| Ulfheðin |
23-09-2004 19:03 |
Nog een prachtstuk uit de pen van Jan Tuijp (wie het ook is)
We wisten al vanaf januari 2003 dat het goed mis was met de gezondheid van onze Dirk. Zo mis, dat hij meteen al niet meer in staat was om nog verder met BZN op te treden. We hoopten natuurlijk op een wonder, net zoals Dirk zelf, maar geleidelijk aan werd duidelijk dat hij nog maar een beperkte levensverwachting had. In het begin, toen dat net bij ons begon door te dringen, stonden we als zombies sprakeloos op de bühne. Het was een zeer moeilijke tijd. We zochten Dirk en Alice vaak op om elkaar te troosten. Ik had dan vaak het gevoel dat Dirk ons moest oppeppen, in plaats van andersom. Om elkaar een beetje op te beuren tijdens de tournee, haalden we onderweg en in kleedkamers met elkaar allerlei leuke herinneringen op aan Dirk. En die waren er genoeg!
Dirk was een begenadigd gitarist en veelzijdig muzikaal ontwikkeld, zo zong hij altijd de lage basstem, die soms zo laag klonk dat de muren trilden. Soms zat hij tijdens plaatopnames in de regiekamer op sonore lage toon met iemand te kwebbelen. Alsof er een helikopter naast je oor startte. "Kan je niet even ergens anders gaan zitten te ronken" vroegen wij dan vaak. Hij kon dat wel waarderen; zoals hij trouwens overal een ijzeren incasseringsvermogen voor leek te hebben. Behalve als je hem eens aansprak op zijn gitaarspel, vaak om te jennen; dan kon hij wel eens geïrriteerd raken, dan raakte je hem in zijn ziel.
Hij had niet alleen maar muzikale kwaliteiten. Want bovenal was Dirk vooral een goedlachse, hartelijke en bijzonder zachtaardige persoon. Altijd geïnteresseerd in het wel en wee van anderen, altijd een luisterend oor. Nooit chagrijnig of kwaad, altijd die brede lach op zijn face, en altijd die onnavolgbare humor. Wat hebben we al die jaren met hem afgelachen. En wat kon hij ad rem zijn, vooral ook op de bühne. Opmerkingen vanuit de zaal of van bandleden tijdens de optredens pareerde hij pijlsnel op de meest spitsvondige en komische wijze. Het werd vaak zelfs een onderdeel van de act!
Dirk was ook een levensgenieter van de eerste orde; hem te zien eten en drinken was een genot op zich, en waar we ook waren, Dirk regisseerde de gezelligheid; hij was altijd degene die het licht uitdeed. Verder hield hij privé van zijn rust, en van vissen. Daar kon hij ook smakelijk over vertellen. Ik zie nog zijn lachebek toen hij in de Golf van Mexico tijdens opnames op een zeilboot een grote dorado van bijna een meter ving, tsjonge tsjonge wat was hij blij en trots.
Wat verreweg de grootste indruk op ons allemaal gemaakt heeft, is de onvoorstelbare opportunistische wijze waarop hij zijn slopende ziekte heeft gedragen; bijna ondenkbaar. Hoe hij - wellicht tegen beter weten in - toch nog hoop bleef putten uit zijn kleinste oplevingen en uit relativerende opmerkingen van de doktoren. Hoe hij in een terminaal stadium nog steeds die brede lach tevoorschijn kon toveren als er grappen gemaakt werden, en er anekdotes over vroeger verteld werden. Hoe hij tot dicht bij het einde toch nog steeds maar in zijn kansen bleef geloven. Dit ongebreidelde positivisme van hem heeft er zeker toe bijgedragen dat hij het zo lang heeft volgehouden.
We missen hem al een tijdje, maar de gedachte dat we hem helemaal niet meer zullen zien doet vreselijk veel pijn. We zullen moeten leren leven zonder Dirk, en dat is moeilijk, heel moeilijk.
Vanaf deze plaats willen wij jou bedanken Dirk, voor alles wat jij al die jaren voor BZN betekend hebt, voor al het plezier dat je ons gaf, en voor al die mooie muziek die je uit je gitaren toverde.Vaarwel goede vriend!
Wij wensen Alice en de kinderen veel sterkte bij het dragen van dit enorme verlies.
Jan Tuijp
namens de leden en het management van BZN
|
