't lig ff gevoelig nu.

Dus je ergert je aan mensen die door onzekerheid niks zeggen? Sorry maar dit komt idd wel heel bot over. Als of het al niet erg genoeg is. ik weet niet hoe het voor de TS is maar ik voel me dr altijd heel ongelmakkelijk bij en dan blijkt dat er ook nog mensen zijn die zich er aan ergeren...
Miss is mijn reactie een beetje overdreven, maar ik kan er niet tegen als zoiets gezegt word...

Ik heb dat gevoel ook wel eens. Vooral ook het gevoel dat ik nooit iets meemaak wat interessant genoeg is zeg maar. Dus ik heb niets te vertellen... Zo had ik 23 juli een feest van een vriend van mij en mijn ex (hij en mn ex kennen elkaar al 15 jaar ofzo en tijdens mijn relatie met mn ex werd ik vrienden met die jongen en hij is de enige die ik echt nog regelmatig spreek en die nog normaal met me omgaat en altijd bereid is naar me te luisteren en nooit wat doorlult, maar dat even buiten beeld gelaten :)). Ik bleef bij mn ex slapen en hij had afgesproken met een paar vrienden van hem wie ik ook ken en van die jongen en dan zouden we met zn allen naar het feest gaan. Mn ex deed wat afstandelijk in het begin dus ik voelde me al niet echt super op mn gemak en zou blij zijn als we dan eindelijk op dat feest zouden zijn. Toen we bij die vrienden aankwamen vroeg een van hun hoe het met me ging en ik zei goed. Hij vroeg of ik al was verhuisd en ik zei ja. Hij vroeg of het beviel en ik zei ja. Meer had ik niet echt te zeggen. Mede omdat ik me zo ongemakkelijk voelde. En er was ook nog een jongen die ik niet kende bij.
Later op dat feest ging ik een beetje mn eigen gang, voor zover dat kon, en toen ik wat alcohol op had hield ik heeeele gesprekken met iedereen. Zo lulden die jongen die ik nog niet kende en ik over van alles en nog wat..

Weet niet waarom ik dit lul, maarja..

Sluit ik me bij aan.

Wat een bullshitreden om geen vrienden te hebben. 99% van de mensen maakt niets boeiends mee.

De hoeveelheid vertelstof die er bij me opkomt hangt bij mij af van de persoon, maar de mensen die ik nooit iets te vertellen heb zijn ook niet mensen die me boeien en de mensen waar ik uren mee praat wel.

Je hoeft ook niet te praten over dingen die je meemaakt, er zijn ook onderwerpen als: muziek, films, filosofische shit, commentaar leveren op de omgeving, en gebruik je fantasie en stel mensen originele en hypotethische vragen

Probeer van het idee af te komen dat de dingen die jij mee maakt niet boeiend genoeg zijn om over te praten. Want zoals al in het hele topic staat te lezen is dat vast niet waar.

En als je echt niets hebt om te vertellen, moet je iets zoeken om te doen. Als je een baantje hebt maak je al snel iets onbenulligs mee wat het vertellen waard is.

Maar ik kan me wel een beetje voorstellen wat je bedoelt. Als iedereen het heeft over wat ze in het weekend hebben gedaan en jij hebt niets uitgevoerd, kan dat natuurlijk wel lastig zijn.

Je kan altjd wel praten over, school, actualiteit of desnoods het weer. Stil zijn is trouwens geen zonde.

ik heb dat idee soms zelfs bij mijn vrienden, maar dan denk ik ik vertel het gewoon waarom zou mijn verhaal minder boeiend zijn dan die van hen?
probeer gewoon te praten over allerdaagse dingen, wat je gisteren gedaan hebt. of hoe moeilijk je het vond om uit bed te komen. op een gegeven moment vinden jullie wel een gespreksonderwerp en komt er wel iets los. en mocht dit niet gebeuren, denk dan het ligt net zoveel aan die ander als aan mij. mss liggen we elkaar gewoon niet.

hmm, ik heb ook een vriendin die niet vaak iets te vertellen heeft, zoals bijvoorbeeld zo:

ik:hee, hoe was het op vakantie?
zij: ja leuk!
ik: mooi weer gehad?
zij : ja
ik:nog wat meegemaakt dan?
zij: ach
ik: nouja leuk man
zij: ja

