Parkeergarage.
 

Donkere stegen,
vermoeide blikken
Zacht gezoem;
kapotte roltrap.

Plassen op de grond,
mijn weerspiegeling
En ik sta voor het maanlicht,
maar nooit er middenin.

De laatste mensen al verdwenen
Nat asfalt alsmaar zwijgend daar
Elke druppel hol en koud zegt
‘Je kunt gaan nu, je moet gaan’.

In mijn dromen zijn de felle lichten hemels. Engelen.
En niet alleen maar
nog zo’n verblindend groene ‘nooduitgang’ op een zaterdag avond
wanneer alles kalm is maar je weet dat ze 10 of misschien zelfs 5 straten van je vandaan
net opnieuw een puppy verdronken.

Apart einde, ik vind dit gedicht wel wat hebben. Sowieso geen doorsnee schrijfstijl, en de sfeer die je beschrijft bevalt me wel; een beetje een 'neon'-achterafuitgaansbuurt op zaterdagavond, waarbij je heel wat dingen tegenkomt die het daglicht beter niet kan zien als je naar huis loopt.

Het deed me wisselend een matrix/acda&demunnik-sfeer bedenken, vraag me niet waarom ;). Leuk gedicht, en oh ik besef me trouwens net dat ik me niets van de parkeergarage heb aangetrokken, maar ik zat wel in dezelfde sfeer dus de titel omvat de inhoud erg goed (y).

De sfeer die dit gedicht uitstraalt doet me gewoon echt iets.
Ik vind 't heel mooi. Erg apart en met een onverwachts einde, dat me helemaal 'wakkerschudt'. Super! :)

Bedankt, fijn dat jullie het wat vinden :).