Basta!
 

Wanneer het stil is,
de jongens van de klas er niet om heen staan
Dan durft hij het wel te bekennen.

Stilletjes te willen schuilen,
onder die arm die beschermend om je schouder is geslagen
die twee armen om je nek
toen je instortte na die opmerking.
De verjaardagszoen vorig jaar
en die stille aanraking van die hand.

Als de jongens van de klas er zijn
worden zijn oren rood en zijn bewegingen afwerend
zijn gedrag beschaamd.

Als het stil is
durft hij te bekennen
wat al vanaf de eerste duidelijk was geweest
Een veilige plek om te schuilen.
En waar schaamte niet hoort te bestaan.

Als de harde werkelijkheid niet te omzeilen valt
wil hij vechten voor wat hij waard is,
voor wat het hem waard is
maar iets houdt hem tegen
vragen, eindeloze vragen.

En weer de schaamte
Weer niet dapper genoeg
om zijn eigen wil boven die van de rest te stellen

mooi:)

ik weet niet precies waar het over gaat.. maar ik vind hem lekker lopen!

En waar schaamte niet hoort te bestaan.

Dit vind ik een vreemde zin: ik zou het woord 'hoort' weg laten. Want juist op die plek bestaat het ook echt niet. In het openbaar 'hoort het niet te bestaan' en als hij bij haar is bestaat het ook werkelijk niet, tenminste dat lijkt mij logisch.

Een leuk gedicht, nog niet helemaal mooi afgewerkt imo, je hebt soms wat veel woorden nodig om iets te beschrijven, maar verder erg leuk (y).

Inderdaad, het onderwerp is een beetje vaag.
Het is autobiografisch, en ik kan je vertellen dat 'waar geen schaamte hoort te bestaan' absoluut klopt. Zelfs als er niemand bij was schaamde ik me namelijk. Verder gaat het over mij, vorig jaar. Ik had toen een mentor waar ik een erg goede en vergaande band mee had, maar ik durfde dat tegenover niemand anders te bekennen.