:s ja sommige mensen zijn nou eenmaal zo, maar dat neemt niet weg dat ze wel een leuke vriendin is waar je best lol mee kunt hebben. kijk ik ben nou eenmaal nogal een groot prater, ik zeg wat dr in me opkomt en klaar is kees, ik hoef daar niet over na te denken. maar er zijn altijd uitzonderingen, mensen die je niet zo goed kent, mensen die je net kent enz.enz. mensen dus waar je je nog niet helemaal op bij je gemak voelt. je moet gewoon niet bang wezen dat ze je niet interessant vinden, dat is onzin, want dat ben je heus wel. wil jij iets vertellen? denk dan niet eerst....ja maar zullen zij...nee jij wilt iets vertellen dus vertel je het.

en heb je niets te vertellen? nou dat kan toch, is toch geen big deal

Ik erger me juist aan al die mensen die over de meest nutteloze dingen uren kunnen praten. Hou dan gewoon je mond dicht als er toch niks nuttigs uitkomt :/

Tja, je kan ook andere mensen laten praten...


maar als mensen aan mij gaan vragen van: EN heb je nog wat te vertellen irriteer ik me al aan die mensen en dan HEB ik ook niets meer te vertellen...

volledig mee eens.
De dag van vandaag is de kwantiteit belangrijker dan de kwaliteit van woorden. Ik heb tegenwoordig ook een grondige hekel aan mensen die een halfuur over zichzelf en hun belevenissen doorratelen. Het ligt in hun aard, ze hebben er geen moeite mee. Maar stillere mensen moeten wel veel meer hun best doen om ook iets te vertellen.

Nee, ik kan goed begrijpen dat mensen onzeker zijn. Maar neem nu dit voorbeeld.

Ik ben drie weken op reis geweest met vijf andere jongeren. En daar waren er maar drie mensen die af en toe eens wat vertelden, de andere drie luisterden altijd mee en als je dan wat vroeg antwoordden ze superkort.

En hoe zit het eigenlijk met jullie liefdesverleden?
(nadat de 'praters' al helemaal uitvoerig vanalles over dit thema hebben zitten vertellen)
'Ah ja, niets speciaals, nu heb ik geen vriend, ik blijf wachten op de prins op het witte paard.'
Geloof je dan dat er zo iemand bestaat?
'Ik zal wel zien.'
ah zo...

En alweer het einde van het gesprek.

Als je hen niets vraagt dan komt er al helemaal niets uit en ik weet zeker dat ze zich op hun gemak voelen. Met het ene meisje heb ik in monokini gaan zwemmen, met een andere jongen heb ik nog liggen worstelen... dat zijn toch tekens van zelfzekerheid?

Ik vind het niet leuk om niet eens te kunnen luisteren naar hun verhalen, hun mening, hun gevoelens... Ik ben er ook in geïnteresseerd, maar je moet er vanalles zowat uitpersen.
'k Vind het dan ook niet meer dan normaal dat ik met de 'praters' een betere band heb en meer met hen begin op te trekken.
Daar krijg je tenminste feedback van, weet je meer of je op dezelfde golflengte zit en hoor je ook nog eens wat anders.

Begrijp je wat ik bedoel?
Het geeft me een verschrikkelijk ongemakkelijk gevoel dat zij zoveel van me weten, maar ik weet niets van hen. Dat schept niet veel vertrouwen. Je kan de ander niet inschatten, je weet gewoon niet wat je eraan hebt.

Kunnen de mensen hier zich wat meer verklaren over hun uitspraak: ' Ik erger me juist aan de mensen die veel zeggen..' (zoiets)?

Van nature stil zijn, daar kan je weinig aan veranderen, of je moet al aan je persoonlijkheid beginnen sleutelen. Dat heeft soms niks met onzekerheid te maken! Ik erger me niet zozeer aan het feit dat sommige mensen veel praten, maar eerder aan de reactie op mensen die weinig vertellen.

