Woud der Waarheid
 

Woud der Waarheid

Dwalend vervolg ik mijn tocht,
die bij iedere stap zwaarder lijkt
en die mij bang en moedeloos maakt.

Ik blijf mij echter voortbewegen
- met moeite weliswaar - op zoek,
naar wat ik eens ben kwijtgeraakt.

Verloren voel ik mij,
zo midden in 't donkere Woud,
ooit naar de Waarheid vernoemd.

Maar opgeven is onmogelijk;
ik kan immers niet leven
als mijn leven is verdoemd.

Ik sla de takken der leugens van me af
en tracht de scherpe doornen
- nieuwe littekens vrezend - te ontwijken.

En zo strompel ik voort,
zonder te weten waarheen
en vergetend waarnaar ik moet kijken.

Mijn verwachting is verdwenen,
en hoopvol was ik vroeger;
slechts de teleurstelling is gebleven.

Maar zal ik hier dan nooit
de Waarheid vinden, zodat ik
aan jou mijzelf kan geven?

Je schept een heel mooi beeld, door de wereld van waarheid zo te verwoorden als een verwarrend woud. Een soort zoektocht wordt het dan die uitmondt in een zwerftocht waarbij je niet meer weet waar de waarheid te zoeken. Heeft het specifiek betrekking op de jou-persoon, of is het maatschappijkritisch a la 'waar valt er nog een waarheid te ontdekken'?

De schrijfstijl is mooi zo, een goed rijmschema erin verwerkt. De intonatie is heel rustig, het doet me zelfs een beetje denken aan de reis die Dante maakt in het begin; die gaat ook eerst door een woud waarvan hij verwacht niet meer uit te geraken. Het is mijmerend, dat spreekt me wel aan (y).

Ik vind hem te lang, elke keer dacht ik dat hij afgelopen was en dan heb je er nog een strofe aan geplakt. Dat vind ik jammer, want daaardoor krijgt het voor mij een beetje zeurend sfeertje. Het woud idee vind ik wel leuk, maar wat je met dat Waarheid met een hoofdletterstukje bedoelt begrijp ik volgens mij niet helemaal, waarom die hoofdletters? Verder vind ik het op zich wel solide geschreven, maar toch te lang, daar hou ik niet zo van.

Ik moest erg denken aan het boek: het woud van de Maker hihi ^^ (wie het geschreven heeft kan ik me nu niet herinneren maar dat doet er ook niet echt toe). Dit gedicht pakt precies die essentie weer =). Ik deel de mening van Lovetear, dat het gedicht te lang is, niet. Ik vind het wel wat hebben en de sfeer/woordgebruik etc is, zoals Xineof al zei, goed.

Bedankt voor 't commentaar!

Ik wil er inderdaad wel mee zeggen dat er voor mijn gevoel niet echt veel eerlijkheid meer is, hier in de wereld. En dat iedereen tegenwoordig liever de waarheid verborgen houdt dan eerlijk ergens voor uit te komen. Dat valt me in ieder geval wel op. Dus hoe kun je dan in zo'n wereld zelf nog eerlijk zijn, als er verder geen waarheid te bekennen is? Dat is soms best moeilijk.
(En ik weet wel dat het zo heel erg dramatisch klinkt, maar dat is niet zo.)

Halogeen: Het Woud van de Maker? Dat ken ik niet. :p Maar ik vind het wel leuk dat mijn gedicht je daaraan doet denken!

Lovetear: ik gebruik hoofdletters omdat het een naam is. Het woud is genoemd naar de Waarheid (waarmee ik de waarheid in het algemeen bedoel).