Bang om ziek te worden.
 

Hallo,

Ik heb misschien een hele aparte angst; Maar ik ben bang om ziek te worden op vreemde plekken.
Ik zit hier al een aantal jaren mee, en ik dacht dat ik het kwijt was. Maar een paar weken geleden ging ik met een paar vrienden ergens wat drinken in een café waar ik eigenlijk nooit kom. Ik was zelfs in dat stadje nog nooit uitgeweest. Dus het was vreemd voor mij. Zo gauw als ik wat heb gedronken of gegeten denk ik; Als ik nu maar niet ziek word. En dan roep ik het dus juist op. Ik ben heel bang om overtegeven bij mensen of bij plaatsen die ik helemaal niet goed ken. Alleen in vertrouwde omgevingen voel ik me 'veilig'.

Als ik me niet goed voel worden in mijn eigen stad kan ik zeggen: Ik ga naar huis. En in vijf minuten ben ik thuis. Maar zo gauw als ik verderweg ga, roep ik die angst op. Want stel nou eens dat ik ziek wordt; dan ben ik ook nog niet eens meteen thuis. En dat maakt mij extra angstig.

Een vriend van mij heeft hetzelfde probleem en ook hij dacht dus dat hij de enige was. Totdat ik het hem vertelde. Hij had precies hetzelfde als ik.
Ik stel te hoge eisen aan mezelf; En daardoor word ik ook angstig. Ik wil alles perfect doen, dus ook nooit lastig zijn voor anderen. En daarom denk ik ook altijd bij mezelf; Als ik maar niet ziek word, want dan verpest ik het weer voor anderen.

Misschien heb ik het een beetje raar of onduidelijk uitgelegd. Maar ik weet niet of er mensen zijn die dit herkennen. Hebben jullie tips? Want ik zit hier echt mee, en ik wil ook eens kunnen genieten als ik ergens anders naartoe ga dan mijn vertrouwde omgeving.

Als ik vroeger altijd in een nieuwe omgeving kwam raakte ik aan de schijterij (denk: vakanties, logeren e.d.). Dat is nu over, maar dat is meer omdat ik er uit ben gegroeid oid. Ik zou dus niet weten hoe het is op te lossen. Het zal in ieder geval niet 1-2-3 te doen zijn maar even duren.

persoonlijk denk ik dat het iets is dat je in je jeugd opbouwt en, hoewel je nu wel kan bedenken dat het nergens op slaat, onderbewust toch blijft spelen. Misschien moet je elke keer als het voorkomt tegen jezelf zeggen: Nee, het is onzin. En ga de gebeurtenissen waarin het kan voorkomen niet uit de weg, dan dwing je jezelf en gaat het sneller.

Ja, zo gauw als ik die angst op voel komen probeer ik het zo snel mogelijk van me af te zetten. Ik merk wel dat dat nu makkelijker gaat dan 4 jaar geleden. Dan werd ik dus echt ziek van mijn angst. Nu zet ik mijn gedachte wel vaker op iets anders, zodat het langzaam weggaat. Maar ik vind het gewoon erg dat het er nog steeds is; Ik dacht dat het weg was. Tot een paar weken geleden.

Ik denk niet dat mijn angst weg zal gaan. Ik denk dat ik het altijd wel zal blijven houden. Misschien in iets mindere mate. En ik heb het ook vanaf mijn jeugd opgebouwd. Heb altijd die angst gehad en het is toen tot een bepaalde leeftijd alleen maar erger geworden.

Er zijn heel veel mensen die zoiets hebben. Of variaties erop, bijvoorbeeld angst om over te geven. Moet je maar 'ns zoeken op google, zijn wel sites over.