Je geeft zelf aan dat je er als het ware dingen uitsleurt omdat ze niet genoeg vertellen naar jouw normen. Ik kan je verzekeren, dat heeft geen zin. Ondanks dat je denkt dat ze zich wel op hun gemak voelen, ligt er misschien een hele grote druk op hun schouders: ze voelen dat ze iets MOETEN zeggen. :)

ja das wel waar, maar kben het eigelijk wel met haar eens. probeer het anders gewoon eens....gewoon een gesprek beginnen kijken hoe dat uitpakt. als dat niet helpt ga dan dingen ondernemen zodat je daarover iets kan vertellen. het zal niet snel gaan, dat je op 1 avond er ineens 10 vrienden bijkrijgt, maar ik weet zeker dat het dan beter zal gaan.

Wat doen zo'n mensen dan als ze op café gaan? Als niemand iets zegt moet dat toch algauw gaan vervelen??

Je ergert je aan de reactie van mensen op mensen die weinig vertellen? Kan je dat nog wat meer uitleggen?
Heb je het nu op mijn reactie? Of op reacties in het algemeen?
Een vb. zou mss handig zijn voor me. ;)

'k Vind het wel vreemd dat ik, een 18-jarige, mensen van 20-22 jaar een grote druk op hun schouders kan geven... :o

Maar anders kan ik je wel gelijk geven. Er zijn mensen die van nature stil zijn en sommige voelen idd wel een druk op hun schouders. Maar die druk kan je alweer verklaren door onzekerheid. Mensen die van nature stil zijn, zijn soms heel babbelvaardig als ze met iemand alleen zijn...

Klopt :) Als je alleen met iemand bent kun je weinig anders dan interesse tonen in de ander, en zo ontstaan er vanzelf wel gesprekken. Als je in een grotere groep bent zijn er altijd wel een paar mensen die zichzelf heel graag horen praten, anderen willen zich daar niet voor onderdoen en gaan nog harder praten.. en zo raken de stilleren ondergesneeuwd. Die kunnen dan een soort druk gaan voelen om toch maar wat te zeggen, maar als het gesprek dan over iets nutteloos gaat heb je ook zoiets van, laat maar zijn...
(lmd dat dit eigen ervaring is :o)
Het maakt trouwens ook wel uit of je de groep mensen waarmee je bent, goed kent of bijna niet kent. Als je elkaar goed kent lijken onderwerpen vanzelf minder nutteloos.

Op café zijn er babbelaars nodig, dat is een feit :) Maar ik zeg het, niet het feit DAT ze veel zeggen ergert me, integendeel zelfs, ik wou soms dat ik het ook kon, lullen over vanalles en nog wat ;)

En ik heb het zeker niet op jouw reactie, maar in het algemeen.
Idd, ik kan mss beter mijn 'frustratie' eens uitleggen aan de hand van een voorbeeld. Ikzelf ben leidster op jeugdkampen, ondanks dat ik zo stil van aard ben. Elke keer krijg ik te horen dat ik het wel goed doe, maar dat ik wat meer moet 'zeveren'. Op zich is zo'n week al zwaar genoeg, en voor mij dubbel zo zwaar omdat ik mezelf constant zit te pushen meer te zeggen. En uiteindelijk, waarom?? Er komen heus wel veel kindjes tegen mij iets vertellen, dan praat ik met hen , troost hen als ze verdriet hebben, maken we plezier. Dat zijn dan zelf vaak de stillere meisjes en jongens, maar zeker niet alleen die groep. Het lijkt meer de rest van de leiding die er een probleem mee heeft... . Ik voel dan precies een vorm van minachting en ja dan klap ik natuurlijk volledig toe :) Je hebt toch allerlei soorten mensen nodig?

Snap je nu wat meer wat ik bedoel? :)

Gewoon wat minder redeneren en zeggen wwat in je opkomt

dus stop in je hoofd tegen jezelf te zeggen nu moet ik iets zeggen wat ben ik stil

onzin kun je zo oiver beginnen
kijk naar boven oh een kerstslinger dan bwegin je over je kerstboom te lullen

en als je zoiets helemaal niet durft omdat ze het raar zouden vinden zou ik nog wat aan mijn zelfvertrouwen werken

Ja, 'k denk wel dat ik het begrijp. Het is idd nogal moeilijk om wat meer te zeveren als je dat niet gewend bent en al helemaal als ze het expliciet aan je vragen, dan klapt zowat ieder mens toe.

