Wat dan?
 

Als ik niet langer licht ben,
mijn vleugels verdwenen zijn,
als ik niet zachtjes uit de hemel val,
mag ik dan toch op jou terugvallen?

En wanneer ik jou in stukken scheur,
knevel en laat baden in ons bloed,
als ik jou kruisig en aan mij vastnagel,
maar dan toch jouw littekens kus,

wat dan?

Zul jij door jouw tranen
en mijn rancune heen zien
dat dit alles slechts spel is?
En jij zou mij bevrijden.

-Ik ook van jou-

Mwa het heeft wel wat
maar ook wel vreemd :s
Sorry te vroeg op vanochtend dus niet echt goed comentaar

Vreemd, ja dat klopt. Maar goed, kan er niks aan doen. zo ontstond t in mn hoofd...

Hmm, nee, ik vind het liefhebbende deel niet sterk genoeg om het zware lugubere deel in evenwicht te houden. Anders was het mooi geweest.

Is dit een verbetering of niet?

Jammer dat ik de eerste versie niet heb gelezen, nu heb ik het niet kunnen vergelijken.

Verder vind ik je gedicht eerlijk gezegd nogal cliché, dat heb ik normaal nooit bij jouw gedichten geloof ik, maar die vraagstellingen komen op mij niet zo overtuigend over.

Eerste versie was zonder de laatste strofe.

Hm, jammer dat je t cliché vindt, kan je dat misschien iets verder toe lichten?

Hoe interpreteren *rot woord* jullie de inhoud eigenlijk?

*Edit: alweer wijzigingen aangebracht, beter of slechter?*

Je titel riep voor mij enorme verwachtingen op, maar daarin ben ik slechts teleurgesteld :). Niet om het dichtwerk, maar omdat ik beelden kreeg van het mooiste gedicht van mijn absolute god in de dichtkunst ^^.

En wat dan? Van Jotie.
http://forum.scholieren.com/showthre...1#post11932921

Dat is natuurlijk een oneerlijke verwachting :).

Er zitten mooie beelden in, en de vorm lijkt me leuk, maar de tekst en woorden doen me niets. Je beschrijft het voor mij nogal oppervlakkig, ik wil wanhoop, rancune, verwarring proeven :D.