Ik heb zoiets ook gehad. Eigenlijk was het vooral de angst die het erg maakte, het ging niet eens om datgene waar ik bang voor dacht te zijn (bijv. overgeven). Het is eigenlijk vanzelf overgegaan. Ik heb een tijdje plaatsen proberen te mijden waar me dat zou kunnen overkomen en toen ik er na een tijd weer naartoe ging, was die angst weg.
Ik heb het nog heel af en toe in ruimtes waar ik niet zo snel weg kan (bv. in de bus) of waar het raar is om weg te gaan. Ik heb in de bus toen mn discman opgezet en toen had ik afleiding. Dat helpt mij nog wel, maar er zijn maar een paar situaties waarin ik die discman op kan zetten. Voor de rest moet het gewoon overgaan.
Sorry dat ik je eigenlijk geen tips kan geven, maar misschien herken je wel wat in mijn verhaal.

Ja ik herken veel in je verhaal. De angst maakt het bij mij ook erger, en inderdaad, op plekken waar je niet zo snel weg kunt. Daar heb ik dus ook dan het meeste last van.
:(

Wellicht overdrijf ik, maar ik moest denken aan een vorm van hypochondrie..

Wat is hypochondrie?
Mensen met hypochondrie denken voortdurend dat ze een ernstige ziekte hebben, terwijl er medisch niets te vinden is dat daarop wijst.

Wat zijn de verschijnselen?

Mensen met hypochondrie letten voortdurend op hun eigen lichaam en voelen daardoor van alles. Allerlei gewone lichamelijke verschijnselen (zoals een steek, jeuk of kramp, hoofdpijn of een droge mond) worden gezien als teken van een ernstige ziekte. Lichamelijke klachten zijn al gauw reden voor angst en paniek. Ook als een dokter iemand met hypochondrie goed nakijkt en niets vindt, blijft de angst voor een ernstige ziekte aanwezig of deze komt na korte tijd terug. Het is nauwelijks mogelijk om iemand met hypochondrie gerust te stellen. Op momenten dat de angst overheerst kunnen de volgende klachten ontstaan:

hartkloppingen, transpireren, duizeligheid, beven;
hyperventilatie, benauwdheid, een vervelend gevoel op de borst;
tintelingen of een doof gevoel in handen en/of voeten;
misselijkheid, maagklachten;
het gevoel niet meer te weten wie of waar u bent;
het gevoel dat u de controle over uzelf verliest, gek wordt of doodgaat.

Sterkte ermee, ik heb geen advies paraat...

Ik denk niet dat het ook maar iets met hypochondrie te maken heeft. Ik denk niet dat het een ernstige ziekte kan zijn en de topicstarter geloof ik ook niet.
Het zijn meer een soort paniekaanvallen. Die hebben ook een aantal dezelfde kenmerken als die jij bij hypochondrie beschrijft, maar de angst voor een ziekte is (bij mij) absoluut niet aanwezig en daar gaat het bij hypochondrie toch vooral om.

^ i admit: bij nader inzien ook ietwat voorbarig van mij om zomaar een dergelijk zware term te lanceren :o

Ik denk dat het mss wel 'dwanggedachten' zijn als we dan toch met termen beginnen te smijten. :p

(Nee, serieus, heb ook zoiets, een angst en dan vermijdingsgedrag, mijn psych noemde het OCD.)

Als je er zelf niet uitgeraakt of als je voelt dat de angst erger wordt en het eventueel een grote belemmering wordt in je leven, dan zou ik je toch wel aanraden hulp van buitenaf in te schakelen voor het helemaal escaleert.

Het lijkt misschien maar een stom iets, maar het kan wel een grote invloed hebben op je dagelijkse leven, een invloed die anderen dan niet zo vlug zullen begrijpen.

probeer eens na te gaan wat er kan gebeuren als het echt zo zou zijn dat je ziek wordt op een andere plaats dan je eigen stad? Het enige is (wat misschien wel lastig kan zijn) dat je niet thuis kan uitzieken maar bij een bekende in die andere stad, of dat je verder moet reizen om thuis te komen. Kijk, het is natuurlijk altijd lastig als je ziek wordt en niet direct naar huis kan, maar staat dat in verhouding met de angst die jij eropna houd? En hoevaak komt het eigenlijk daadwerkelijk voor dat je ziek wordt in een andere plaats? Oke, waarschijnlijk zeg ik nu dingen die je eigenlijk allemaal wel weet, maar je moet echt proberen er niet over na te denken omdat het waarschijnlijk niet gaat gebeuren, en als het wel zou gebeuren het hooguit lastig is maar geen ramp (of ervaar jij dat wel zo?).

xxx wen

Volgens mij helpen rationele argumenten hier niet zoveel, aangezien ze dit (denk ik) wel beseft.