Toch begrijp ik hen ook wel. Je bent verondersteld toch wel wat animator te spelen op zo'n dingen en da's nogal moeilijk als je niet veel zegt. Zo leert men je ook minder kennen en da's misschien wel jammer, wie weet ben je een pak boeiender dan je nu lijkt.

'k Zou zeggen blijf zoals je bent, maar pas je af en toe wat aan aan de omgeving. Ik was vroeger een heel verlegen ding, die ook nooit haar mond open deed. Dit was pure onzelfzekerheid. Ik wou wel vanalles vertellen, maar vond het dan niet belangrijk genoeg, of het zou hen toch niet interesseren. Nu lap ik mijn laars daaraan en het is nu veel plezanter om op café te zitten.
Mensen weten meer wat ze aan me hebben en omgekeerd.

'k Zou als je van plan bent te werken aan dat deel van jezelf het eens oefenen thuis, later in hechte vriendenkringen en zo.
Misschien dat je zo wat meer getraind word in het spreken in grotere groepen. Maar zoals ik al zei, het is zoals jij het wilt, je kan gerust blijven zoals je bent. Mijn mening blijft wel dat mensen die wat babbelvaardig zijn toch vlugger (en betere als in hechtere) vriendschappen hebben.

Ik begrijp heel goed wat je bedoelt hoor. Bij sommige mensen ben ik iets meer een 'prater' en bij sommige mensen gewoon totaal niet. Ligt er ook aan hoelang ik degene ken natuurlijk. De situatie die jij beschrijft zou ik ook vervelend vinden. Het lijtk daar meer alsof ze niks WILDEN vertellen. Maar bij onzekerheid (zoals bij mij) is het niet een kwestie van niet willen maar van niet DURVEN. Ik vindh et best bot als je zegt dat je je daar dan aan ergert, maar als ik het goed begrijp is dat dus niet zo:). Ik weet natuurlijk niet hoe het voor TS is (gaat die trouwens nog reageren?) maar het kwam een beetje lullig over, maar ik begrijp het ook wel hoor.

Had je dit tegen mij of tegen TS?

Ik heb dat thuis vaak, dat ik nix te zeggen heb. Maar tegen een vriend kan ik soms oeverloos praten, het hangt ervan af, hoe goed je overeenkomt met iemand...

Laat even duidelijk zijn; ik ben geen sentimenteel oud wijf :o dat over sterrenhemels moet praten... (SRY :s ) Thuis heb ik altijd wel wat te vertellen, maar dat komt omdat mensen mij dingen vragen en daar geef ik dan altijd uitgebreid antwoord op. Maar als niemand mij iets vraagt... :s Tja, ik denk dat ik gewoon niet goed een gesprek kan beginnen...

Maarja met die wetenschap schiet je ook niet echt veel op :|

In elk geval bedankt voor jullie reacties (y) :cool:

-Als je je verveelt ben je meestal ook vervelend voor anderen.

-Niemand verplicht je iets te presteren.

-Negatieve gedachten vooraf verergeren het "probleem" alleen.

Als je over sterrenhemels praat ben je toch niet gelij keen sentimenteel oud wij? :confused:
Anyway, als je thuis dus wel praat is het niet zo dat je dus niks te vertellen hebt, maar je vind het dus moeilij keen gesprek te beginnen. Dan zou je een 'algemeen' onderwerp als de prachtige sterrenhemel (:p) kunnen gebruiken asl gespreksbegin. Van daaruit zullen weer vragen komen oid waar je op kan antwoorden.

Misschien voel je je ook wat minder op je gemak buiten de vertrouwde omgeving ?

waar heb je het dan thuis over? En waarom kun je het daar buitenshuis niet over hebben?

Ik weet niet of de raad bedoeld is voor de TS of voor mij, maar in ieder geval bedankt ;)

idd, dat zou ook kunnen. En ik ben nou eenmaal niet zo'n kletser in grote groepen. Maar vind het dus ook wel moeilijk om met mensen aan te pappen die ik niet ken.. (Dus gewoon om contact te leggen :rolleyes: ).

Maar bedankt voor jullie reacties, ik denk dat ik er voor mezelf wel uit ben ;) .

En je bent niet gelijk een sentimenteel oud wijf als je over sterrenhemels praat, het was meer figuurlijk bedoeld want ik ben een 'echte' scholier en geen 20. ...