niet gelukkig als ik thuis ben...
 

ik woon op kamers, maar in t weekend ben ik altijd thuis (voor werk en vrienden enz). maar thuis is er altijd wat, ik kan niet opschieten met mn moeder, het is nooit goed wat ik doe. vandaag weer; ik had vertraging met de trein en belde naar huis dat ik later kwam en dat ik niet mee at. even later was de vertraging opgelost en belde ik terug dat ik toch mee at, begon mn moeder op mij te schelden, dat ik weer belde en dat er altijd wat is en blablabla. thuis kreeg ik weer t hele verhaal te horen en nog dat ik egoistisch ben en alleen aan mezelf denk, dat ik geen respect heb voor mn moeder en dat ze n hekel aan me heeft. ik weet dat ik niet altijd makkelijk ben, maar op zon moment wordt ik echt kwaad, maar ik zeg al niks meer terug, want dan is er weer ruzie. mn moeder zegt vaak dat ze weg gaat enzo en dan denk ik: ga maar, maar als ik dat denk voel ik me aan de andere kant schuldig dat ik zon gedachten heb.
zo, een heel verhaal, maar t lucht wel even op om t kwijt te kunnen. weet iemand wat ik moet doen?

ik zal je effe geruststellen, you're not the only one. I have the same shit. niet altijd maar toch genoeg om er echt de pest in te krijgen. natuurlijk ligt dat deels aan mezelf, want ik ben nou niet bepaald de braafste (denk aan drugs, schorsing, HALT)
anyway, ik ben eigelijk liever nooit thuis omdat ik me dan heel anders voel en tegengehouden voel als wanneer ik onder vrienden ben. zelfs als de wagen van mn vader de inrit inrijdt, heb al zoiets van ; 'zo. kunnen we weer.'

je zou erover kunnen praten met iemand. je vriendin, je vriend, je mentor, je moeder. ik zou er iig iets aan doen. als je het zo direct niet durft, leg dan een briefje klaar oid.
makkelijker gezegd dan gedaan...

ik heb ook t idee dat mn ouders zich voor me schamen. ik ben erg geinteresseerd in piercings, dus ik heb afgelopen zomer n industrial laten zetten. mn vader had gezged dat hij er wel om kon huilen, dat ik me vermink en mn moeder vindt het ook verminking. ze zei toen: zie jij iemand hier in de straat die er zo uitziet als jij??? mn ouders vragen zich af waar ik mee bezig ben en ze denken dat ik later geen baan krijg enzo en nu geen stageplaats. allemaal erg overdreven. het is niet zo dat ik aan de drugs ben ofzo, dat is het helemaal niet, maar toch...

moet jij dan misschien ook es doen, en dan bij ons pa of ma zelf. anders schiet je dr nie veel mee op.
en idd t ligt voor n heel end aan jezelf. maar je kan veranderen, da heb ik zelf wel gemerkt, en ik merk t ook wel n btje aan jou.

Ik heb precies hetzelfde. Op dit moment heeft mijn moeder weer eens ruzie met mij, ik weiger trouwens ruzie met haar te hebben want ik vind het mijn energie niet waard, en nu heeft ze een brief geschreven waarin staat wat er allemaal verkeerd is aan ons(mijn familie) en dat ze weggaat. Ik ben eigenlijk best wel boos op haar dat ze mij de hele tijd zo emotioneel belast. Ben namelijk ook overspannen en depressief, ik moet elke energie die ik heb aan iets nuttigs geven vind ik.
Ze is depressief geweest toen ik klein was, en nu moet ik haast elke dag weer energie aan haar verspillen omdat ik problemen met haar heb.

Edit: misschien gaat het wel beter als ze weggaat, maar het is toch wel weer een grote verandering.

Jij bent inderdaad niet de enige nee,
Ik verheug me op de dag dat ik op kamers mag!

gisteren nog, vroeg ik waar er nog een dweil lag (ik was ziek maar moest toch de gang kuisen)
zei ze "nee ik wil je nek omwringen"
want ik kan zogezegd niets zelf...

Daar komt nog bij dat ze mij een egoïstisch probleemkind ben, terwijl mijn (verplichte) therapeut zegt dat ze mij een normale 'puber' vind.

Meestal als er een ruzie is, en je moeder wilt haar ongelijk niet toegeven(dat is het toch meestal met zo'n moeder denkik) is het gewoon laten overwaaien en niet tegenspreken.
niet dat ik dat zo goed kan :s

mja ik heb het thuis ook niet altijd even leuk, heel veel ruzie, en in bepaalde buien kan ik niks goed doen. Alles word anders opgevat dan bedoelt. Mnou blijftt het bij ons bij schreeuwen, of juist dagen niks zeggen soms, maar prettig is het idd niet :(

ik kan niet echt goed met mn ouders maar vergeleken met deze verhalen zijn het mn beste vrienden.....

misschien moet je (jullie) eens heeeel erg overdrijven...doe iets om je ouders duidelijk te maken hoe je je voelt..ik bedoel op een zeer overdreven manier..heel overdreven ga met een spandoek op het dak zitten...zulke dingen...dat er een kans is dat er een lichtje gaat branden bij ze....

ik weet niet of het helpt ma ik wens je heel veel sterkte..

Ik hjeb ook zo iets, me moeder heeft mij iets aangedaan, en ze heeft zwaar borderline en ga maar zo door, en heb besloten om volgend jaar uit t huis te gaan + contacten verbreken om tot me ouders door te dringen, misschien een klein tipje?...

ik snap wat je bedoelt. maar als je ouder met het argument ; 'zie jij iemand hier in de straat die er zo uitziet als jij???' aankomen, zijn ze wel erg sneu. alsof jij op iedereen moet lijken, of iedereen op jou. laat ze merken dat mensen verschillen in smaak.
en dat ze bang zijn dat je later geen baan krijgt, snap ik wel. want zo is het ook gewoon. als je met hanekam en kop vol piercings schoenen staat te verkopen, tja. zo zit dat in elkaar. wil jij later een goede baan, zul je je niet al te extreem moeten kleden enz. ik vind het de grootste onzin, maar als oppasser bereik je niets als je extreem gekleed bent of eruit ziet.

Ik heb ook zoiets, maar vergeleken met jullie niet zo erg.. Ik kan ook totaal niet met mijn moeder opschieten, om veel kleine dingen die ik zeg die haar niet bevallen word ze boos, en gaat ze knijpen...
Nu is het zo dat ik steeds vaker wegblijf, na schooltijd met vriendinnen mee, thuis eten, daarna weer weg of naar achter. In de weekenden ben ik ook van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat weg, gewoon om mijn moeder te omzeilen..!! omdat ik weet dat als ik wéér wat verkeerd doe, zij wéér boos word.
Ik ga er ook niet meer op in, lispel zachtjes 'ja mam', 'is goed mam' en dat soort dingen, terwijl ik weet dat ik het er niet mee eens ben, maar er niet tegenin durf te gaan.. bang voor haar reactie..
maar op die manier verlies ik een heleboel energie.. altijd maar bezig zijn om op te passen, op de achtergrond te blijven, het put me uit..
iemand nog tips om op een 'vriendelijke' manier te zeggen dat ik het er niet mee eens ben?

Gelukkig ben ik niet de enige :)
Ik woon nog altijd thuis en zit in het examenjaar van de middelbare school. Volgend jaar wil ik zsm hier weg, op mezelf wonen. In principe maakt het me niet eens uit waar ik ga studeren en waar ik dus een kamer zou krijgen, alles beter dan dit (n)

@TS: Misschien is dat een optie, op kamers gaan wonen?

schele ik :bloos: :D