Het is gewoon in haar kopje geslopen en nu moet ze het er weer uit krijgen. 'k Weet het simpel gezegd, vandaar mijn advies eventueel hulp in te schakelen.

@ phensicske, srry... daar heb je idd wel gelijk in denk ik. Ze zou het ook wel weten, en misschien is mijn post geheel nutteloos (misschien.... waarschijnlijk denk eerder). Maar ik wou het toch neerzetten omdat ik idd dacht dat ze het wel zou weten, maar ik vroeg me af of ze het ook beseft?

Waarom sorry? Je hebt me niets misdaan of zo. ;)

Wat voor de één nutteloos is, betekent voor de ander de wereld, dus ook weer iets superrelatiefs é.

Ik denk niet dat ze het beseft. Op zulke momenten weet ik ook dondersbest dat ik eigenlijk niet eens ziek kán worden of dat het niet eens nódig is om ergens weg te kunnen, maar toch komt die paniekaanval. Je weet het dan wel, maar het 'normale' besef verdwijnt dan.

Ja precies, ik weet dat ik niet ziek kan worden, maar toch overwint mijn gedachte dat. En daardoor roep ik het juist op. Ik kan het nu wel eerder van mij af zetten, dus ik merk wel dat ik er sterker in ben geworden. Maar toch is dat gevoel soms sterker dan dat ik het zelf wil.
En ik heb voorheen ook last gehad van hele erge paniekaanvallen, en nu dus nog, maar dan in mindere mate.


@ ~~Fantôme~~ : Als ik ziek word bij iemand anders dan ervaar ik dat inderdaad als een ramp. Terwijl dat helemaal niet zo is. Maar ik ben perfectionistisch en wil alles perfect doen. Als ik ziek word, ben ik anderen ten last en faal ik (in mijn ogen). Maar door juist in mijn hoofd te hebben van: IK MOET NU JUIST NIET ZIEK WORDEN WANT...., roep ik het juist op.

Volg je me nog?

ja. ik volg je helemaal :)
Vind jij het erg als iemand ziek wordt bij jou thuis, en hoe zou jij dan doen?

ga dan niet naar Azie op vakantie...

Oke :)
Ehm nee ik vind het niet erg in de zin van: He bah... etc. Maar ik vind het dan eerder vervelend voor de persoon zelf.
Dus ik zou gewoon behulpzaam zijn en die persoon helpen.
En er zijn dan ook genoeg mensen die dat dan bij mij denken als ik ziek word maar dat gaat gewoon niet in mijn hoofd. :s

Voor het escaleert...zoek hulp.

ik snap precies wat je bedoelt..
draait het bij jou ook echt allemaal om de angst voor overgeven of meer om het ziek worden?

ik heb een "extreme angst" voor overgeven, hoewel het al veel minder is dan toen ik een jaar of 12 was. toen draaide alles bij mij om overgeven/niet ziek worden. Als ik bij iemand in de buurt was geweest die ziek was raakte ik compleet in paniek, bij alles wat ik voelde dacht ik dat ik zelf ziek zou worden en dat ik zou moeten overgeven enz.
kijk eens op www.emetofobie.nl

Het draait bij mij overal om het: Bang zijn om over te geven....

Maar het komt jou dus ook bekend voor. Bedankt voor de site, ik zal er eens een kijke nemen.

Is dat niet een beetje raar?
Je gaat echt niet dood aan een griepje ofzo hoor :rolleyes:

Hiervoor hoef je echt geen topic van anderhalve maand oud te uppen.

Als TS hem weer open wil, dan mag ze me pm'en, maar tot die tijd gaat ie iig dicht.