Groen is de kleur van zuur
 

Ik word wakker
een verdrietig gevoel bijt in mijn binnenste
Zal ik vandaag feest gaan vieren
voor het eerst in 8 jaar
zonder één moment aan mijn vader te denken?

Ik weet niet meer wiens dag dit is
Is het nog altijd die van mijn vader,
die al jaren geen verjaardag te vieren heeft?
Of is het verworden tot een gewone dag
En dit keer toevallig de verjaardag van een meisje
wat ik per ongeluk ontmoette
toen ik informatie zocht over internet?
En met haar een hele groep mensen?
Wiens dag is dit?
De mijne?

De ochtend is dan toch voor mijn vader,
het is nu amper 7 uur en er is geen mens wakker.
Enkel ik, en nu kan ik rustig triest zijn.

Verdiept in mijn gedachten
Herinneringen aan het jochie wat ik ooit was
met de vader die ik ooit had

Dan klinken de eerste stemmen.
"Marius, he, Marius! Zijn jullie wakker?"
De nacht is voorbij, en met de nacht het trieste
De zon breekt door.

Enkel ik, en nu kan ik rustig triest zijn.

Mooie zin, heel diepgaand, net als de rest van het gedicht. Qua woordgebruik vind ik het niet erg goed omdat er heel veel herhaling inzit, waardoor het soms wat eentonig wordt, maar afwisseling van dialoog/overpeinzingen/gebeurtenisbeschrijvingen is het weer erg goed, het gedicht wordt er erg interessant door.

Wat een titel! Had dit er totaal niet bij verwacht ;)
Een beetje in verhaalvorm is ie, maar wel mooi.

je weet wat je wil vertellen, je hebt het gevoel er goed ingebracht alleen mis ik de mooie woorden ervoor. Je woorden zijn nogal standaard, geven het gedicht meer een verhaalvorm. Dat is jammer want je weet wel wat je wilt vertellen.
Het einde vind ik mooi gevonden, geeft een soort nieuw begin aan en sluit het gedicht moioi af.