Scholieren.com forum - short story: mijn eerste keer

kee, iets wat ik tijdens het college storytelling heb geschreven als opdracht....

Mijn eerste keer: abseilen

Ik weet het nog goed. Havo 3, survivalweek in de Ardennen. Op dag 4 gingen we abseilen. Eerst een 40 meter hoge berg beklimmen. Moet je net mij voor hebben. Ik heb al hoogtevrees als ik in een bord soep kijk. Wat bleek…die beklimming was nog het minst erge. Er liep een pad dus we konden gewoon te voet naar boven, we hoefde niet verticaal aan de berg te hangen. Boven aan de berg werd het pas echt spannend. Koppel na koppel ging naar beneden, en koppel na koppel werd ik zenuwachtiger. Er hingen twee touwen naast elkaar, dus kon je met zijn tweeën tegelijk afdalen. Eindelijk stond ik dan op de rand. Onze klas had een oneven aantal, dus ging ik samen met een docent. Ik dacht dat dat wel een verstandige keuze was. Kon hij me mooi wat morele steun geven aangezien ik dus echt ontiegelijke hoogtevrees heb. Big mistake, die man had, zover mogelijk natuurlijk, nog meer hoogtevrees dan ik. Maar goed, daar stonden we dan. Ik, trillend op m’n benen, keek eens voorzichtig naar beneden. Jee, wat was dat hoog zeg. Er werd een touw aan me vast gemaakt, en toen raakte mijn begeleider in gesprek met de begeleider van mijn docent. Hij stopte met verdere dingen vastmaken en ik dacht dat ik dus klaar was met de voorbereiding. Totdat ik zag dat er bij mijn docent allerlei gespen en touwen werden vastgemaakt die ik bij mij nog helemaal niet had gezien. Na een tijdje was de begeleider klaar met het zekeren van mijn docent en zei vrolijk tegen ons: “Mooi, alle twee klaar? Dan mogen jullie nu gaan!” Ik keek nog eens over de rand, en besloot toen maar met een losse gesp te zwaaien. “Ehm, moet dit bij mij niet vast dan?”, piepte ik in doodsangst. Mijn begeleider kleurde eerst rood en daarna spierwit, snel maakte hij mijn gesp vast en controleerde de rest van de touwen en gespen. Daarna was het zover, met mijn rug naar de afgrond en met mijn tenen nog net op de berg liet ik me langzaam naar achteren zakken zodat mij voeten tegen de zijkant van de berg kwamen te staan. Eerst stapje voor stapje ging ik naar beneden. De stappen werden steeds groter tot het moment dat ik een klein sprongetje durfde, en merkte dat abseilen niet eens zo heel erg eng was. Binnen no time was ik weer beneden. Toch zat de schrik er goed in, ik wil er niet over nadenken wat er was gebeurd als ik niet had gevraagd of die gesp bij mij nog vastgemaakt moest worden. Ik heb een uitnodiging om voor een tweede keer van de berg te abseilen dan ook maar afgewezen.

*based on a true story*